Το θέατρο Μοντέρνοι Καιροί είναι ένας πολύ όμορφος χώρος στον Κεραμεικό φτιαγμένος με μεράκι και προσήλωση στην προσφορά του ποιοτικού θεάτρου. Επίσης είναι και θεατρική σχολή όπου οι παλαιοί, έμπειροι ηθοποιοί εκπαιδεύουν τους νεότερους βρισκόμενοι μαζί τους στην σκηνή.
Έχω παρακολουθήσει αρκετές παραστάσεις εκεί μα αυτή τη φορά έχουν την τόλμη και τη διάθεση να παρουσιάσουν ένα από τα πιο γνωστά θεατρικά αριστουργήματα του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, που έγραψε με μεγάλη τόλμη, για την εποχή, τις συνθήκες που υπήρχαν και την νοοτροπία της κοινωνίας. Είναι το πρώτο έργο της τριλογίας του Ισπανού συγγραφέα ο Ματωμένος γάμος και ακολουθούν η Γέρμα και τέλος Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα.
Ο Ματωμένος γάμος εξυμνεί τον έρωτα, την απαγορευμένη αγάπη δύο ανθρώπων που επιλέγουν την αγάπη και όχι το μίσος που φωλιάζει γύρω τους. Η ιστορία δεν είναι μυθοπλασία αλλά πραγματικό γεγονός, στην Νιχάρ, σε μια εποχή στην Ισπανία που βάλλεται από εμφύλιο πόλεμο και σε μια κοινωνία που καταπιέζει και καταπιέζεται από τα πρέπει που δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για αναπνοή και έτσι η κατάληξη είναι δραματική.
Ο σκηνοθέτης Κώστας Νταλιάνης, με σεβασμό στον συγγραφέα και στην κατά κάποιο τρόπο ονειρική προσέγγισή του, μεταφέρει το έργο κάπου αόριστα χωρίς να διευκρινίζει το πού ή το πότε, αφού το ζητούμενο αφορά τους συμβολισμούς και την ψυχολογία της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Το μίσος δύο οικογενειών καθορίζει τη μοίρα όλων και κυρίως της νύφης που παντρεύεται με το ζόρι ενώ αγαπά άλλον, που συνεχίζει να την διεκδικεί με το πάθος του έρωτα που εντέλει νικά τους δύο νέους που το σκάνε μαζί στο δάσος υπογράφοντας και την δραματική κατάληξη του εγχειρήματος.
Μου άρεσε η φρέσκια ματιά της ομάδας σε ένα έργο που γράφτηκε πριν από σχεδόν 100 χρόνια και όμως συνεχίζει ν' απασχολεί και στις μέρες μας κάνοντάς το επίκαιρο, θα έλεγα, δυστυχώς. Ίσως δεν έχουν αλλάξει και πολλά όλα αυτά τα χρόνια και συνεχίζει ανελέητα να ισχύει η επιβολή, η καταπίεση της γυναίκας, η σάπια κοινωνία που δεν συγχωρεί, όχι στην Ισπανία αλλά παντού. Άλλωστε το βλέπουμε και το διαβάζουμε.
Θα έλεγα ότι κάθε χρόνο πρέπει να παίζεται οπωσδήποτε από διαφορετικούς θιάσους, σε διαφορετικές πόλεις και χώρες, με πολύ χαμηλή ή μηδενική συμμετοχή του κοινού αλλά μεγάλη συμμετοχή της εκάστοτε κυβέρνησης ως ένα μάθημα για το ποιες είναι οι αξίες που προηγούνται.
Το μίσος ή η αγάπη;
Το πρέπει ή το θέλω;
Η επιβολή των γονιών στα παιδιά τους ή η ελεύθερη αυτοδιάθεση;
Το έγκλημα ή η συγχώρεση;
Τόσο πολλά μηνύματα του Ισπανού δραματουργού και τόσο λίγο κοινό που τα βλέπει και τα καταλαβαίνει διαχρονικά.
Το στοίχημα σε αυτή την παράσταση, κατά τη γνώμη μου, πέτυχε αφού κατάφερε να παρουσιάσει σωστά τα θέλω του Λόρκα.
Καταπληκτική η Φάνια Νταλιάνη στον ρόλο της νύφης και μου άρεσε και η Εβίτα Παπασπύρου στον ρόλο της μάνας αλλά, ομολογουμένως, ήταν μια σωστά δεμένη παράσταση με πολύ καλές ερμηνείες.
Ευχαριστώ την παραγωγή του θεάτρου Μοντέρνοι Καιροί για τις προσκλήσεις που μου διέθεσε αλλά και την συνολική προσπάθεια για να παρουσιαστεί αυτή η δύσκολη και απαιτητική παράσταση.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Συντελεστές:
Συγγραφέας: Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
Μετάφραση, διασκευή: Κώστας Νταλιάνης
Σκηνογραφία: Αντώνης Χαλκιάς
Κοστούμια: Βάνια Αλεξάντροβα
Μουσική σύνθεση: Εβίτα Παπασπύρου, Μάρω Λεσιώτη
Μουσική επιμέλεια: Κώστας Νταλιάνης
Χορογραφίες, επιμέλεια κίνησης: Μαρία Μάργαρη
Φωτισμοί: Κώστας Νταλιάνης
Βοηθός σκηνοθέτη: Νικολέτα Δογορίτη
Ερμηνεύουν:
Μάνα: Εβίτα Παπασπύρου
Νύφη, Ζητιάνα: Φάνια Νταλιάνη
Λεονάρντο: Γιάννης Τσόρβας
Γαμπρός: Χρήστος Ζαχάρωφ
Γυναίκα του Λεονάρντο, Φεγγάρι: Σιλβάνα Σοντίνι
Πατέρας της νύφης: Μίλτος Δημουλής
Γειτόνισσα: Αγγελική Λυμπεροπούλου
Υπηρέτρια: Μαρία Κολοκυθά
Πεθερά, Κοριτσάκι: Ευγνωσία Σοφιανίδου
Ξυλοκόποι, Μοίρες: Αγγελική Λυμπεροπούλου, Μαρία Κολοκυθά, Ευγνωσία Σοφιανίδου
