Όταν από ένα μάθημα δημιουργικής γραφής, στην Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, προκύπτει μια θεατρική παράσταση είναι σίγουρο ότι η σχολή κάνει πολύ καλή δουλειά με τους μαθητές της. Έτσι λοιπόν, δημιουργήθηκε το έργο με τίτλο Γιαγιά όλα μια μέρα θα πεθάνουν σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παύλου με τους απόφοιτους από την προηγούμενη χρονιά: Καλλιόπη Ανταμπούφη, Άρτεμις Βαλτζάκη, Δανάη Γεωργούλα, Βασίλη Ζαφειρόπουλο, Κονδυλία Κωνσταντελάκη, Θωμά Μακρυγιάννη, Σόλωνα Πετρακόπουλο, Αλεξάνδρα Ρουβέλα, Αλίνα Τσιαμπούλα, Γιώτα Χνάρη· σε διπλή διανομή η Άρτεμις Βαλτζάκη με την Δανάη Γεωργούλα.
Μια γιαγιά, που υποφέρει από προχωρημένη άνοια, και μια οικογένεια που προσπαθεί να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη της, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο. Όμως η βουτιά στο παρελθόν από την ηλικιωμένη γυναίκα είναι ανέφικτη αφού έχει πάρει έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Έναν δρόμο που, όπως ξεκάθαρα γράφει και στον τίτλο, όλα μια μέρα θα πεθάνουν και για τη γιαγιά έχει έρθει εκείνη η μέρα.
Ένα έργο με διάθεση αυτοκριτικής, με χιούμορ και συγκίνηση, που παρουσιάζει αλήθειες που πολλοί από εμάς δεν θέλουμε να γνωρίζουμε αλλά δυστυχώς υπάρχουν.
Βλέπουμε την προσέγγιση των μελών της οικογένειας, που, όπως έγραψα, έχουν κοινό σκοπό αλλά διαφορετική προσέγγιση και που αποτελείται από την κόρη Άρτεμις, που δεν την επισκέπτεται με τη δικαιολογία ότι δεν την θυμάται και δεν θέλει να χάνει τον χρόνο της –έχει, άραγε, δίκιο;–, από την άλλη της κόρη, την Δανάη, που μια ζωή αφιερώθηκε στον αγαπημένο της μαμάς της γιο χωρίς να κάνει δικά της παιδιά και θα επιθυμούσε να μπορούσε να πάει τον χρόνο πίσω –πόσα πράγματα άραγε θα άλλαζε;–, από τον γιο Βασίλη, τον αγαπημένο της μαμάς που θεωρεί ότι όλα τα γεγονότα της οικογένειας έχουν την δικιά του σφραγίδα –είναι όμως έτσι;–, την τζούνιορ εγγονή της γιαγιάς Κονδυλία που η γιαγιά δεν την αναγνωρίζει, ούτε πρόκειται να της ξαναπεί εκείνες τις ιστορίες της από το παρελθόν που τόσο της άρεσε να ακούει –είναι ακόμα η γιαγιά της, άραγε;–, από τον Θωμά, τον γιο που έγινε γιατρός και την έζησε λιγότερο απ' όσο ήθελε και τώρα, παρόλο που πολλές φορές δεν τον θυμάται, διατηρεί την ελπίδα του από κάποιες τελευταίες λάμψεις της μνήμης της –είναι αρκετό αυτό;–, τον Σόλωνα, έναν εγγονό που θεωρείται εναλλακτικός, με γιόγκα και διαλογισμό, και πιστεύει ότι μόνο η γιαγιά του τον καταλάβαινε ή έστω προσπαθούσε βλέποντας παλιότερα ντοκιμαντέρ με ξένες κουλτούρες μαζί της –λες αυτά να μπορώ να της τα ξαναθυμίσω;–, την Αλεξάνδρα, που είναι η νοσοκόμα της γιαγιάς από τότε που έχει άνοια και που ακούει πολλές φορές από την ίδια γεγονότα του παρελθόντος αλλά δυσκολεύεται να προσδιορίσει εάν είναι αληθινά ή δημιουργίες της φαντασίας της –τι είναι αλήθεια και τι όχι, άραγε;–, από την εγγονή Αλίνα, μια αντιδραστική emo, που βλέπει τη ζωή με απαισιοδοξία και προσπαθεί να κρατήσει όσο γίνεται τη μνήμη της γιαγιάς της, που ήταν και η μόνη που την καταλάβαινε –λες να μπορεί να με θυμηθεί;–, από την αδελφή της γιαγιάς Τούλας, τη Φωφώ, ανύπαντρη από πεποίθηση, που ξέρει ότι περνάει την τελευταία περίοδο της ζωής της με τις αδελφές της και που πάντα ένιωθε ότι την λυπόντουσαν που ήταν μόνη αλλά εκείνη λυπάται την Τούλα που γίνεται κάτι αόριστο –με βλέπει ως αδελφή κάποια στιγμή;– και από την Καλλιόπη, την άλλη αδελφή, που γύρισε από το χωριό για να βοηθήσει την Τούλα αλλά και την Φωφώ που ήταν μόνη της.... Πόσο θα ήθελε να ήταν όλα καλά και να καθόντουσαν κάθε βράδυ αναπολώντας παλιές ιστορίες και να γελάνε με αυτές! Γιατί έπρεπε να της πάρει το μυαλό της;
Μια παράσταση που τα μηνύματα περνούν αβίαστα και όλοι οι συντελεστές προσφέρουν μια πολύ ποιοτική προσέγγιση για το τι προκαλεί η άνοια στον πάθοντα αλλά και στους γύρω του.
Ευχαριστώ τον κύριο Παύλου για τις προσκλήσεις που μου διέθεσε λέγοντάς του παράλληλα και συγχαρητήρια για την εξαιρετική δημιουργία.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
