Σοφία Μάντζιου: Ήθελα να ερευνήσω τις συνθήκες στις οποίες έζησαν οι προηγούμενες γενιές και κατά πόσο οι δυσκολίες που βίωσαν καθρεφτίζονται ακόμη στα παιδιά τους, δηλαδή τους γονείς μας ή και εμάς τους ίδιους. Επίσης, ήθελα να διακρίνω τις αλλαγές που έχει φέρει στις ζωές μας η πάροδος του χρόνου. Έχουμε αλλάξει πραγματικά; Τα μυαλά έχουν ανοίξει ή απλώς κρύβουμε τις σκουριασμένες και βαθιά ριζωμένες ιδέες των προγόνων μας πίσω από έναν κατά τ' αλλά μοντέρνο τρόπο ζωής;
Έτσι όπως με θες
Επίσημη πρεμιέρα, για δύο έργα του Πιραντέλο, στο θέατρο Διάχρονο της Μαίρης Βιδάλη... Δύο όχι και τόσο γνωστά, στο ελληνικό κοινό, έργα επέλεξαν οι συντελεστές και τα παρουσιάζουν με σεβασμό στον δημιουργό, την εποχή και το πνεύμα του.
Ενδορίζωση
Γιάννη Σμίχελη
Τα κουράγια δεν βρίσκονται πάντα διαθέσιμα
Είναι σαν τις βροχές
Πρέπει να βρέξει μέσα μου το χάος γονιμότητα
Να φτάσει το νευρικό σύστημα στις παρυφές
Της ακρογιαλιάς των ιδεατών οριζόντων
Η θάλασσα των σκέψεων φλοίσβος στην ενσυναίσθηση
Δεν είναι εύκολη η ευπροσηγορία στ' αποκλειστικά
Δικά σου συναισθήματα, τα καλά κρυμμένα
Η Εύη Δουργούτη και Η οργή που ματώνει τη μέρα
Εύη Δουργούτη: Το συγκεκριμένο βιβλίο «γεννήθηκε» από έναν εφιάλτη που είδα κάπου το 2019. Ήταν ένα έντονο όνειρο, τόσο ζωντανό που χαράχτηκε στο μυαλό μου για μέρες. Εκείνη την περίοδο πειραματιζόμουν με διάφορες ιδέες αναζητώντας την έμπνευση για ένα νέο μυθιστόρημα. Εντελώς αυθόρμητα δοκίμασα να αναπτύξω και αυτή τη σκέψη. Και κάπως έτσι, χωρίς να το καταλάβω, άρχισε να παίρνει μορφή το βιβλίο που κρατάμε σήμερα στα χέρια μας!
Μαζί
Το όμορφο θέατρο Altera Pars, ένα πραγματικό στολίδι φτιαγμένο με πολλή φινέτσα και αγάπη, φιλοξενεί ένα δράμα του Ιταλού Φάμπιο Μάρα με τον τίτλο Μαζί που μιλά για τη διαφορετικότητα.
Η νοητική αναπηρία που δεν κάνει τους ανθρώπους κατώτερους, απλά διαφορετικούς. Με φρέσκια ματιά, περιγράφει τα ταμπού των ανθρώπων απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό. Αυτό το περίεργο βλέμμα που κάνουν οι περισσότεροι όταν συναντούν έναν τέτοιο άνθρωπο και αυτομάτως, χωρίς να το κάνουν επίτηδες, τον καταδικάζουν στην απομόνωση και στη λύπη.
Λέμονγκρας
Δεν ξέρω ειλικρινά τι πρέπει να θαυμάσω πρώτα. Τη συγγραφέα; Την ηθοποιό; Ή την σκηνοθέτη; Η Ηρώ Κισσανδράκη έγραψε μια ιστορία που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και η φαντασία της όπλισε την πένα της να την εξιδανικεύσει. Το έργο, που η Ηρώ ονομάζει Λέμονγκρας, παρουσιάζει μια ιστορία από την Θεσσαλονίκη εν έτει 2002. Η συγγραφέας προσφέρει απλόχερα ένα νέο έργο που περιγράφει εξαιρετικά το πώς η αλήθεια, όσο και αν θαφτεί, εντέλει ξεπροβάλλει σε στιγμή που κάνεις δεν περιμένει.