Σήμερα, μικροί μου φίλοι, θα ταξιδέψουμε σε ένα χωριό λίγο διαφορετικό από τα υπόλοιπα, που λέγεται Ξινοχώρι.
Είναι ένα υπέροχο χωριό, πάνω σε μία κατάφυτη κοιλάδα. Γύρω γύρω έχει όμορφα δέντρα και έναν κάμπο γεμάτο σπαρμένα χωράφια. Στην κοιλάδα του υπάρχουν πολλά οπωροφόρα δέντρα, λεμονιές, πορτοκαλιές, μηλιές, κερασιές και τόσα άλλα ακόμα!
Ένα επιπλέον μοναδικό προνόμιο, που έχει το χωριό αυτό, είναι ο γάργαρος ποταμός που το διασχίζει και το χωρίζει στη μέση. Αυτός ο ποταμός όμως, δεν είναι σαν όλους τους άλλους.
Αναρωτιέστε γιατί;
Το νερό του ποταμού είναι ανθρακούχο. Ναι, καλά διαβάσατε. Με αυτό το νερό φτιάχνονται πολλά δροσιστικά και συνάμα ξινά αναψυκτικά. Αυτός λοιπόν ο περίεργος ποταμός, που αμφιβάλλω αν τον έχετε ακούσει, ονομάζεται Ξυδώρ.
Άλλο ένα περίεργο χαρακτηριστικό, που έχει το χωριό, είναι ότι κάθε βράδυ, όταν ο ήλιος δύσει, στο χωριό ακούγονται όμορφες μουσικές! Τραγουδούν παιχνιδιάρικα βατραχάκια, μερικοί γρύλοι, τριζόνια, νυχτοπούλια και κουκουβάγιες! Ο καθένας βγάζοντας τον δικό του ήχο που στο τέλος όλοι μαζί δημιουργούν μία όμορφη μελωδία!
Αυτό το χωριό όπως έχετε ήδη αντιληφθεί, είναι πολύ ιδιαίτερο. Ακούστε και αυτό. Για να μπορούν να εξυπηρετηθούν οι κάτοικοί του και να πηγαίνουν από τη μία πλευρά του ποταμού στην άλλη, είχαν χτιστεί 100 πέτρινα γεφυράκια από έμπειρους τεχνίτες, τα οποία καθημερινά βοηθούσαν στις ανάγκες της μετακίνησης των κατοίκων.
Φανταστείτε, ένα χωριό με 100 γεφύρια, με έναν ποταμό να τον χωρίζει στα δύο και με το νερό του να είναι ανθρακούχο...
Επίσης, κάθε σπίτι έχει τον δικό του λαχανόκηπο, σχεδόν όλα έχουν σοφίτα, έχουν ξύλινα παράθυρα σε διάφορα χρώματα και κάθε πόρτα διαθέτει ένα μεταλλικό κουδουνάκι για να ειδοποιεί τους ένοικούς του για τυχόν επισκέπτες.
Μπορεί λοιπόν όλα να δείχνουν ότι το χωριό είναι ένα φυσιολογικό χωριουδάκιόπως πολλά άλλα, όμως πιστέψτε με, δεν ήταν καθόλου έτσι τα πράγματα.
Το Ξινοχώρι φιλοξενούσε 100 κατοίκους όπου όλα τα ονόματα των κατοίκων ξεκινούσαν από το γράμμα ξι και τα επαγγέλματά τους επίσης ξεκινούσαν από ξί! Ο Ξιφίας, η Ξένια, η Ξεματιάστρα, η Ξεμαλλιάστρα, η Ξανθίππη και τόσο πολλά άλλα ονόματα, σχεδόν όλα τους περίεργα και διασκεδαστικά.
Δυστυχώς, τα παράξενα δεν σταματούν εδώ. Μα τι περίεργο χωριό είναι τούτο, θα αναρωτηθείτε και θα έχετε δίκιο.
Όλοι, μα όλοι οι κάτοικοι, είχαν ξινές φατσούλες! Ναι, όλα τους ξίνιζαν. Το πρωί, να φανταστείτε, έλεγαν μία ξινομέρα και το βράδυ ξινίζοντας τα μούτρα τους έλεγαν μεταξύ τους μία ξινηνύχτα… Τέλος τα γλυκά τους δεν είχαν ζάχαρη αλλά λεμόνι, τα έπιπλά τους ήταν φτιαγμένα από ξύλα λεμονιού και στα φαγητά τους πάντα πρόσθεταν λεμόνι ό,τι και να μαγείρευαν! Όπως καταλαβαίνετε, όλα, μα όλα, ήταν ξινά, ζάχαρη πουθενά, μόνο ξινίλα λεμονιού. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, παντού λεμόνια! Όλα ξινά και όλοι οι κάτοικοι ξινοί! Ξινές φατσούλες, ξινά φαγητά, ξινές καλημέρες και ξανά μία από τα ίδια, όλα βαρετά και ξινά! Θα μου πείτε με τόσα λεμόνια, πώς να ήταν οι κακόμοιροι;
Μία μέρα όμως, η Ξινούλα η ζαχαροπλάστισσα, συνάντησε ένα περίεργο αγόρι, το οποίο δεν ήταν καθόλου ξινό, μη σας πω ότι ήταν χαρούμενο και χαμογελαστό! Τον έλεγαν Χαχανούλη, καταγόταν από την Χαροπούπολη και όλοι κάτοικοί της ήταν πάντα χαρούμενοι και γελαστοί.
Ο Χαχανούλης γνωρίστηκε με την Ξινούλα, της μίλησε για τη ζάχαρη που λείπει από τη ζωή τους και που στο δικό του χωριό υπάρχει άφθονη και θεώρησε πως αυτή ήταν η λύση στο πρόβλημα που αντιμετώπιζε όλο το ξινό χωριό. Της μίλησε επίσης για το κακάο και, μιας και είχε μαζί του και ζάχαρη και κακάο, έτρεξαν γρήγορα στον φούρνο και έφτιαξαν γλυκά με μία διαφορετική ως τώρα γεύση.
Έφτιαξαν ένα μιλφέιγ με κρέμα λεμόνι και σοκολάτα, έφτιαξαν μπισκότα σοκολάτας και αφού τα ετοίμασαν, η Ξινούλα τα έβαλε πάνω σε ένα ωραίο τραπέζι και κάλεσε όλους τους κατοίκους του χωριού να έρθουν να δοκιμάσουν τα υπέροχα νέα τους γλυκά.
Σιγά σιγά όλοι ενθουσιάστηκαν και ζητούσαν από το αγόρι να τους δώσει λύση για όλα τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν. Το αγόρι με υπομονή τους συμβούλεψε όλους, τους έμαθε καινούργια πράγματα και κάπως έτσι έγιναν μεταξύ τους φίλοι και ο καθένας είχε κερδίσει από τον άλλον όμορφα πράγματα και καινούριες ιδέες!
Στη ζωή μας θέση έχει και το ξινό, μα και το γλυκό, όλα με μέτρο! Επίσης να θυμάστε ότι με τη συνεργασία και τη φιλία πολλά μπορούν να διορθωθούν!
Στο τέλος του δε βιβλίου, υπάρχει μία τέλεια συνταγή για λεμονάδα από την Ξινούλα και τον Χαχανούλη και σελίδες ζωγραφικής για τους μικρούς μας φίλους.
Εικονογράφηση: Βιβή Μαρκάτου
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κομνηνός.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου αναφέρει:
Σε μια μακρινή κοιλάδα βρίσκεται ένα μικρό χωριουδάκι, το οποίο δεν διαφέρει από τα υπόλοιπα παρά μόνο σε ένα πράγμα: οι κάτοικοί του δε γνωρίζουν τι είναι η... ζάχαρη.Καλά ακούσατε! Δεν έχουν ιδέα τι θα πει γλυκό!Δεν ξέρουν τι θα πει γλυκό κέικ ούτε γλυκό χαμόγελο!Όμως, μια μεγάλη ανατροπή θα συμβεί!Η εμφάνιση ενός καινούριου ήρωα θα αλλάξει μια για πάντα τις ξινο-φατσούλες τους!Μη χάνετε χρόνο! Ανοίξτε την πρώτη σελίδα και βουτήξτε στην ξινο-γλυκο-περιπέτεια!Ένα βιβλίο που εξοικειώνει τους μικρούς αναγνώστες με τη διαφορετικότητα ως πηγή νέων γνώσεων, χαράς και δημιουργικότητας.
Η Σµαράγδα Τσιραντωνάκη είναι υποψήφια διδάκτωρ στην ενταξιακή εκπαίδευση και ηγεσία στο τµήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών διπλωμάτων, το ένα στη Γλωσσική Εκπαίδευση Προσφύγων και Μεταναστών (M.Ed. on Language Education for Refugees & Migrants) και το δεύτερο στην Εκπαιδευτική Ηγεσία και Πολιτική (MSc on Educational Leadership and Policy). Είναι απόφοιτη του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα επικεντρώνονται σε θέματα αναφορικά µε την εκπαιδευτική ηγεσία και ένταξη. Είναι μητέρα δύο παιδιών. Στον ελεύθερό της χρόνο γράφει βιβλία για μικρούς και μεγάλους. Της αρέσει να ταξιδεύει µε την οικογένειά της σε όλον τον κόσμο αλλά και μέσα από τα βιβλία.
