Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Αντωνία Τρικαλιώτη: Η ανάγκη μου να συστηθώ στο αναγνωστικό κοινό, ξεκινώντας με το λογοτεχνικό είδος που αρέσει σε εμένα περισσότερο. Ενώ γράφω από τα παιδικά μου χρόνια, έχω ασχοληθεί επαγγελματικά ή εθελοντικά με οτιδήποτε άλλο εκτός από την εντατική και στοχευμένη συγγραφή. Κι έτσι θεώρησα πως τώρα ήρθε ο καιρός να καταπιαστώ και με αυτό που, κατά τη γνώμη μου, γεννήθηκα να κάνω.
Πώς βιώνετε την εμπειρία της ανάγνωσης των έργων σας μετά από ένα χρονικό διάστημα, όταν αυτά έχουν τυπωθεί σε ένα βιβλίο και έχει περάσει καιρός από τη δημιουργία τους; Εξακολουθείτε να συμφωνείτε και να έχετε τον ίδιο ενθουσιασμό;
Α.Τ.: Ως άνθρωπος δεν ενθουσιάζομαι εύκολα ή για καιρό και είμαι αυστηρή στην κριτική των έργων, κι ακόμα πιο αυστηρή όταν πρόκειται για δικό μου έργο. Ενθουσιασμό έχω τη στιγμή που το γράφω γιατί συνήθως η εξέλιξη επιφυλάσσει και για μένα εκπλήξεις.
«Η συνέχεια» είναι το μόνο μου έργο που έχει τυπωθεί σε βιβλίο και το μόνο που έχω στείλει προς έκδοση. Η δημιουργία του ολοκληρώθηκε πριν από μόλις έναν χρόνο και πριν δύο μήνες το κράτησα στα χέρια μου τυπωμένο. Επομένως δεν έχω ιδέα πώς θα μου φαίνεται μετά από καιρό, σίγουρα θα εξακολουθώ να συμφωνώ, όπως κι όταν διαβάζω διηγήματα ή θεατρικά που έχω γράψει στο παρελθόν, ο ενθουσιασμός όμως δύσκολα διατηρείται σε κάτι που γνωρίζω την πλοκή. Τα μόνα έργα μου που ο ενθουσιασμός μου διατηρείται και γιγαντώνεται είναι τα θεατρικά, όταν αυτά παίζονται στη σκηνή και αποκτούν φυσική υπόσταση.
Έχετε διαφωνήσει ποτέ με τον δημιουργικό εαυτό σας;
Α.Τ.: Αν γνωρίζατε τον δημιουργικό εαυτό μου θα καταλαβαίνατε πως δεν θα ήταν καθόλου καλή ιδέα να διαφωνήσω μαζί του.
Υπάρχει κάποιο έργο που να το ξεχωρίζετε και γιατί;
Α.Τ.: Πάντα το έργο που ξεχωρίζω είναι αυτό που η συγγραφή του βρίσκεται σε εξέλιξη στην παρούσα φάση. Έτσι και τώρα, ξεχωρίζω το επόμενό μου μυθιστόρημα, αν και βρίσκομαι στην αρχή, που μάλλον θα τιτλοφορηθεί –αν ολοκληρωθεί ποτέ– «Η κακλοσύνη σας μου φέρνει ναυτία». Ανήκει κι αυτό στο είδος του φανταστικού αλλά είναι πικρά χιουμοριστικό, με κεντρικό χαρακτήρα μία θηλυκή παπαγάλο Αμαζονίου.
Αυτό όμως, που προς το παρόν, ξεχώρισαν οι άλλοι, είναι ο θεατρικός μου μονόλογος «Το κορίτσι και η αλεπού» το οποίο βραβεύτηκε τον Δεκέμβριο του 2024 από την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος και που ελπίζω να τον δω να ζωντανεύει σε κάποια σκηνή.
Υπάρχουν στιγμές που σας πυροδοτούν βάζοντάς σας σε δημιουργική κίνηση;
Α.Τ.: Η ζωή μου αποτελείται μόνο από στιγμές πυροδότησης, αφού δεν αφήνω τον εαυτό μου σε ησυχία. Επομένως υπάρχουν πάντα ερεθίσματα, λόγοι και αφορμές για να μπω σε δημιουργική κίνηση. Η έμπνευση υπάρχει πάντα, αυτό που πολλές φορές μου λείπει είναι ο χρόνος και η ηρεμία ώστε να γράψω κάτι με μεγάλη φόρμα, γι' αυτό συχνά περιορίζομαι σε διηγήματα «σφηνάκια».
Κι αντίστοιχα, υπάρχουν στιγμές για τις οποίες δεν θα γράφατε ποτέ τίποτα;
Α.Τ.: Δεν θα πω τη λέξη ποτέ γιατί όλες μας οι σημαντικές στιγμές συντελούν κεντρικά ή υπογείως στο να γραφτεί κάτι σχετικό με αυτές, αργά ή γρήγορα. Αυτό που αποφεύγω και θα αποφεύγω συνειδητά να κάνω, είναι να γράψω σε λογοτεχνικό επίπεδο για την αναπηρία. Γιατί ως ανάπηρη ακτιβίστρια έχω διαπιστώσει πως η ματιά μου απέχει τόσο πολύ από τη θεώρηση που έχει η ευρύτερη κοινωνία αλλά και η κοινότητα των ίδιων των αναπήρων της χώρας μας, που ένα σχετικό έργο μου θα ήταν ακατανόητο και αιρετικό για το ελληνικό κοινό, ίσως θα μπορούσα όμως να το κάνω στα αγγλικά.
Αν θα έπρεπε να περιγράψετε το εν λόγω πόνημα με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Α.Τ.: Παρόλο που λέγεται «Η συνέχεια» και που αυτό είναι το κεντρικό θέμα του, θα το περιγράψω με τη λέξη «προσπάθεια», γιατί αυτό είναι που κάνουν οι χαρακτήρες του. Προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με την κατάσταση που επικρατεί, αλλά κυρίως με τους εαυτούς τους και τους φόβους τους.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Α.Τ.: Η λέξη «κανονικό» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό μου. Εφόσον με τη λέξη «κόσμος» που επιλέξατε δεν με περιορίζετε σε αυτόν τον πλανήτη, κι αφού «Η συνέχεια» είναι ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, αν και εκτυλίσσεται στη Γη, θα μου ταίριαζε να το δω σε μία διαστημική βάση με θέα τον Κρόνο. Στον Κρόνο δεν πας για μια βδομάδα, όσο να 'ναι θα κρατούσε πολύ.
Ποια είναι η γνώμη σας για τη σύγχρονη βιβλιοπαραγωγή στη χώρα μας σε σχέση με την λογοτεχνία; Έχετε αγαπημένους Έλληνες συγγραφείς;
Α.Τ.: Δεν θεωρώ πως η βιβλιοπαραγωγή στην Ελλάδα διαφέρει από οποιαδήποτε χώρα, έχει τα ίδια προβλήματα και τα ίδια διαμάντια. Αν και συγκεκριμένα στη λογοτεχνία του φανταστικού υπάρχει μεγάλη δυσπιστία προς τους Έλληνες δημιουργούς, τόσο από το κοινό όσο και από τους εκδοτικούς οίκους που ειδικεύονται στο είδος. Χαρακτηριστικά να σας πω πως όταν επικοινώνησα με τέτοιους εκδοτικούς οίκους, χωρίς να έχουν διαβάσει τη «Συνέχεια», ή έστω τη σύνοψή της, οι 9 στους 10 μου απάντησαν πως εκδίδουν μόνο μεταφράσεις ξένων έργων.
Κι επειδή, κι εγώ με τη σειρά μου, ανήκω ως αναγνώστρια στο ίδιο δύσπιστο κοινό, αγαπημένος μου Έλληνας συγγραφέας είναι ο μεταφραστής επιστημονικής φαντασίας Χριστόδουλος Λιθαρής, γιατί οι μεταφράσεις του όχι μόνο δεν αφαιρούν από τα πρωτότυπα έργα, όπως γίνεται σχεδόν πάντα με τις μεταφράσεις του συγκεκριμένου είδους, αλλά προσδίδουν επιπλέον λογοτεχνική αξία που απορρέει από την ελληνική γλώσσα και τις ικανότητες του Λιθαρή. Επιπλέον έχει κάνει απίστευτες συλλογές διηγημάτων με δικές του επιλογές, στις οποίες απλά αφήνεσαι, σαν να σου λέει η γιαγιά σου παραμύθια και ξέρει καλά ποια να σου πει, με ποιο τρόπο και με ποια σειρά.
Η Αντωνία Τρικαλιώτη, σε μια μικρή συνέντευξη μεγάλων βιβλιοταξιδιών, μίλησε για –και με αφορμή– το μυθιστόρημά της Η συνέχεια, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γραφή.
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας όπου τα ανθρωποειδή –γνωστό ως είδος και κατασκεύασμα του ανθρώπου στους λάτρεις του φανταστικού αν και απαντάται με διαφορετικά χαρακτηριστικά ένεκα της εκάστοτε φαντασίας του δημιουργού του– έχουν γίνει αντάξιοι συνεχιστές της ανθρωπότητας. Όμως ο Τάλως, που καλείται να συμβολίσει αλλά και να γίνει ένας Προμηθέας, αμφιβάλει την ηθική της τεχνητής νοημοσύνης αντιμετωπίζοντας την κοινωνία των Συνεχιστών.
Πρόκειται για μια προέκταση του κόσμου μας στο μέλλον όπως το «είδε», όπως το οραματίστηκε η κυρία Τρικαλιώτη μέσα από τη μυθοπλασία της, που αναδεικνύει το πολικό ζεύγος δίκαιο και άδικο, αναζητώντας θεμέλιες απαντήσεις στα ζητήματα που προκύπτουν. Κι επειδή η τεχνητή νοημοσύνη δεν ήταν ποτέ πλησιέστερα ή πιο επίκαιρη απ' όσο είναι σήμερα, τέτοια βιβλία έρχονται να αναδείξουν συνιστώσες, να χτυπήσουν καμπανάκια αλλά και να προσφέρουν ένα μάτι σε ό,τι έρχεται αλλά και υπάρχει ήδη!
Παρακάτω, η ίδια, αποδεχόμενη την πρό(σ)κληση του Ακρότιτλου –δημιουργικής στήλης που «τρέχει» στο koukidaki.gr εδώ και αρκετά χρόνια– έφτιαξε ένα ερωτηματικό κείμενο από την ακροστιχίδα του τίτλου που θέτει τα πιο καίρια ζητήματα.
Προτείνεται για έφηβους και λάτρεις του είδους.
Ήταν στραβό το κλήμα το έφαγε και η Τεχνητή Νοημοσύνη.
Συνεχιστές κατακλύζουν τον κόσμο μας με τα τεχνητά τους μυαλά και σώματα και σώζουν το οικοσύστημα από τη δράση των ανθρώπων, αλλά όχι και τους ανθρώπους.
Ύστατη ελπίδα για την ανθρωπότητα ένας συνεχιστής, ο Τάλως.
Να μείνουν τα πράγματα όπως είναι ή να αλλάξουν;
Είναι φυσική εξέλιξη η επικράτηση της Τεχνητής Νοημοσύνης;
Χειραγωγούνται τα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης από άλλα συστήματα;
Εσύ με ποιανού τη μεριά θα ήσουν;
Ιδιωτικότητα σε εποχές καθολικής διασύνδεσης; Maybe not.
Άραγε ονειρεύονται οι Συνεχιστές το ηλεκτρικό πρόβατο;
