Μετενσαρκωμένες λησμονήσεις

Ελένης Καλαντζή

Άραγε θυμάσαι τα καλοκαίρια μας;

Καθόμασταν στην παραλία με τις ώρες,

μετρούσαμε κύματα και τρώγαμε ροδάκινα,

μέχρι το ηλιοβασίλεμα συζητούσαμε για το πώς θα είναι

όταν ξεκινήσει η αληθινή μας ζωή,

μετά το σχολείο, τις εξετάσεις, τις υποχρεώσεις, τα φροντιστήρια,

τα διαγωνίσματα.

Νομίζαμε ότι μέχρι τότε ήταν τα δύσκολα

και μετά θα ήταν όλα απλά και αβίαστα.

Ακόμα νιώθω σαν αυτό το δεκαεξάχρονο παιδί που ήταν γεμάτο όρεξη για ζωή,

που κοιτούσε με τις ώρες τον ουρανό,

κι όπου έβλεπε σκοτάδι,

το έντυνε πάντα με κόκκινο και ροζ

που δεν έμαθε ποτέ να βάζει όρια στα λόγια και τις στιγμές

που ένιωθε τα σωθικά του να καίνε,

έπεφτε κατευθείαν στα βαθιά

κι ας ήξερε ότι μπορεί ποτέ να μη βγει ξανά.

Και κάθε φορά πέθαινε κι επιζούσε.

Ταυτόχρονα νιώθω ότι αυτό το παιδί

έχει ζήσει μια ολόκληρη ζωή,

ίσως δύο, ίσως και τρεις,

και πλέον τις κοιτάει σαν εξωτερικός παρατηρητής,

στοιχειώνει την κάθε του στιγμή

σαν τη σκιά μίας ψυχής

που περιμένει να μετενσαρκωθεί

για να ξαναϋπάρξει.

Θυμάσαι άραγε τα καλοκαίρια μας;

Σου έλεγα να μην προσμένεις άλλα καλύτερα,

γιατί αυτά είναι,

μη βιαστείς και ξεχάσεις να θυμηθείς,

στάσου λίγο και κοίτα μας,

δεν θα υπάρξουμε ποτέ πιο νέοι,

πιο απόλυτα ευτυχισμένοι

και γελασμένοι από σήμερα,

Αύριο δεν ξέρω ποιος θα είμαι,

τώρα όμως σε αγαπώ,

το ξέρω ότι όλα είναι μάταια

σου έλεγα,

για αυτό απόψε μείνε εδώ

κάνεις τον κυνικό μου εαυτό να ακούγεται τόσο ανέλπιστα ρομαντικός,

τι είναι ο έρωτας πάρα μία κραυγή στο κενό,

μία ατέρμονη ηχώ

που αψηφά τη διάσταση του χωροχρόνου

για μια φευγαλέα στιγμή δεν ήμουν θνητός

μείνε σου έλεγα,

αλλά εσύ είχες ήδη φύγει

άδεια ήταν η καρέκλα δίπλα μου,

μόνο κουκούτσια είχαν μείνει από τα ροδάκινα,

κι ένα άχρωμο ηλιοβασίλεμα

βλέπεις δεν έχω πια κόκκινο και ροζ για να ζωγραφίσω,

ξεθώριασα τη μέρα που γύρισα να σε κοιτάξω

και το καλοκαίρι είχε φύγει

Πώς μπόρεσα να το αφήσω;

Κάθε φορά που

βλέπω τον ουρανό,

θυμάμαι αυτά μας τα καλοκαίρια και δακρύζω

γιατί απ' όλα τα παιδικά μου όνειρα τα πολλά,

στην ενήλικη ζωή τελικά το μόνο που κατάφερα

ήταν να (σε) λησμονήσω.

Θυμάσαι άραγε τα καλοκαίρια μας;

πέρασαν από πάνω μου σαν κύματα

δεν κατάλαβα αν τότε μόνο έζησα

ή αν πνίγηκα

Πέρασαν από το σώμα μου

κι έγιναν μετενσαρκωμένες λησμονήσεις

σ' αυτή τη ζωή

και σ' όλες τις επόμενες

να μου θυμίζουν πόσο λείπεις.

🌸

Copyright © Ελένη Καλαντζή All rights reserved

Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου

Το έργο βρίσκεται στη συλλογή της Ελένης Καλαντζή Προτού μπει φως στο δωμάτιο: Φωτίζοντας το σκοτάδι με στίχους, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πηγή.

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα της Μυρτώς Σταματάτου [Νεκρή φύση Ι, λάδι σε καμβά]