Στους Τρεις διαλόγους η διαλογική τους μορφή έχει επιρροή από τους πλατωνικούς διαλόγους. Γιατί όχι; Οι πλατωνικοί διάλογοι όπως και οι Τρεις διάλογοι είναι γραμμένοι με απλό και κατανοητό τρόπο. Αν και κάθε διάλογος αναφέρεται σε έναν ζωγράφο ξεχωριστά –Πιέρ Ταλ Κοτ, Αντρέ Μασόν, Μπραμ βαν Βέλντε– η εξοικείωση με το έργο του αντίστοιχου ζωγράφου δεν είναι απαραίτητος όρος για να παρακολουθήσει κάποιος τον διάλογο. Όπως συμβαίνει και με τους πλατωνικούς διαλόγους, ο καθένας από τους τρεις διαλόγους είναι αυτοδύναμος, υπάρχουν σημεία διαφωνίας, σύμπτωσης απόψεων αλλά και απορίας. Όπως και στους πλατωνικούς διαλόγους έτσι και τους Τρεις διαλόγους είναι σαφής η πρόθεση δραματοποίησης, που παρακινεί τον αναγνώστη να συμμετάσχει όχι απλώς σε μια ανταλλαγή απόψεων αλλά σε ένα συγκεκριμένο σκηνικό. Οι Τρεις διάλογοι περιλαμβάνουν κάποιες διδασκαλίες και μια υποτυπώδη πλοκή, κωμικά επεισόδια αλλά και συναισθηματικές κορυφώσεις που παραπέμπουν σε σχήματα του κλασικού θεάτρου.
Η εικόνα αποτελεί παραδειγματικό κείμενο για τον αισθητικό σχηματισμό της εικόνας μέσω της γραφής και κατά προέκταση της εικαστικής διάστασης που φέρει η γραφή του Μπέκετ, αλλά και, γενικότερα, για τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να υπάρξει η δημιουργία μιας εικόνας μέσω λέξεων. Σε αυτή τη ζωγραφική, κατά βάση, διαδικασία, επιφάνεια σχηματισμού μπορούμε να θεωρήσουμε τον νοητικό χώρο εντός του οποίου η μνήμη και η φαντασία, αλλά και οι διαφορετικές εκδοχές της αντίληψης, λειτουργούν ως ένα άτυπο, αλλά ριζοσπαστικό ταυτόχρονα, πειραματικό εργαστήριο. Το ίδιο το κείμενο μπορεί να θεωρηθεί ως τρίπτυχο με τρία διακριτά μέρη: ένα κεντρικό, την εικόνα, και δύο ομοειδή πλευρικά, που περιγράφουν τη συνθήκη ενός υποκειμένου μεταξύ ζωής και θανάτου.
Πρόκειται για την εμπειρία του σχηματισμού μιας νοητικής εικόνας, για τη σκηνοθεσία μιας εικόνας μέσω ενός ιδιότυπου θεατή και δημιουργού ταυτόχρονα. Η πλοκή είναι η ίδια εργασία της φαντασίας, αλλά την ίδια στιγμή αυτή η εργασία είναι που οργανώνει την αφήγηση και προσδίδει αισθητική συνοχή στο όλο εγχείρημα. Κάνουμε λόγο για αισθητική συνοχή καθώς αυτό το είδος συνοχής επιτρέπει τη συνύπαρξη σε μια κοινή προοπτική αντιφατικών ή και αδύνατων στοιχείων, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πολλά.
Γενικότερα, αυτό που έχει ενδιαφέρον βλέποντας συνδυαστικά τους Τρεις διαλόγους και την Εικόνα είναι η δημιουργική εμπλοκή του Μπέκετ με την ιστορία και θεωρία της τέχνης, τη φιλοσοφία και ειδικά τις θέσεις των Καντ και Σοπενάουερ, προκειμένου να διατυπώσει μια αισθητική πρακτική της λέξης. Αυτό επιχειρεί για παράδειγμα στο δοκίμιό του για τον Προυστ.
Η πλαστική πολλαπλότητα, η μη εννοιολογική εμπειρία, ο διαμεσολαβητικός ρόλος των λέξεων στην προσέγγιση, απόδοση και κατανόηση των διαφορετικών εκδοχών και σχηματισμών του συναισθήματος βρίσκονται στην καρδιά των αναζητήσεων του Μπέκετ. Από αυτή την άποψη, τα κείμενα της παρούσας έκδοσης προδιαγράφουν και μια εναλλακτική δυνατότητα προσέγγισής τους μέσα από την οπτική που διαμορφώνουν αυτές οι επισημάνσεις: ως μιας οπτικής αίσθησης που, μετατοπίζοντας το νόημα μέσα από την αναστολή του, επιτρέπει την πρόσβαση σε ένα αδύνατο τοπίο, αυτό της μπεκετικής αισθητικής σκέψης.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το βιβλίο Τρεις διάλογοι, Η εικόνα του Σάμιουελ Μπέκετ κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις της Εστίας.
Οι πλαγιογραφές είναι αποσπάσματα από το σημείωμα του εκδότη.
Επίσης: Τελευταία τριλογία, Σκιρτήματα
Ο Σάμιουελ Μπέκετ (Samuel Barclay Beckett, 13 Απριλίου 1906-22 Δεκεμβρίου 1989) ήταν Ιρλανδός λογοτέχνης, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Το έργο του είναι βασικά μινιμαλιστικό, και σύμφωνα με ορισμένους ερμηνευτές, βαθιά απαισιόδοξο για την ανθρώπινη φύση. Η απαισιοδοξία αυτή αντανακλάται από την εκτενή και περίεργη αίσθηση του χιούμορ στο έργο του, καθώς και από το γεγονός ότι η περιγραφή των εμποδίων στην ανθρώπινη ζωή εξυπηρετεί την επιθυμία του Μπέκετ να δείξει ότι το ταξίδι είναι που αξίζει, παρά τις δυσκολίες του. Το 1969, τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ενώ το 1984 εκλέχθηκε επικεφαλής της Aosdána, ένωσης ανθρώπων των Καλών Τεχνών της Ιρλανδίας.
