Δεν θα πω ψέματα, ξεκίνησα με γνώμονα τα ονόματα των ηθοποιών. Η Δήμητρα Χατούπη είναι ένα μεγάλο όνομα στον χώρο και ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να την παρακολουθήσω στο θέατρο. Τον Δημήτρη Γκοτσόπουλο, που προσωπικά τον «γνώρισα» από το γνωστό σίριαλ Άγιος έρωτας, θα ήθελα να τον δω σε κάποιον άλλο ρόλο.
Στο θέατρο ΕΛΕΡ έχω βρεθεί ξανά. Η ατμόσφαιρα που σου δημιουργεί, μπαίνοντας μέσα, είναι συναρπαστική, από τους ψίθυρους και τις χαμηλόφωνες συνομιλίες που γεμίζουν τον χώρο σαν μια απαλή βουή από ενθουσιασμό και προσμονή.
Για την παράσταση δεν διάβασα κάτι, από επιλογή. Είναι μια πάγια τακτική που κρατώ από την αρχή της πορείας μου στην θεατρική αρθρογραφία. Θέλω τα συναισθήματα που θα μου προκαλέσει να είναι ατόφια, χωρίς καμία επιρροή.
Το σκηνικό ατμοσφαιρικό. Ωστόσο, από τα συμφραζόμενα των διπλανών μου αντιλήφθηκα ότι λίγοι θεατές κατάλαβαν τι είδαν.
Παρά το γεγονός ότι οι δυο εξαίρετοι ηθοποιοί έδωσαν το εκατό τοις εκατό της υποκριτικής τους δεινότητας, το κείμενο ήταν πολύ δύσκολο για τους θεατές. Και για να διορθώσω λίγο τον λογισμό μου, για όλους τους θεατές. Ομολογώ ότι μέχρι το μέσο του έργου δεν καταλάβαινα τι έβλεπα. Αφήνοντας όμως ελεύθερο τον εαυτό μου να τον πλαισιώσει η φαντασία, μπόρεσα και έδωσα πολλές μορφές στο συγκεκριμένο έργο. Εκεί ήταν που κατάλαβα ότι εκεί κρύβεται και η επιτυχία του. Για κάθε θεατή μέσα σε αυτή την αίθουσα έδωσε και ένα διαφορετικό νόημα.
Η έκπληξη όμως κρύβεται στη μουσική – δεν θα αποκαλύψω κάτι ώστε να σας αφήσω να το απολαύσετε.
Αυτό που μου έμεινε από την παράσταση είναι το εξαιρετικό ταλέντο της Δήμητρας Χατούπη, που όπως προανέφερα το γνωρίζω από χρόνια αλλά ζωντανά είναι κάτι το συναρπαστικό. Ζήλεψα την ευλυγισία του σώματός της και όλα εκείνα τα συναισθήματα που ζωγράφιζαν το πρόσωπό της χωρίς να δημιουργεί σύγχυση στον θεατή.
Τον Νικ (Δημήτρης Γκοτσόπουλος) θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω νέο της εποχής μας. Ένας άντρας που αγαπά αλλά δεν μπορεί να το εκφράσει. Σε κάποιο σημείο η ένταση του ηθοποιού είναι τόσο μεγάλη που οι σφαγίτιδες φλέβες του πετάχτηκαν σαν φουσκωμένα ρυάκια – κάτι που δεν θα μπορούσαν να μην προσέξω λόγω της ιδιότητάς μου. Εκεί ήταν που τον λάτρεψα, που τον παραδέχτηκα. Αυτό ήταν το κάτι άλλο που περίμενα να δω.
Εν κατακλείδι, είναι μια παράσταση που μόνο αδιάφορους δεν θα σας αφήσει. Από σκηνοθετικής πλευράς λιτή αλλά ταυτόχρονα γεμάτη εικόνες. Σας προτείνω να την δείτε με παρέα γιατί μόνο έτσι στη συνέχεια θα έχετε πολλά να συζητήσετε μιας και ο κάθε ένας από εσάς θα έχετε διαφορετική άποψη.
Καλή θέαση!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
