Είδα το έργο της συγγραφέως Βέρας Βασιλείου-Πέτσα που έχει αναλάβει και τη θεατρική διασκευή μαζί με τον Βασίλειο Ρ. Φλώρο με τίτλο Μην περάσεις το ποτάμι. Ένας τίτλος που έχει αλληγορική σημασία και μένει να δει κάποιος την παράσταση για να τον ερμηνεύσει.
Στην περιοχή που έχει μεγαλώσει η συγγραφέας, τα Τρίκαλα, και από ακούσματα που έχει συλλέξει αποφάσισε να γράψει μια δυνατή ιστορία έρωτα στις δύσκολες εποχές του μακρινού '60. Μια εποχή με πολιτική αναταραχή, με τάξεις που συγκρούονται και μια κοινωνία που επιβάλει στις γυναίκες τα θέλω και τα πρέπει χωρίς καν να τις ρωτήσει. Η νοοτροπία των ανθρώπων στις κλειστές κοινωνίες που όλοι ξέρουν και κάνεις δεν μιλά.
Μέσα σε αυτή την ασταθή κατάσταση θα γεννηθεί ένας έρωτας που έχει σκοπό να επιβληθεί πέρα από όλα τα εμπόδια που βρίσκονται στον δρόμο του. Σε μια στιγμή θα νιώσουν την έλξη, ένας άνδρας με ιδανικά και μια γυναίκα με ιδιαίτερες ευαισθησίες, αντιδραστική για την εποχή, που προσπαθούν να κάνουν κυριολεκτικά τα πάντα για να είναι μαζί. Οι συγκυρίες για την Βάγια και τον Δημήτρη δεν είναι θετικές αφού η Βάγια είναι παντρεμένη αναγκαστικά με έναν γαιοκτήμονα που θεωρεί τη γυναίκα ζώο και όχι άνθρωπο. Η αγάπη που νιώθει ο ένας για τον άλλον είναι και η μόνη φωνή λογικής που πρέπει να ακουστεί δυνατότερα από όλες τις άλλες, γιατί μόνο τότε μπορεί να νικήσει.
Ισχυρό το μήνυμα από την συγγραφέα που παντρεύει εξαιρετικά τις διασπάσεις των ανθρώπων στο όνομα της πολιτικής, με τον έρωτα και το δικαίωμα των ανθρώπων να ορίζουν τον εαυτό τους και το δικαίωμά τους στην ελευθερία και στην επιλογή.
Πολύ καλό καστ που έχει επιμεληθεί η σκηνοθέτης της παράστασης Κατερίνα Μαντέλη που με την μεγάλη της εμπειρία δεν αφήνει τίποτα στην τύχη.
Εκτός από τους πολύ καλούς ηθοποιούς σε αυτή την παράσταση, νέους και παλιούς, πολύ καλή και ταιριαστή είναι η μουσική που έχει γραφτεί για το έργο από την Αρετή Κοκκίνου και η πολύ καλή χορογραφία από τον Κωνσταντίνο Κατσούδα, που είδαμε και στην σκηνή μαζί με την Ελένη Δήμου.
Εξαιρετική η Αλεξάνδρα Στεργίου στον ρόλο της Βάγιας· είναι πολύ εκφραστική, μπορείς να δεις τα συναισθήματά της στο πρόσωπό της. Μαζί της, εξαιρετικός ο Τάσος Σωτηράκης στον ρόλο του Καρανίκα που είναι τόσο πειστικός που γρήγορα σε κάνει να τον αντιπαθήσεις.
Ο Κωστής Σαββιδάκης εξαιρετικά γλυκός στον ρόλο του Φάνη κι επίσης ξεχωρίζω τον Γιώργο Ζώη στον ρόλο του κακού Σερέτη –υπέροχος όπως και στους Φόνους της οδού Μοργκ στον ρόλο του ντετέκτιβ– που δείχνει την προσαρμογή του σε διαφορετικούς ρόλους με ευκολία. Φυσικά δεν υστερούν και οι υπόλοιποι ηθοποιοί.
Τα σκηνικά είναι άριστα σχεδιασμένα από την Ιωάννα Κατσιαβού και σε βάζουν αμέσως στο κλίμα καθώς και ο χορός που περιγράφει συναισθήματα με τον τρόπο που παρουσιάζεται.
Αυτό που έχω διαπιστώσει προσωπικά είναι ότι πρόκειται για μια προσπάθεια προσεκτική στην υλοποίηση σε όλα της τα βήματα. Μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε το ότι η συγγραφέας και η σκηνοθέτης εργάστηκαν αρμονικά για να βγάλουν το αποτέλεσμα. Η θεατρική ομάδα στην σκηνή έχει συντονιστεί άψογα και το αποτέλεσμα είναι ορατό.
Η παραγωγή 41 street cafe - The Art Concept με μια πολύ καλή πρώτη συνέντευξη τύπου στον όμορφο χώρο δίπλα στο Παναθηναϊκό Στάδιο έδειξε το ενδιαφέρον της και την πίστη σε αυτή την παράσταση.
Θέλω να ευχαριστήσω την υπεύθυνη επικοινωνίας Κατερίνα Γρυλλάκη που δίνει όλο της το είναι για να στηρίξει αυτή την προσπάθεια και για τις προσκλήσεις που μου διέθεσε.
Μια παράσταση χωρίς τίποτα το περιττό, που κατά τη γνώμη μου είναι από τις καλύτερες που έχω παρακολουθήσει φέτος.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
