Πώς μετράμε... την ευτυχία;
Μιχάλης Κομινάκης: Πάλι καλά δεν υπάρχουν εργαλεία για να μετρήσουμε την ευτυχία, γιατί τότε δεν θα ήταν ευτυχία.
Τη δημιουργία;
Μ.Κ.: Το μέτρο της δημιουργίας είναι ατομικό και προσωπικό, παρόλο που η δημιουργία αφορά στο κοινό. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι ο δημιουργός πονά και χαίρεται ανεξάρτητα από το αν πραγματεύεται τον πόνο ή τη χαρά.
Την επιτυχία;
Πώς ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Μ.Κ.: Όταν ήμουν δεκαεφτά χρονών αισθάνθηκα την πρώτη πνευματική ολοκλήρωση μέσα από την ολοκλήρωση ενός δοκιμίου που πραγματευόταν τον θάνατο. Ήταν η πρώτη μου απόπειρα γραπτής αποτύπωσης της αντίληψής μου απέναντι στον θάνατο μαζί με πιθανούς τρόπους αντιμετώπισης του φόβου που αυτός προκαλεί. Το έγραψα με αφορμή μιας εργασίας στο μάθημα των θρησκευτικών.
Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Κ.: Οποιαδήποτε σκηνή στο «Σπιρτόκουτο» του Οικονομίδη.
...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Μ.Κ.: Jibber and Twitch των Cardiacs.
...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Μ.Κ.: Πριν την ύπαρξη των κινητών τηλεφώνων.
Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
Μ.Κ.: Η χαρά δεν έχει χρώμα, για αυτό είναι δύσκολο να τη βρεις. Αλλά αν τη βρεις, αποκτά το δικό σου χρώμα.
Η λαχτάρα;
Μ.Κ.: Η λαχτάρα, τουλάχιστον με την έννοια του πόθου, έχει μαύρο χρώμα γιατί ενέχει το βάσανο. Αν όμως κορέσεις τη λαχτάρα, τότε γίνεται λευκή για να μπορέσεις να δημιουργήσεις πάνω της και να την ανυψώσεις σε νέα λαχτάρα.
Η φλόγα;
Μ.Κ.: Η φλόγα πρώτα ήταν κίτρινη γιατί γεννήθηκε ως σπίθα. Μετά έγινε κόκκινη και ολοζώντανη. Η φλόγα όμως πρέπει να ξεθυμαίνει μέσω της δημιουργίας, γιατί αλλιώς καίει όλο και περισσότερο, και μαυρίζει τον δημιουργό.
Πιστεύεις...
Μ.Κ.: Μόνο στον εαυτό σου, θες δε θες, εκτός αν δεν δημιουργείς.
Πονάς...
Μ.Κ.: Για να καταλάβεις. Καταλαβαίνεις για να μην πονάς.
Προχωράς...
Μ.Κ.: Για να βρίσκεις νέα εμπόδια.
Χορεύεις;
Μ.Κ.: Δεν χορεύω, αλλά θεωρώ ότι οποιαδήποτε ανεπαίσθητη κίνηση των χεριών την ώρα μιας συνομιλίας ή ακόμα περισσότερο ενός λεκτικού διαξιφισμού είναι μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης που θα μπορούσε να υπαχθεί στην τέχνη του χορού.
Ξαναγεννιέσαι...
Μ.Κ.: Όταν γεννάς.
Χάνεσαι...
Μ.Κ.: Όταν παύεις να γεννάς.
Τραγουδάς;
Μ.Κ.: Τραγουδώ.
Διαβάζεις...
Μ.Κ.: Μόνο όταν μετά καταφέρνεις να αναρωτιέσαι.
Γράφεις...
Μ.Κ.: Για να σωματοποιήσεις ένα (συν-)αίσθημα, αίσθηση ή αντίληψη. Το σωματοποιείς για να το καταλάβεις καλύτερα, αλλά θα πονέσεις. Μετά, όμως, κάθαρση.
Παίζεις...
Μ.Κ.: Για να απομακρυνθείς από κάποιο πρόβλημα. Όμως, από μακριά βλέπεις, μπορεί να δεις και την πλευρά από την οποία λύνεται.
Στόχοι και επιδιώξεις:
Μ.Κ.: Να δημιουργώ για να ζω. Ίσως αυτό πλησιάζει τουλάχιστον τη γαλήνη. Αν ήταν να θέσω όμως κάποιον πιο «κοινωνικό» στόχο, αυτός θα ήταν να διαθέτω ένα μικρό καφέ-μπαρ με μια τεράστια βιβλιοθήκη αλλά και τη δυνατότητα εκδηλώσεων εστιασμένων στην τέχνη.
Όνειρα:
Μ.Κ.: Τα όνειρα απλώς με ταλαιπωρούν, γιατί είναι όνειρα. Είναι το καρότο που σου κρεμάει η ζωή για να το κυνηγάς, ίσως όμως για καλό σκοπό. Ίσως είναι το μοναδικό κίνητρο που έχουμε για να συνεχίζουμε, πολύ απλά, να ζούμε. Κάποιοι το λένε ίσως θρησκεία, αλλά εγώ, αν πίστευα, νομίζω δεν θα δημιουργούσα.
Καλλιτεχνικό ή λογοτεχνικό βιογραφικό σημείωμα:
Μ.Κ.: Ονομάζομαι Κομινάκης Μιχάλης και γεννήθηκα στην Αθήνα το 1996. Ως τώρα το μόνο επίσημο λογοτεχνικό βιογραφικό που διαθέτω είναι το αυτοβιογραφικό μου ευθυμογράφημα «Για όλα φταις εσύ». Παρ' όλα αυτά, γράφω από πάντα και θα γράφω για πάντα.
Όσον αφορά τη μουσική μου πλευρά, έχω ορισμένες ανεπίσημες κυκλοφορίες και ορισμένες μικρού βεληνεκούς συναυλίες ως ντράμερ σε rock/progressive metal μπάντες, έχοντας όμως ορισμένες γνώσεις κιθάρας και μουσικής θεωρίας κυνηγώ αυτό το διάστημα τον μουσικό πειραματισμό. Με αφορμή ενός πειραματικού σχήματος στο οποίο είμαι μέλος (και συνιδρυτής) παίζω ukalele και κάνω beatbox, χωρίς όμως να απορρίπτω και τη χρήση άλλων, ακόμα και ηλεκτρονικών, εργαλείων. Το σχήμα ονομάζεται MPAUK και, αν και βρίσκεται στάσιμο αυτόν τον καιρό, δεν σταματά ποτέ. Να τονίσω ότι έχει πολλά στοιχεία χιούμορ και πολλές φορές ξεπερνάει τα όρια της μουσικής τέχνης, μετενσαρκωμένο σε θέατρο.
Έτσι απάντησε ο Μιχάλης Κομινάκης ανταποκρινόμενος στο «κάλεσμα» της στήλης Blood New. Το πρώτο του βιβλίο, το Για όλα φταις εσύ, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ελκυστής. Στην περίληψη λέει:
Δεν ξέρω γιατί επιλέξατε να διαβάσετε βιβλίο, ανάμεσα σε τόσες άλλες μορφές ψυχαγωγίας. Και δεν ξέρω γιατί επιλέξατε να διαβάσετε το συγκεκριμένο βιβλίο. Μάλλον, ούτε εσείς, αγαπητοί αναγνώστες, γνωρίζετε τι σας ώθησε σε μια τέτοια επιλογή. Ίσως, η προσβολή που αναγράφεται στο εξώφυλλο να σας έθιξε. Αν, πράγματι, ισχύει κάτι τέτοιο, τότε θα πρέπει να τιμωρήσετε το βιβλίο. Η καλύτερη τιμωρία θα ήταν να το διαβάσετε, για να έχετε λόγους να το κατακρίνετε.
Διεκδικήστε το!
Οι εκδόσεις Ελκυστής προσφέρουν το βιβλίο σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε εδώ και συμπληρώστε τη φόρμα επιλέγοντας τον συγκεκριμένο τίτλο. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Συμμετοχή στην κλήρωση, που θα γίνει μετά τις 19 Ιουνίου 2025, σημαίνει αποδοχή των όρων, οπότε διαβάστε τους γενικούς όρους. Ειδικότερα [μόνο για αυτή την κλήρωση]: Το βιβλίο θα αποσταλεί/παραδοθεί στον τυχερό από τον εκδότη. Αυτή η δωροθεσία είναι πανελλήνια!
