Το 1998 πήγα σινεμά για να δω μία ταινία που συζητιόταν πολύ, το Festen. Ο Δανός σκηνοθέτης Τόμας Βίντερμπεργκ μας παρουσιάζει εξαιρετικά ένα θέμα που μας κλονίζει ιδιαίτερα, παρουσιάζοντας μία μετωπική σύγκρουση μεταξύ αλήθειας και ψέματος. Τότε δεν υπήρχε το ίντερνετ και οι πληροφορίες για τέτοια γεγονότα ερχόντουσαν με δυσκολία. Οπότε, τότε τα μηνύματα ήταν πολύ πιο ισχυρά από τώρα σε πολλούς από μας – μια έκπληξη για οικογενειακά θέματα που υπήρχαν μεν αλλά δεν τα γνωρίζαμε.
Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος φέρνει αυτό το σημαντικό έργο στην Ελλάδα και στο θέατρο Άλμα με ένα εξαιρετικό cast ηθοποιών.
Λίγα λόγια για την υπόθεση τώρα: μία οικογενειακή γιορτή έχει στηθεί από όλα τα μέλη της οικογένειας και πολλά μέλη της υψηλής κοινωνίας για να τιμήσουν τα 60 χρόνια του Χέλγκε. Μία γιορτή εξαιρετικά σχεδιασμένη λες και ποτέ δεν υπήρξε η αυτοκτονία της κόρης τους Λίντας λίγους μήνες πριν. Ο δίδυμος αδελφός της εκλιπούσας Λίντας, ο Κρίστιαν, θα κάνει μία πρόποση και θα τινάξει με μιας στον αέρα όλο το οικοδόμημα, αφού θα καταγγείλει το πατέρα του ότι είναι βιαστής και ήταν ο λόγος που αυτοκτόνησε η αδελφή του. Τα δύο άλλα αδέλφια καθώς και ο Χέλγκε και η γυναίκα του Έλσι αποδίδουν όλο αυτό το γεγονός σε μία φαντασίωση του Κρίστιαν και το υποβαθμίζουν εξαιρετικά. Η υποκρισία και ο καθωσπρεπισμός επικρατεί για να κρύψει τα κακώς κείμενα της οικογένειας και να καλύψει ένα έγκλημα προφασίζοντας ότι δεν έγινε ποτέ.
Στις ερμηνείες, συγκλονιστικός είναι στον ρόλο του Κρίστιαν ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος και κοντά του η πάντα καλή Ναταλία Τσαλίκη στον ρόλο της μητέρας Έλσι, που έχει μάθει με επιτυχία να κρύβει τα κακώς κείμενα κάτω από το χαλί. Ο Γιώργος Ζιόβας καλός στον ρόλο του πατριάρχη της οικογένειας, του κακού ανθρώπου που προσπαθεί να βγάλει τρελό τον γιο του.
Γενικά η δομή της παράστασης ήταν καλή, αυτό που θέλω όμως να παρατηρήσω είναι το λάθος κατά τη γνώμη μου των 50 λεπτών στην αρχή με το κοινό όρθιο στην είσοδο του θεάτρου χωρίς καμία ιδιαίτερη εξέλιξη που, σε πολλές περιπτώσεις, δεν βλέπαμε και δεν ακούγαμε σωστά, καθώς και το τέλος όπου πρέπει να μεταφερθούμε και πάλι στον ίδιο χώρο του θεάτρου για να δούμε την πλοκή. Ο χώρος υποδοχής του θεάτρου δεν είναι κατάλληλος για να μπορέσει όλο το κοινό να παρακολουθήσει σωστά το τέλος της ιστορίας και μόνο οι πρώτες θέσεις πρόλαβαν να δουν την τελική πλοκή, οι υπόλοιποι οριακά ακούγανε και φυσικά δεν βλέπανε.
Το θέατρο Άλμα είναι ένα θέατρο στολίδι στην καρδιά της Αθήνας, με υπέροχη πλατεία αλλά δεν είναι επαρκές για αυτό το εγχείρημα.
Θετικό πρόσημο οι ερμηνείες των ηθοποιών, η σωστή πλοκή και αρνητικό στον τρόπο που διαδραματίζεται εκτός της σκηνής. Μου άρεσε φυσικά η παράσταση αλλά με ταλαιπώρησε ιδιαίτερα ο τρόπος που αντιμετωπίζεται ο θεατής. Είναι κρίμα να χάνει πόντους καθώς πρέπει να φιλοξενηθεί σε άλλον χώρο καταλληλότερο για τον διαδραστικό τρόπο που θέλει να το παρουσιάσει ο σκηνοθέτης.
Ευχαριστώ πολύ την υπεύθυνη επικοινωνίας Όλγα Παυλάτου για τις προσκλήσεις που μου διέθεσε.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Συντελεστές:
Σενάριο: Τόμας Βίντερμπεργκ
Θεατρική διασκευή: Μπο Χάνσεν, Μόργκενς Ρούκοφ
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Δραματουργική επεξεργασία, σκηνοθεσία: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Σκηνικά, κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Σχεδιασμός φωτισμών: Ζωή Μολυβδά Φαμέλη
Videos παράστασης: Άκης Πολύζος
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Λούβαρη Φασόη
Βοηθοί σκηνογράφου: Ιωάννα Καλαβρού, Γιώργος Χώτος
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
Trailer: Κωνσταντίνος Οικονόμου
Promo Teasers: Εριφύλη Δουκέλη
Graphic Design: Indigo Creative
Διανομή:
Έλσι: Ναταλία Τσαλίκη
Χέλγκε: Γιώργος Ζιόβας
Κρίστιαν: Προμηθέας Αλειφερόπουλος
Ελένε: Ιωάννα Κολλιοπούλου
Μίκαελ: Αναστάσης Λαουλάκος
Πία: Ιωάννα Τζίκα
Τελετάρχης: Γιάννης Καπελέρης
Γκμπατοκάι: Μιχάλης Αφολαγιάν
Μέτε: Μαριάννα Πουρέγκα
Μισέλ: Πένυ Παπαγεωργίου
Λαρς: Νικόλας Seymour Σταθόπουλος
Διεύθυνση επικοινωνίας και δημοσίων σχέσεων: Όλγα Παυλάτου
Social Media: ad4art
Παραγωγή: Prime Entertainment
