Ενδορίζωση

Γιάννη Σμίχελη

7

Ο ήλιος αυτός είναι ολόδικός μου

Κι αόρατος

Όσο κι αν σε απίστευτες θερμοκρασίες ενεργοποιείται

Μόνο εγώ τον νιώθω

Είναι τόσο μυστικός που τα κύτταρά μου

Αν και τρέφονται από την ενέργειά του

Ούτε που φαντάζονται πού βρίσκεται

Γιατί υπάρχει στον ρόλο του,

Πολύ περισσότερο στη σημασία που διαδραματίζει

Το νόημα.

Όσο για τις εκρήξεις του είναι οι πιο αθόρυβες

Που συντελούνται στο σύμπαν

Κι όμως όλες τις ακούω σαν μελωδίες του φωτός

Δεν είναι μόνο τα ντραμς ή τα τύμπανα ως

Μεταφορές τους, όχι, όχι

Είναι και η βοή

Κάτω από την επιδερμίδα, αιτία ανατριχίλας

Στο τρίχωμα του δέρματος

Ένα τράβηγμα των κυττάρων από τις τρίχες

Σαν χορδές άρπας

Κι όμως όλα αυτά είναι απολύτως ακατάληπτα

Και μόνο υπονοούνται

Από τη γαλήνη μου.

Τίποτα δεν είναι σταθερό και μόνιμο

Ακόμα και ο θάνατος αλλάζει

Η γέννηση είναι μια υποψία

Και η σύλληψη θέλει μεγάλη φαντασία

Τι είναι ο εαυτός δίχως το σώμα

Και τι εκείνο χωρίς το δέρμα

Και με την σειρά του δίχως αισθητήρες

Και σ' όλα αυτά τι ρόλο παίζουν τα συναισθήματα

Και η νόηση στο παράλογο

Και αυτό το γαμημένο τι εστί;

Κι αν είμαστε μια συμπύκνωση υλοενέργειας

Έκανε μια κουράδα η αγελάδα

Η οποία είναι πάρα πολύ πλούσια ως λίπασμα

Για την καλλιέργεια, δηλαδή τη γεννά και την καρποφορία

Ο σπόρος τελικά είναι ο πιο τυχερός αρσενικός

Έχει για σύντροφο τη γη

Ολόκληρη γιατί μπορεί να φυτεύεται σ' ένα σημείο

Αλλά συνουσιάζεται ταυτόχρονα με όλη την έκταση του εδάφους

Ολόκληρης της υδρογείου.

Και τι σημαίνουν όλα αυτά;

Πως η σχετικότητα είναι η αρχή των πάντων

Κι αν κάτι είναι βερίκοκο

Είναι νόστιμο στο χώμα μόνο όταν σαπίσει.

Ίσως έτσι καταλάβουμε πώς θα κάνουμε

Την επόμενη επανάσταση

Η φωνή πέρα από τις προτάσεις της

Έχει δίκη της άρθρωση

Σαν τη δομή ενός αόρατου όντος

Είναι τα κόκαλά της ανθεκτικά

Κι απίστευτα ευλύγιστα

Λες και γεννήθηκε από την ένωση

Του διαμαντιού με την αιθέρια μούσα

Έρχεται από το πουθενά, πάει στο τίποτα

Κι αλωνίζει στο ενδιάμεσο κενό τους

Δημιουργώντας ένα γόνιμο κενό

Η ιδιοτροπία της είναι τ' άπειρα πρόσωπά της

Και η συνήθειά της έχει την εμφάνιση

Της απόστασης

Το τι λέει υπάγεται σ' άπειρες ερμηνείες

Και μόνο η διαίσθηση μπορεί να το κάνει

Κτήμα της

Ως εκ τούτου αν έχει ο άνθρωπος μία και μοναδική

Ιδιοκτησία με την σωματική υπόστασή του

Σ' αυτόν τον πλανήτη είναι αυτή

Και μόνο αυτή

Πια δεν ακροβατώ

Τ' αγαπημένο παιχνίδι της εφηβείας μου

Λες και χόρτασε από τις πτώσεις μου

Μάζευε μ' ευλάβεια τα σπασμένα άκρα μου

Είχε ιδιαίτερη αδυναμία στις γάμπες

Και στα γόνατα, έσκαγε στα γέλια με τα τριξίματα

Των αρθρώσεων

Και κάποια στιγμή, λόγω βαρεμάρας

Αυτοκαταργήθηκε

Πώς;

Πολύ απλά προτίμησε να πνιγεί στα ηδονικά

Αιθέρια έλαια, παρά να κρατά τους κανόνες

Ισορροπίας ανάμεσα στα σαρκοβόρα ντουβάρια.

Καθώς οι τέντες ανοίγουν στα βάθη του ωκεανού

Στρώνουν τα περιστέρια το τραπέζι της άνοιξης

Και καλούν την ειρήνη για ρεσιτάλ αρμονίας

Στον πυθμένα της αδράνειας

Κάπως έτσι ημερέψαν τ' άγρια ένστικτα

Της ακατάσχετης σαρκοφαγίας

Μπούκωσαν από τον ιδρώτα της μοιραίας έξαψης

Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Το κείμενο αποτελεί μέρος της συλλογής του Γιάννη Σμίχελη Διάχυση. Μέρος τέταρτο: Ενδορίζωση

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε ψηφιακό έργο του Brian Almon [Codec].

Η συλλογή δημοσιεύτηκε τμηματικά στο koukidaki.gr από τον Απρίλιο του 2024, κάθε Παρασκευή. Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συλλογή ξεκινήστε από εδώ. Ή συνεχίστε στο επόμενο.