Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πηγή, η ποιητική συλλογή της Ελένης Καλαντζή Προτού μπει το φως στο δωμάτιο: Φωτίζοντας το σκοτάδι με στίχους. Το βιβλίο προέρχεται από μία δημιουργό που δεν μου ήταν άγνωστη [να θυμίσω εν τάχει κάποιες από τις δημοσιεύσεις έργων της στον ιστότοπο, όπως: Σχοινοβάτης, Τ' ανείπωτα, Στοιχειωμένη, Κυριακή στο λούνα-παρκ κ.ά.] όμως, όπως κάθε νέο βιβλίο, έρχεται να εδραιώσει τη δική του θέση στα γράμματα.
Η συλλογή χωρίζεται σε τρία μέρη: Τριβή, Έκρηξη και Λήθη ενώ την πρώτη εντύπωση για το περιεχόμενο μας την προσδιορίζει η ίδια η ποιήτρια στον πρόλογό της όπου αναφέρει πως «πρόκειται για το χρονικό μιας σχέσης και μιας ζωής που περιλαμβάνει και επαναλαμβάνει αυτά τα τρία στάδια ατέρμονα. Τριβή, έκρηξη και λήθη, λοιπόν, κι αναρωτιέμαι αν η ζωή και η σχέση που ονοματίζονται, ταυτίζονται και πώς ή αν η αναφερόμενη ζωή περικλείει ό,τι σχετίζεται με τη σχέση.
Όλα αυτά, βέβαια, μικρή σημασία έχουν. Σημαντικότερη είναι η εμπειρία που προσφέρει η ανάγνωση των έργων και το συγγραφικό ύφος τους που είναι ευρηματικό, καινοτόμο κι, εντέλει, αυτό που θα ονομάζαμε «έξω από το κουτί». Τις σελίδες και τους στίχους «διατρέχουν» αραιογραμμένες λέξεις, ή διασκορπισμένες, άλλες έντονες, άλλες κόκκινες, άλλες επαναλαμβανόμενες κι άλλες γραμμένες με γκρίκλις(!)... μια άνεση μορφοποίησης που δεν ακολουθεί νόρμες και στεγανά, δεν μπαίνει σε καλούπια και φόρμες και που, στο τέλος τέλος, είναι εκεί για να προβάλει την εκάστοτε συνθήκη, το κάθε συναίσθημα ή για να διαφοροποιήσει τον χρόνο διαβάσματος, όπως θα έκανε ένας συνθέτης σε μια παρτιτούρα με τις νότες του. Η Καλαντζή χρησιμοποιεί κάθε διαθέσιμη προοπτική της τυπογραφίας: όλες τις διαστάσεις, τα όρια, της υφές της... για να αποδώσει το θεμιτό, για να οπτικοποιήσει κάτι, να επιμείνει σε κάτι άλλο, να τραβήξει την προσοχή εκεί που είναι το ζητούμενο, εκεί που πρέπει... και, παράλληλα, αν οι αποστάσεις που αφήνονται ανάμεσα στα γράμματα μιας λέξεις ή ανάμεσα στους στίχους ειδωθούν/λογαριαστούν ως χρονικά διαστήματα τότε ορίζει κι έναν/τον ρυθμό, δηλαδή τη μελωδία των κειμένων της.
Αξίζει να σημειώσω ότι δεν δίνει την εντύπωση πως κινείται έτσι από μοντερνιά, ένεκα νεωτερισμού... πείτε το όπως θέλετε. Έχει λόγο που δομεί πρωτότυπα –οι πιο σκληροπυρηνικοί θα έλεγαν άναρχα– τους στίχους της, την εξυπηρετεί η κάθε επιλογή επί της ουσίας.
την ίδια στιγμή που σε βρήκα,σ' αγάπησακαι σ' έχασα για πάντα.🌸Νίκησα και νικήθηκα μέσα σε μία νύχτα.
Επίσης, διακρίνουμε και μια διττότητα στα νοήματα με εμβόλιμα γράμματα εντός παρενθέσεων, όπου τα συναντάμε, όπως για παράδειγμα: (ξ)έχασες, (σ)τ' όνειρό μου κ.ο.κ. Σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει κανείς να διαβάσει δις το ποίημα ώστε να εκλάβει και τις δύο όψεις του, καθεμιά διαφορετική και σε απόσταση από την άλλη όμως τις έχει και τις δύο εκεί, σε μια ενιαία, αλλά εναλλακτική, νοηματική.
Η συλλογή, με σκόρπιες λέξεις, θα πήγαινε κάπως έτσι: μνήμη, ανάμνηση, καλοκαίρι, Αύγουστος, καράβι, τρένο, αεροπλάνο, λεωφορείο, χρόνος... Μα τελικά, όλα περιστρέφονται γύρω από την ύπαρξη. Τη δική της και του άλλου ή και των δύο μαζί.
αφού δεν υπήρξαμε ποτέπώς μαςονειρεύτηκα;🌸Για τις στιγμές που ο κόσμος ξεχνάει πως υπάρχω,γι' αυτές υπάρχω.
Ωραία γραφή, ωραία εκφραστικότητα λόγου, με πολλή συγκίνηση, που δημιουργεί φόρτιση... μελό στα σημεία, μα περιγραφικό, ν' αφήνει ολόκληρες (τις) στιγμές. Σελίδα τη σελίδα προσφέρει μία μία τις ψηφίδες της μεγάλης εικόνας δομώντας ένα –φαινομενικά– βιωματικό πόνημα, αφού –είτε επειδή την αφορά είτε επειδή είναι σε θέση να μεταδώσει τις αποχρώσεις των συναισθημάτων– είναι τόσο αισθαντική που ξεχειλίζει από συναίσθημα, ειδικά όταν μιλάει για τέλος και απώλεια.
Στο τέλος μιας σχέσης ή μιας ζωής, ο χρόνος δεν είναι παρά στιγμές, μικροσκοπικά απέραντες κι ατέρμονα εφήμερες.
Ένα βιβλίο-συλλογή όπου –ευρηματικά– κάποια έργα ολοκληρώνονται χωρίς να τελειώνουν αφού συνεχίζονται και στο επόμενο κείμενο, με κυκλική διάθεση που ξεκινά από ένα τέλος –το τέλος– και τελειώνει σε μία αρχή, για να ξαναγίνουν όλα ξανά.. και ξανά, και ξανά... ως αέναοι κύκλοι και όπου το συναίσθημα περνάει «ενδοφλέβια» στον αναγνώστη ενώ δεν λείπουν ούτε οι ιστορικές μορφές, όπως ο Εφιάλτης, αλλά ούτε οι μυθικοί ήρωες, όπως ο Κανένας.
φόρεσες και το γέλιο μου,με τόση ευκολίασαν να ήταν το νούμερό σου.
Πολύ πολύ όμορφο. Εις το επανιδείν...
