Το δελτίο τύπου αναφέρει ότι το έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ ζωντανεύει στο θέατρο Πόλη και πράγματι ο σκηνοθέτης Ευθύμης Μπαλαγιάννης έχει δώσει πνοή σε αυτό το εμβληματικό κείμενο.
Με δυο λόγια, το έργο ιστορεί την άνοδο και την πτώση του Μακμπέθ, ενός στρατηγού υπέρμετρα φιλόδοξου που, μέσα από προφητείες και προσωπικούς στόχους, αυτοκαταστρέφεται ενώ έχει παραδοθεί σε έναν κύκλο αίματος και προδοσίας. Το έργο πραγματεύεται τον ψυχισμό εκείνου που, σηκώνοντας το βάρος της εξουσίας, συνθλίβεται από τις ενοχές, την ανηθικότητα αλλά και την ακόρεστη δίψα του – στη δική μας περίπτωση για το στέμμα.
Ένα έργο για τη βία και την τρέλα, για τη δίψα της εξουσίας και την ηδονή... μια τραγωδία για εκείνον που οδηγήθηκε στο τέλος του επειδή δεν είχε φραγμούς, στεγανά... επειδή έχασε τα όρια. Και παράλληλα, ένα έργο βαθιά ανθρώπινο που μιλάει για αναστοχασμό πράξεων μπροστά σε μια/στην κατάρρευση. Ο Μακμπέθ είναι τόσο σωματικά όσο και ψυχικά λαβωμένος αφού ο πόλεμος τον διαμελίζει ενώ έχει να παλέψει και με τα οράματα και τις φαντασιώσεις του.
Πρόκειται για τραγωδία η οποία, υπό τη σκηνοθετική ματιά του κυρίου Μπαλαγιάννη, μάς θυμίζει δικές μας, αρχαίες τραγωδίες, έτσι όπως τις έχουμε δει να παραστασιοποιούνται επί σκηνής. Επίσης, πρόκειται για παράσταση με εντάσεις, άπειρους συμβολισμούς, πρόζα αλλά και performances ιδιαίτερων χορογραφιών, συγχρονισμών και υφών, που έχει υπέροχο ηχητικό πλαίσιο και εντέλει κερδίζει τις εντυπώσεις αβίαστα. Τέλος, είναι από τις διεισδυτικές παραστάσεις που έχεις ξαναδεί (κάτι πολύ πιθανό για έναν θεατρόφιλο και όχι περιστασιακό θεατή) αλλά καταφέρνει να σου μείνει, απόδειξη ότι έχει επιτελέσει τον σκοπό της.
Όλα αυτά, και μαζί ένας αξιολογότατος θίασος, που φέρει εις πέρας όλες τις προκλήσεις, προσφέρουν ένα ολοκληρωμένο θέαμα από κάθε άποψη. Θα την πω παράσταση-εμπειρία από εκείνες που έχουν να δώσουν, συν ότι προσφέρεται για αναλύσεις και συζητήσεις.
