Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Εύη Δουργούτη: Το συγκεκριμένο βιβλίο «γεννήθηκε» από έναν εφιάλτη που είδα κάπου το 2019. Ήταν ένα έντονο όνειρο, τόσο ζωντανό που χαράχτηκε στο μυαλό μου για μέρες. Εκείνη την περίοδο πειραματιζόμουν με διάφορες ιδέες αναζητώντας την έμπνευση για ένα νέο μυθιστόρημα. Εντελώς αυθόρμητα δοκίμασα να αναπτύξω και αυτή τη σκέψη. Και κάπως έτσι, χωρίς να το καταλάβω, άρχισε να παίρνει μορφή το βιβλίο που κρατάμε σήμερα στα χέρια μας!
Πώς βιώνετε την εμπειρία της ανάγνωσης των έργων σας μετά από ένα χρονικό διάστημα, όταν αυτά έχουν τυπωθεί σε ένα βιβλίο και έχει περάσει καιρός από τη δημιουργία τους; Εξακολουθείτε να συμφωνείτε και να έχετε τον ίδιο ενθουσιασμό;
Ε.Δ.: Κάθε φορά, που αντικρίζω τυπωμένο ένα έργο μου, νιώθω έναν ενθουσιασμό που με ταξιδεύει πίσω στον χρόνο, στις στιγμές της δημιουργίας του. Θυμάμαι τις καταστάσεις, τα συναισθήματα και τις σκέψεις που με συντρόφευαν τότε. Με το πέρασμα του χρόνου, αυτή η μαγεία κάπως απομυθοποιείται, καθώς νέα βιώματα, ερεθίσματα και αναγνωστικές εμπειρίες επηρεάζουν την οπτική μου. Η γραφή εξελίσσεται και συχνά σκέφτομαι πως κάποια σημεία θα μπορούσα να τα είχα εκφράσει διαφορετικά. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι απορρίπτω τα προηγούμενα έργα μου, αντιθέτως, είμαι περήφανη γι' αυτά. Είναι κομμάτια της συγγραφικής μου πορείας, σημεία αναφοράς που δείχνουν την εξέλιξή μου και κάθε ένα από αυτά έχει τη δική του αξία στη διαδρομή μου.
Έχετε διαφωνήσει ποτέ με τον δημιουργικό εαυτό σας;
Ε.Δ.: Δεν έχω διαφωνήσει ποτέ με τον δημιουργικό εαυτό μου. Ωστόσο, όταν ανατρέχω στο πρώτο μου μυθιστόρημα –γραμμένο το 2016 και εκδομένο το 2018– αντικρίζω μια εντελώς διαφορετική Εύη. Ήμουν τότε νεότερη, με λιγότερες εμπειρίες και γνώσεις, με έναν πιο ανώριμο τρόπο γραφής. Σήμερα, στα 33 μου, έχοντας ζήσει σημαντικές αλλαγές, ολοκληρώσει το Μεταπτυχιακό στη Δημιουργική Γραφή, παρακολουθήσει σεμινάρια και ανακαλύψει νέα λογοτεχνικά είδη, είμαι ένας διαφορετικός άνθρωπος και αυτό αντανακλάται και στη γραφή μου. Παρ' όλ' αυτά, όταν επιστρέφω στα παλιά μου κείμενα, δεν τα απορρίπτω. Αγκαλιάζω με στοργή εκείνη τη ρομαντική, νεαρή εκδοχή του εαυτού μου που έκανε τα πρώτα της βήματα στη συγγραφή με πάθος και αθωότητα.
Υπάρχει κάποιο έργο που να το ξεχωρίζετε και γιατί;
Ε.Δ.: Όχι! Τα αγαπώ όλα, το καθένα για το δικό του λόγο!
Υπάρχουν στιγμές που σας πυροδοτούν βάζοντάς σας σε δημιουργική κίνηση;
Ε.Δ.: Ναι, υπάρχουν! Συνήθως, οι πιο δημιουργικές μου στιγμές έρχονται όταν βρίσκομαι σε περιόδους έντονου στρες, πίεσης και αυξημένων υποχρεώσεων – όταν, δηλαδή, ο χρόνος για γραφή είναι λιγοστός. Είναι σαν το μυαλό μου να αντιδρά δημιουργικά σε αυτή την πίεση, προκαλώντας μια έκρηξη ιδεών. Εντελώς παράδοξο θα έλεγα αφού οι καλύτερες σκέψεις έρχονται ακριβώς όταν δεν έχω τον χρόνο να τις αποτυπώσω! Και είναι τα πιο έντονα, τα πιο εκρηκτικά κομμάτια των κειμένων μου με ιδέες που δουλεύω παράλληλα για να μη μου ξεφύγει καμία!
Εκτός από αυτό όμως, με εμπνέουν και οι ήρεμες, μελαγχολικές και ατμοσφαιρικές στιγμές: το φθινόπωρο, για παράδειγμα, με τις γήινες αποχρώσεις και τη μελαγχολία του, είναι μια εποχή που μου προκαλεί βαθιά δημιουργική διάθεση αλλά με έναν πιο ήρεμο τρόπο. Μια ιδέα που θα την δουλεύω και θα την εμπλουτίζω. Εικόνες με βροχή, η ατμοσφαιρική μουσική ή ακόμα και η μοναχικότητα μιας σιωπηλής στιγμής μπορούν να με οδηγήσουν σε νέες ιστορίες και χαρακτήρες.
Η έμπνευση, τελικά, εμφανίζεται απρόβλεπτα και διαφορετικά, τόσο στις πιο χαοτικές όσο και στις πιο γαλήνιες στιγμές μου.
Κι αντίστοιχα, υπάρχουν στιγμές για τις οποίες δεν θα γράφατε ποτέ τίποτα;
Ε.Δ.: Υπάρχουν τέτοιες στιγμές, ναι. Είναι μια ολόκληρη θεματική που διστάζω να αγγίξω: την Ιστορία. Ο λόγος δεν είναι η έλλειψη ενδιαφέροντος, ίσα ίσα η ιστορία μου αρέσει πολύ. Αλλά είναι ο φόβος μήπως άθελά μου παραλείψω κάτι σημαντικό, παραποιήσω μια πτυχή της αλήθειας ή αδικήσω κάποιον. Η Ιστορία απαιτεί ακρίβεια, σεβασμό και βαθιά γνώση και νιώθω ότι η ευθύνη της σωστής αποτύπωσης είναι τεράστια.
Προτιμώ, λοιπόν, να κινούμαι σε θεματικές που μου επιτρέπουν μεγαλύτερη ελευθερία χωρίς τον φόβο της αλλοίωσης της πραγματικότητας. Μου αρέσει η ανεξαρτησία που μου προσφέρει η μυθοπλασία!
Αν θα έπρεπε να περιγράψετε το εν λόγω πόνημα με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ε.Δ.: Εκδίκηση!
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ε.Δ.: Θα πηγαίναμε για μία βδομάδα στην αγαπημένη Ορεινή Αρκαδία!
Ποια είναι η γνώμη σας για τη σύγχρονη βιβλιοπαραγωγή στη χώρα μας σε σχέση με την λογοτεχνία; Έχετε αγαπημένους Έλληνες συγγραφείς;
Ε.Δ.: Η σύγχρονη ελληνική βιβλιοπαραγωγή στη λογοτεχνία είναι πλούσια, με πολλούς συγγραφείς να εξερευνούν ποικίλα θέματα. Οι αναγνώστες δείχνουν ενδιαφέρον και για τις νέες φωνές, ενισχύοντας τη δυναμική του χώρου. Ωστόσο, η εμπορευματοποίηση και η κυριαρχία συγκεκριμένων ειδών μπορεί να περιορίζουν την ανάδειξη πιο καινοτόμων έργων ή ακόμα και να μειώνουν την αναζήτηση πιο κλασικών λογοτεχνικών έργων.
Έχω αρκετούς αγαπημένους συγγραφείς, κάποιους μάλιστα είχα την τύχη να τους γνωρίσω προσωπικά και με μερικούς έχουμε αναπτύξει φιλική σχέση πλέον.
Η Εύη Δουργούτη, σε μια μικρή συνέντευξη μεγάλων βιβλιοταξιδιών, μίλησε για –και με αφορμή– το μυθιστόρημά της Η οργή που ματώνει τη μέρα, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Έξη. Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε:
Ορεινή Αρκαδία, Δεκέμβριος 1980«Σταματήστε! Σταματήστε σας λέω!» ακούστηκε μία φωνή γεμάτη πανικό. «Νομίζω πως είναι νεκρή…»Για λίγα λεπτά η απόλυτη ησυχία βασίλεψε στο μικρό ξέφωτο, ενώ οι ένοχοι έστεκαν αμίλητοι, μην τολμώντας να στρέψουν το βλέμμα τους στην άτυχη κοπέλα που κείτονταν λίγο παραπέρα λιπόθυμη, γεμάτη λάσπες και μώλωπες.«Ορκιστείτε όλοι πως κανείς δεν θα μιλήσει. Θα ξεχάσουμε ό,τι έγινε σαν να μην συνέβη ποτέ».Κάποιος, όμως, είχε ορκιστεί ότι δεν θα ξεχάσει ποτέ. Τριάντα χρόνια μετά, θα παίξει με τον χρόνο σκαλίζοντας μυστικά που θάφτηκαν στο φως του φεγγαριού.Ένα μυστήριο που εδώ και χρόνια αναζητά τη λύση του. Μία αποκάλυψη που αποδεικνύει ότι κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποιον πραγματικά έχει στο πλάι του…
