Ενδορίζωση

Γιάννη Σμίχελη

9

Στα πιο ανούσια βρίσκεται η ουσία

Σ' αυτά που συντελούνται από την αποτίναξη

Της πλήξης

Την αποφυγή του πνιγμού απ' οργή

Κάτω από το υπναλέο μάτι της καθημερινότητας

Την νωχελική κίνηση του αέρα ενός υπνοδωματίου

Ή της βαριεστημένης μπόχας ενός μπαρ.

Τα πιο πολύτιμα ποτέ δεν κάνουν αισθητή

Την παρουσία τους αμέσως

Είναι σαν ν' αυτοαπαξιώνονται

Λες κι υποβαθμίζονται αναπόφευκτα σε μηδαμινά

Και η αξία τους κρίνεται, η πραγματική εννοώ

Όταν εκεί που δεν το περιμένει κανείς

Εμφανίζονται και όχι μόνο κρατάνε ή σώζουν

Μια κατάσταση, ή από μια συγκυρία

Αλλά ανατέλλουν

Μήτε ανθίζουν, ούτε καρπίζουν, αλλά βγάζουν αχτίδες

Και φωτίζουν με το ανεξίτηλο, αόρατο φως της ενέργειάς τους.

Πάλι οι κορυφώσεις τους εφόσον έρθουν

Κι αποδειχθούν πως είναι τέτοιες αληθινά

Δηλαδή αυθεντικές ανυψώσεις στα πέρατα

Συντελούνται αποκλειστικά στις πιο κρίσιμες στιγμές

Ζωής ή θανάτου.

Τότε συμβαίνει κάτι, που δεν αρκούν οι περιγραφές

Ακόμη και οι μουσικές δεν φθουράνε

Οι σιωπές άντε και κάτι να ψυλλιάζονται

Το ένστικτο αυτοτρικλοποδιάζεται

Δίχως να καταλαβαίνει

Η ενόραση και η διαίσθηση κοσκινίζουν

Για να μην ζυμώσουν ποτέ.

Το σώμα ολόκληρο ως φορτίο ενέργειας

Και αύρας πηγαίος πομπός

Ακτινοβολία εκπέμπει, κυματισμό

Εκστατικό γίγνεσθαι ισχυρότερο

Από την σεξουαλική πράξη

Αντάξιο της ερωτικής συνεύρεσης

Μια ταύτιση με το συμπαντικό άγνωστο

Τίποτα το υπερφυσικό, αφήστε τους παπάδες απέξω.

Εννοώ πως το σώμα δεν είναι μόνο η μορφή που βλέπουμε

Και σ' αυτή περιοριζόμαστε, αυτεγκλωβιζόμαστε

Όχι, πέρα από την συμβατική υλική διάσταση

Ο οργανισμός μας φέρει άλλων δυνάμεων ποικίλων πεδίων

Όλων φυσικών με μόνο με την έκτη αίσθηση να συλλαμβάνονται

Έχει να κάνει με το αιθέριο και το κενό

Να γράφω θέλω σαν να είμαι το μολύβι της σιωπής

Και να ζωγραφίζω με τις λέξεις λες κι έχω τα πινέλα

Του σύμπαντος

Έρχεται από μέσα μου σαν ορμή

Καταθέτω ένα μικρό κείμενο

Συμπύκνωση στον ρυθμό της καρδιάς

Κατόπιν καταλαγιάζω, χαζεύω δω και κει

Δεν θέλω να διαβάζω παρά αποσπασματικά

Και περιστασιακά, στο τυχαίο να βολοδέρνει

Το μάτι μου κι εξουθενωμένο να κλείνει

Το βλέφαρο και να κοιτάζει μέσα του

Σαν να παρακολουθεί την κόρη του

Σε μια θεατρική παράσταση των περιστρόφων

Με τις περγαμηνές των στοχασμών να αιωρούνται

Σαν αιώνια χαλιά πάνω στα οποία κυλιόνται

Οι λέξεις ολόγυμνες με όλα τα υπονοούμενα ξεβρακωμένα

Σαν μια μπαταριά στα στήθια ανθόσφαιρες

Και οι πρωταγωνιστές να είναι τα νοήματα σαν φευγαλέες

Σκιές.

Κουράστηκα. Ας ρίξω ένα υπνάκο.

Στα τραγούδια συναντώ την αταραξία μου

Λες και τα συναισθήματα παρελαύνουν

Πριν την καταδρομική σ' αποστολή αυτοκτονίας

Και μ' όλη την επισημότητα του μελλοθάνατου

Απλώνουν το χαμόγελο στην έκταση των κάμπων

Και στα ύψη των βουνών

Τέτοιο σκίρτημα χειλιών στο πλάτεμα

Σαν να έχουν οι βελόνες ενδείξεων υπαινιγμών

Τα όνειρα στο διαπασόν της σιγής

Η παράκρουση έχει κρυφτεί στους κώδωνες

Της μεγάλης γαλήνης

Και τα καμπαναριά παίζουν το φλάουτο

Της φτερωτής παραζάλης

Ένα μεθύσι της λογικής στα όρια της μουσικής στιχουργικής

Όπως τ' απύθμενα των παραισθήσεων ανοίγουν

Όσο η σχιζοφρένεια βαθαίνει

Ακριβώς έτσι αλλά στο ακίνδυνο της ακινησίας

Μιας συνειδητότητας πέρα από τα σύνορα της απτής πραγματικότητας

Οι πέτρες σαλεύουν σαν τα μωρά

Σηκώνονται από το χώμα στα τέσσερα

Και με το που ορθώνουν ανάστημα

Πέφτουν και κατρακυλάνε

Κυλάνε

Ο κατήφορος κι ο δρόμος τους

Ένα όχημα ο τραχύς ο πόνος τους

Κι όλο και θρυμματίζονται κι αν σπάσουν

Αιώνια δεν ξανασμίγουν τα κομμάτια

Από την μια πέτρα προκύπτουν δυο

Αλλά αν κοπεί ένας άνθρωπος

Πεθαίνει δεν προκύπτουν δυο

Η πέτρα αντίθετα και σε χίλια, χίλιες θα γίνει

Πολλαπλασιάζεται και δεν χάνεται

Όπως ένας διαμελισμένος άνθρωπος

Η πέτρα δεν λεηλατείται, μόνο σηκώνεται

Κι εκσφενδονίζεται

Σπάει εύκολα κεφάλια και πολύ δύσκολα η ίδια

Αν πετάξεις άνθρωπο θα σπάσει ο ίδιος

Θα πεθάνει πολύ πιθανόν

Και δεν θα σπάσει τίποτα ενδεχομένως

Τελικά η πέτρα είναι πολύ πιο χρήσιμη

Από έναν άνθρωπο

Ως εργαλείο, πρώτη ύλη

Ανήκω στις παρέες

Λες και με γέννησαν τα χνότα

Των φίλων και περαστικών

Σαν να είχα τη φωνή των σφυριγμάτων

Τη γλώσσα των τραγουδιών

Την σκέψη της σιωπής τους.

Πλάστηκα να 'μαι το τραπέζι τους

Και ο αέρας που δροσίζει τα ιδρωμένα μάγουλα

Από την έξαψη της πιωμένης κουβέντας.

Ψιθυρίζουν και σιωπώ, πλακώνονται και ψυχογραφώ

Σαν να έχουν γίνει τα όνειρα που ξέχασαν στα χείλια των κρασοπότηρων

Οι σάρκες μου

Κι έφυγα μια νύχτα μ' αυγουστιάτικο φεγγάρι

Να τα θηλάζω στα ξένα, στις διαδρομές των μεταναστών και προσφύγων

Με τους ατμούς των πυρωμένων αναζητήσεων

Δεν έχω άλλη επιλογή

Περάσματα ανάμεσα σ' ανθρώπους

Και η επιστροφή πάντα μάταιη

Αυτοπαγίδευση η νοσταλγία

Ένα ψέμα η φαντασίωση της λυτρωτικής παλιννόστησης

Μοναξιά; Ποια εκείνη με τους υποτιθέμενους δικούς σου μαζί

Ή μόνος, ολομόναχος, με τις αναμνήσεις

Αγκίστρια για να πληγώνεται η καρδιά.

Τα φορτία καλύτερα να εκφορτώνονται

Παρά να μετατοπίζονται και να κινδυνεύω με πνιγμό.

Η ψηλάφηση των κενών, ναι υπάρχουν αόρατες ρωγμές

Εκτός από πόρτες και παραθύρια

Και μακρύς δρόμος, περίεργος

Δεν έχω άλλη επιλογή

Μονάχα προς τα μπρος

Αλλιώς ένας θάνατος βουβός με περιμένει

Γδούπος μιας αυτοφίμωσης.

Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Το κείμενο αποτελεί μέρος της συλλογής του Γιάννη Σμίχελη Διάχυση. Μέρος τέταρτο: Ενδορίζωση

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε ψηφιακό έργο του Brian Almon [Codec].

Η συλλογή δημοσιεύτηκε τμηματικά στο koukidaki.gr από τον Απρίλιο του 2024, κάθε Παρασκευή. Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συλλογή ξεκινήστε από εδώ. Ή συνεχίστε στο επόμενο.