Το 1901 εντάσσεται στο καλλιτεχνικό δυναμικό του θιάσου της Ευαγγ. Ρούσσου-Νίκα. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με θιάσους της εποχής, όπως της Μελπ. Κωνσταντινοπούλου, του Ξεν. Ησαΐα, του Θεοδ. Ποφάντη με πολλές περιοδείες. Προτού καθιερωθεί ως ο μεγαλύτερος ρολίστας της ελληνικής σκηνής αναλάμβανε μικρούς σε έκταση ρόλους.
Η πορεία του, τα πρώτα του χρόνια, ήταν πολύ πετυχημένη, άρχισε όμως η μεγάλη του άνοδος από το 1914. Συνεργάστηκε με τους περίφημους ηθοποιούς Τηλέμαχο Λεπενιώτη και Χριστίνα Καλογερίκου στο έργο του Ηλ. Βουτιερίδη Η πολιτική που σκοτώνει ενώ την επόμενη χρονιά συνεργάζεται με την Μαρίκα Κοτοπούλη στα έργα Παναγία η Κατηφορίτισσα του Παντελή Χορν, στην επιθεώρηση Παναθήναια και στην Τύχη της Μαρούλας του Δημητρίου Κορομηλά.
Εκεί όπου σημείωσε την πρώτη του μεγάλη προσωπική επιτυχία ήταν στο γερμανικό έργο του Χέμπελ Ιουδήθ.
Ακολουθούν δύο από τους μεγαλύτερους σαιξπηρικούς ρόλους. Ο Μάκβεθ (σε σκηνοθεσία του δασκάλου του Θωμά Οικονόμου) και ο Άμλετ. Τον θεωρούν όλοι, πλέον, τον πρώτο δραματικό ηθοποιό.
Το 1918 συνεργάζεται με το άλλο ιερό τέρας της ελληνικής σκηνής, την Κυβέλη. Επίσης για πρώτη φορά συγκροτεί δικό του θίασο και πραγματοποιεί μια μικρή περιοδεία στην Ελλάδα.
Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης Φώτος Πολίτης, που είχε ξεχωρίσει την μεστή ερμηνεία του στην Ιουδήθ τον καλεί με την Εταιρεία Ελληνικού Θεάτρου να ερμηνεύσει τον Οιδίποδα. Με τον ίδιο θίασο αναφέρεται και η ερμηνεία του –πρώτος διδάξας– στον ρόλο του Βάσου, στο έργο του Γρηγορίου Ξενόπουλου Οι φοιτητές.
Ακολούθως, θα πραγματοποιήσει μια ακόμα συνεργασία του με την Κυβέλη στην Επίθεση του Μπερνστάιν, στην Ανθή του Αντρέγιεφ, καθώς και στην Ανάσταση του Τολστόι.
Το 1921, και αφού κατέχει πια τον τίτλο του πρώτου των πρώτων, συγκροτεί θίασο μαζί με τον αξέχαστο ηθοποιό Χριστόφορο Νέζερ και σειρά έχει για άλλη μία φορά ο Άμλετ του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Κατόπιν, φεύγουν σε περιοδεία. Το 1922 βρίσκουν θεατρική στέγη στο Θέατρο Αθήναιων. Ο Αιμίλιος Βεάκης ερμηνεύει μοναδικά τους σαιξπηρικούς ήρωες και ο Χριστόφορος Νέζερ τους μολιερικούς. Στην τόσο γόνιμη θεατρική τους συνεργασία προστίθεται στο θιασαρχικό σχήμα και ο Λουδ. Λούης.
Από το 1924 και μέχρι το 1928, ο Βεάκης συνεργάζεται διαδοχικά με τις δύο μεγάλες θεατρικές αντίπαλες. Πότε με την Κυβέλη και πότε με την Μαρίκα Κοτοπούλη. Εξαίρεση, το 1925, όπου θα συμπράξει για ακόμα μια φορά με τον Χριστόφορο Νέζερ. Επίσης, μέσα στο 1925 θα συνεργαστεί με την Ροζ. Νίκα, στο θέατρο Αλκαζάρ, στα έργα Παναγία των Παρισίων του Ουγκώ και στον Πολιτευτή του Μπουρζέ.
Το 1929, για τρίτη φορά, συνθιασάρχης με τον Νέζερ πραγματοποιώντας περιοδεία στην Αίγυπτο, στο θέατρο Λούνα Παρκ της Αλεξάνδρειας και αλλού.
Το 1931 γιορτάζει τα τριάντα του χρόνια στην σκηνή και η γιορτή πραγματοποιείται με συμμετοχή πολλών και αξιόλογων ομότεχνών του: Κυβέλη, Ν. Παπαγεωργίου, Μ. Παλαιολόγου κ.ά.
Την ίδια χρονιά βρίσκει θεατρική στέγη στο Θέατρο Κυβέλης με μία σειρά από σπουδαία έργα: Πατέρας του Αυγούστου Στρίντμπεργκ, Πόθοι κάτω απ' τις λευκές του Ο' Νιλ, Θείος Βάνιας του Άντον Τσέχωφ.
Ο Αιμίλιος Βεάκης στο Εθνικό Θέατρο
Μετά από δύσκολα χρόνια, με σκληρή δουλειά και επιμονή, με όλες τις ταμειακές δυσκολίες του ελεύθερου θεάτρου, ο κορυφαίος ηθοποιός εντάσσεται στο καλλιτεχνικό δυναμικό του Εθνικού Θεάτρου ερμηνεύοντας πλήθος ρόλων από το ελληνικό και ξένο δραματολόγιο και καταθέτει τις πιο ώριμες ερμηνείες του: Αγαμέμνων, Οθέλλος, Κλαύδιος στον Άμλετ, Άννα Κρίστι, Φιντανάκι κ.α. Αξίζει να σημειωθεί πως, ο Βεάκης, εκτός από τις μεγάλες επιτυχίες του στην αρχαία τραγωδία, στις σαιξπηρικες τραγωδίες και σε δραματικούς ρόλους, πραγματοποίησε αριστοτεχικές ερμηνείες και σε κωμικούς ρόλους, όπως ως κυρ Τόμπης στην Δωδέκατη νύχτα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ και στον Κουρέα της Σεβίλλης του Μπομαρσέ. Για το τέλος άφησα την μεγαλύτερη σκηνική του επιτυχία, που έκανε και τον Λόρενς Ολιβιέ να αναφωνήσει για τον Βεάκη: «Ο μεγαλύτερος Λιρ στον κόσμο.». Η επιτυχία που είχε ως βασιλιάς Λιρ ήταν κάτι που δεν είχε συμβεί άλλη φορά με κανέναν ηθοποιό. Σε αυτό τον τιτάνιο ρόλο, με τις πολλές εσωτερικές μεταπτώσεις και εναλλαγές, μπόρεσε ο Αιμίλιος Βεάκης να γίνει ένας ζωντανός θρύλος για το ελληνικό μα και το παγκόσμιο θέατρο.
Η συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο τελειώνει το 1941 και από την επόμενη χρονιά συνεργάζεται με την αξεπέραστη κυρία Κατερίνα (Ανδρεάδη). Την χειμερινή περίοδο 1943-1944 συμμετέχετε στο θιασαρχικό σχήμα Μανωλίδου - Βεάκης - Παππάς - Δενδραμής και στεγάζονται θεατρικά στο θέατρο Πάνθεον. Ενώ το 1945 συνεργάζεται με τους Ενωμένους Καλλιτέχνες στο θέατρο Λυρικόν. Το 1947 θα συνεργαστεί με τον σπουδαίο ηθοποιό Γιώργο Παπά στο θέατρο Βρετάνια. Μέσα στην ίδια χρονιά βγήκε στην σύνταξη. Δύο χρόνια όμως αργότερα θα επανέλθει και πάλι στο θέατρο με το Σχολείο συζύγων του Μολιέρου, το Νυφιάτικο τραγούδι του Νότη Περγιάλη και άλλα έργα, στο θέατρο Περοκέ. Ακολούθως, θα πραγματοποιήσει μια μεγάλη περιοδεία στο εξωτερικό με την κυρία Κατερίνα (Ανδρεάδη).
Το Εθνικό Θέατρο καλεί, το 1951, τον Βεάκη και τον βρίσκουμε στις διανομές των έργων. Τελευταία του συμμετοχή στο έργο του Διον. Ρώμα Οι τρεις κόσμοι όπου ερμήνευσε τον ζωγράφο παπα-Κουτούζη.
Πέρα από το σπουδαίο υποκριτικό του ταλέντο, ο Βεάκης, στα νεανικά του χρόνια σπούδασε για λίγο στην Σχολή Καλών Τεχνών. Παρ' όλα αυτά ζωγράφιζε συχνά στη ζωή του. Επίσης, ασχολήθηκε και με την συγγραφή. Έγραψε ποιήματα, το μυθιστόρημα Οι θεατρίνοι, το δραματικό θεατρικό έργο Ρηνούλα καθώς και την κωμωδία 7.000.000 εισόδημα. Τα έργα αυτά τα παρουσίασε με τον θίασο της Κυβέλης.
Κινηματογράφος: Έρως και κύματα, Αστέρω (1929), Λιμάνι των δακρύων κ.α.
Παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο την ηθοποιό Μαρία Ράμφου και σε δεύτερο γάμο την επίσης ηθοποιό Σμαράγδα Μπόλλα.
Ο Αιμίλιος Βεάκης έφυγε από τη ζωή το 1951.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από την εγκυκλοπαίδεια του Θεόδωρου Έξαρχου Έλληνες ηθοποιοί: Αναζητώντας τις ρίζες, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Δωδώνη.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε φωτογραφίες του Αιμίλιου Βεάκη από το site της Finos Film και ως βασιλιάς Λιρ στο θέατρο.
