Επίσημη πρεμιέρα, για δύο έργα του Πιραντέλο, στο θέατρο Διάχρονο της Μαίρης Βιδάλη... Δύο όχι και τόσο γνωστά, στο ελληνικό κοινό, έργα επέλεξαν οι συντελεστές και τα παρουσιάζουν με σεβασμό στον δημιουργό, την εποχή και το πνεύμα του.
Πρώτα παρακολουθούμε το Έτσι όπως με θες, το οποίο σε κάνει να ξεχάσεις ό,τι πιραντελικό ξέρεις καθώς έχει μεγάλες αποκλίσεις από αυτό που θα λέγαμε πιραντελικό ύφος. Η υπόθεση αφορά την ιστορία μιας γυναίκας που καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε δύο άντρες. Ο ένας προσφέρει περιουσία και καλή ζωή όμως εκείνη πρέπει να μεταμορφωθεί, να χάσει τον εαυτό της και να ακολουθήσει τις επιταγές του, ώστε να γίνει όπως τη θέλει. Ο άλλος της προσφέρει την ελευθερία να είναι ο εαυτός της και/με την ανιδιοτελή αγάπη του. Το ερώτημα του έργου αφορά το ποια είναι στ' αλήθεια αυτή η γυναίκα και μάλιστα με διττή αξία: ποια είναι η ταυτότητά της –από τη μια– και ποια είναι η προσωπικότητα, ο χαρακτήρας της – από την άλλη.
Πρόκειται για εξαίσιο θρίλερ μυστηρίου, με ξεκάθαρους χαρακτήρες, δράση και πλοκή, όπου το πάθος πρωτοστατεί (όχι μόνο το ερωτικό) αλλά και ένα κωμικό περιβάλλον στα όρια του παραλόγου (κάποιες φορές δε, είναι παράλογο). Προφανώς η έννοια των δύο εαυτών (μας) αποτελεί κεντρικό άξονα αφού, διαβάζοντας το δελτίο τύπου, όπως έλεγε ο δημιουργός: «Έχουμε δύο μάσκες, μια εσωτερική, που μόνο εμείς την ξέρουμε και μια εξωτερική με την οποία μας γνωρίζουν οι άλλοι. Πολλές φορές την εξωτερική μας την επιβάλλουν οι συνθήκες του κοινωνικού μας περίγυρου.».
Με ενθουσίασαν τα αισθαντικά κόκκινα ταμπλό βιβάν της παραστασιοποίησης που προσέφεραν στην ένταση των σκηνικών δρώμενων (όσοι παρακολουθήσετε την παράσταση θα καταλάβετε) και οι συνεχείς ανατροπές της αφηγηματικής γραμμής του έργου. Επίσης, θα ήθελα να σημειώσω την αληθοφάνεια στις ερμηνείες αφού όλοι οι ηθοποιοί κινήθηκαν σε πολύ αρμονικά επίπεδα, αποφεύγοντας παιχτικές υπερβολές χάριν θεάματος – συνθήκη που ισχύει βεβαίως και για το επόμενο έργο.
Μετά το διάλλειμα ακολουθεί το μονόπρακτο Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα και μάλιστα, όπως τονίζεται στις πληροφορίες της παράστασης, οι θεατές μπορούν να το παρακολουθήσουν με το ίδιο εισιτήριο. Πρόκειται για ένα συντομότερο, σε διάρκεια, έργο που δομείται ως μονόλογος, επί της ουσίας, και θίγει θέματα ταυτότητας (όπως και το Έτσι όπως με θες) βάζοντας στο τραπέζι το ζήτημα της ρεαλιστικής πραγματικότητας και της πλασματικής ή υποκειμενικής. Δίπολα όπως η ζωή και ο θάνατος εξερευνιόνται μέσα στο γενικότερο φιλοσοφικό πλαίσιο περί ύπαρξης και θνητότητας, την ώρα που η παράσταση βρίθει συμβολισμών... και όλα αυτά, σε έναν σταθμό όπου, σύμφωνα με την υπόθεση, συναντιούνται δύο άντρες.
Σε αυτό το έργο παρακολουθούμε κάτι πιο στοχαστικό και βαθύ ενώ το είδος του αφορά ένα υπαρξιακό δράμα.
Πολύ πολύ όμορφες και οι δύο προτάσεις αν και το Έτσι όπως με θες είναι βέβαιο ότι θα γοητεύσει τον περισσότερο κόσμο επειδή εξάπτει το ενδιαφέρον του θεατή λόγω πλοκής.
