Τρεις άνθρωποι, που έχουν χάσει τα πάντα στη ζωή τους, αποφασίζουν να απαγάγουν την πρώην υπουργό εργασίας και διευθύντρια της μεγαλύτερης τράπεζας της χώρας ώστε να μεσολαβήσει στην παύση των εξώσεων και στην επιστροφή των χρημάτων από όσους εξαπατήθηκαν. Αν δεν υποκύψει, θα σκοτώσουν την κόρη της. Πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα τελικά και ποιος θα κερδίσει σε αυτόν τον αγώνα επιβίωσης;
Ο Σέρτζι Πομπερμάγιερ είναι βραβευμένος θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος τηλεοπτικών σειρών. Με το έργο του New Order, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, θέλησε να ενώσει τη δική του φωνή με όσους έχουν χάσει περιουσίες και δουλειές λόγω της ανερχόμενης οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη κι έτσι έβαλε τρεις καθημερινούς ανθρώπους να κάνουν ένα απονενοημένο διάβημα, μια απαγωγή. Το κείμενο ακροβατεί ανάμεσα στη βία και στην αθωότητα, στην απελπισία και στην οργή, στη διαρκή πάλη των τάξεων που εκπροσωπούνται από τους διαφορετικούς χαρακτήρες. Η Νούμερο 1 είναι ο εγκέφαλος του σχεδίου, αυστηρή, κοφτή, απαιτητική, δεν συζητάει τις αποφάσεις της και δύσκολα αλλάζει γνώμη. Ο Νούμερο 2 είναι σκληρός και δυνατός, ουσιαστικά το εκτελεστικό όργανο της σπείρας. Ο Νούμερο 3 είναι ένας εύπιστος και θρησκόληπτος νεαρός άντρας που έχει τη μάνα του με άνοια και μιλάνε συνέχεια στο τηλέφωνο. Οι τρεις τους μεταφέρουν το θύμα τους στο νεκροτομείο ενός εγκαταλειμμένου νοσοκομείου και αρχίζουν τις απαιτήσεις και την πίεση προς την απαχθείσα. Είναι η Διεθνής Αντισυστημική Οργάνωση New Order και δεν θα διστάσουν να κάνουν τα πάντα προκειμένου να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Το κείμενο είναι δυνατό και σκληρό, με σοκαριστικές σκηνές όπως αυτή με τον ωμό εκβιασμό προς την απαχθείσα σχετικά με την κόρη της, κάτι που δεν θα εξελιχθεί καλά προκαλώντας παγωμάρα στην αίθουσα λίγο πριν τη μεγάλη ανατροπή. Από την άλλη όμως ένιωθα πως οι χαρακτήρες ήθελαν κάτι παραπάνω να πουν, ζητούσαν από τον συγγραφέα λίγο ακόμα χώρο και χρόνο για να τους γνωρίσουμε καλύτερα και να αποκτήσουμε μια σφαιρικότερη εικόνα τους. Μόνο ο Νούμερο 3 ήταν πιο ολοκληρωμένος, με δυνατές συναισθηματικά σκηνές όποτε μιλάει με τη μητέρα του, η οποία δεν καταλαβαίνει και εκείνος δεν έχει την υπομονή πλέον, φτάνει στα όριά του, της φωνάζει και κλαίει αμέσως ενώ σε αρκετές σκηνές η αθωότητά του φέρνει αβίαστα χαμόγελα. Ο Φώτης Λαζάρου δίνει τον καλύτερό του εαυτό και βοηθάει να συμπαθήσουμε αμέσως τον χαρακτήρα που υποδύεται. Η απαχθείσα διευθύντρια προσπαθεί να τον εκμεταλλευτεί για να γλυτώσει αλλά το σχέδιό της μένει στη μέση ενώ τα Νούμερα 1 και 2 δεν έχω καταλάβει αν έχουν και κάτι άλλο μεταξύ τους πλην της συνεργασίας στην απαγωγή.
Ιωσήφ Πολυζωίδης και Ράνια Σχίζα ερμηνεύουν σωστά και ρεαλιστικά. Η Έλενα Τυρέα ως απαχθείσα διευθύντρια χαρίζει μια δυνατή στιγμή, εκείνη του τηλεφωνήματος προς την κόρη της και μου άρεσε ο τρόπος που εξέφερε τα τελευταία λόγια: «Εμείς δημιουργούμε το σύστημα, εμείς το καταστρέφουμε. Εμείς είμαστε το σύστημα.». Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζιά πολύ καλή, βοηθάει τους ηθοποιούς να αγκαλιάσουν τους ρόλους τους και να οικειοποιηθούν τη σκηνή. Οι υποβλητικοί φωτισμοί του Βαγγέλη Μούντριχα και τα απλά και χρηστικά κοστούμια των Αλεξάνδρας Σιάφκου και Αριστοτέλη Καρανάνου συμπληρώνουν την παράσταση.
Το έργο New Order είναι μια καλή προσπάθεια κατακραυγής ενός συστήματος αξιών που ευνοεί μόνο τους πλούσιους και τους ισχυρούς, βάζει απλούς καθημερινούς ανθρώπους να οργανώσουν μια απαγωγή και σύντομα τους φέρνει στα όριά τους και στο χείλος της αποκτήνωσης. Κάποιες ενδιαφέρουσες κλιμακώσεις, ένας τραγικωμικός ρόλος που ξεχωρίζει από ερμηνευτικής άποψης και οι πικρές αλήθειες που τονίζονται, με έβαλαν σε σκέψεις και προβληματισμούς για την καθεστηκυία τάξη που μας περιβάλλει. Από την άλλη, το τέλος μου φάνηκε απότομο και ίσως αδικαιολόγητο, αφήνοντάς με με ένα μεγάλο ερωτηματικό.
Τελικά θα αλλάξει κάτι αν αρχίσουμε να αντιδρούμε μαζικά; Έχει νόημα να πέσουμε πολύ χαμηλά για να γίνει μια μεγάλη αλλαγή που δεν ξέρουμε και αν τελικά θα πραγματοποιηθεί;
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
