Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ e-books ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο –παρακολουθείτε όλα τα είδη– ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθoπλασίες: Από τις στάχτες της Καντάνου * Τα σπασμένα κομμάτια μιας αγάπης * Ιόντα θανάτου * Ο βυθός αλλιώς * Ο εραστής του Ντεβ Μάρτιν * Μ' ένα ζευγάρι σαγιονάρες * Το ταξίδι μιας στιγμής ** Διηγήματα: Backpack: Ιστορίες χίμαιρες * Πέτα μακριά, Πέπε ** Ποίηση: Δεύτερη φωνή Ι * Το ξενοδοχείο της αυτοπραγμάτωσης * λοιπόν, * Ναι, αρνούμαι * Η άλλη πλευρά *** Παιδικά: Από τη σοφίτα στα άστρα *** Μουσικό άλμπουμ: The 12 Kalikatzari of Christmas *** Εγκυκλοπαίδεια: Rock Around... Troubadours

Το Lenovo

Κατερίνας Επιτροπάκη

Φωτεινής Χαμιδιέλη [Δύο μήλα]

Εχω ακόμα το παλιό σου Lenovo.
Λείπει το «λ», το «2» και το «;».
Μοιάζουν μικρές τρυπούλες πάνω στο μαύρο πληκτρολόγιό του. Μα κατά τ' άλλα, δουλεύει μια χαρά.
Κάπως σαν την ζωή τελικά. Μικρές ρωγμούλες στην καρδιά όλες οι οδυνηρές ακυρώσεις μας. Μα κατά τ' άλλα, συνεχίζει να προχωρά. Μια χαρά; Δεν ξέρω. Όπως μπορεί πάντως.

Λείπει το λάμδα. Της λήθης. Δεν μπόρεσα έτσι κι αλλιώς να λησμονήσω. Να συγχωρήσω ναι. Να προχωρήσω ναι. Αλλά όχι να ξεχάσω. Η λήθη έμεινε ήθη. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη βλέπεις.

Λείπει το δύο. Μα δεν το χρειάζομαι πια. Παρέμεινα μονάδα. Πέρασαν από τότε πολλοί απ' τη ζωή κι απ' το κρεβάτι μου. Μα πάντα λογάριαζα ένα συν ένα. Ποτέ πια δύο.
Μονάδα που συναντούσε άλλες μονάδες. Για λίγο. Μετά ξανά στον άσο.

Λείπει το ερωτηματικό. Μα και τα ερωτήματα. Δεν με βασανίζουν πια τα γιατί.
Συμφιλιώθηκα με τις ελλειμματικές απαντήσεις. Συμφιλιώθηκα και με τα αναπάντητα. Κι έτσι, τα ερωτηματικά γενήκανε τελείες. Έβαλα τελεία και προχώρησα «στης ζωής το παρακάτω», που έλεγε και ένα αγαπημένο μας λαϊκό τραγούδι.

Στο παρακάτω μου έχει πολλά που δεν τα ξέρεις. Έχω φίλους που δεν γνώρισες ποτέ.
Πήγα σε μέρη που δεν τα εξερευνήσαμε μαζί. Έκανα πράγματα που δεν τα ανιχνεύσαμε μαζί. Φωτογραφίες που δεν είσαι μέσα. Στο σπίτι οι τοίχοι έχουν χρώματα που δεν τα έχεις δει και η διαρρύθμιση έχει αλλάξει. Στο μπαλκόνι την άνοιξη μυρίζει γιασεμί, ναι τώρα έχω γλάστρες, δεν βαριέμαι πια το καθημερινό σκούπισμα. Στο παρακάτω μου έχει πολλά που δεν τα ξέρεις. Αλλά μάλλον δεν έχεις περιέργεια πια και να τα μάθεις.
Να σου πω μόνο πως ο γάτος που είχαμε μαζέψει από εκείνη την εκδρομή στην Εύβοια πέθανε, γέρος πια, πριν ενάμιση χρόνο. Έχω δυο άλλα γατάκια τώρα και μου κάνουν παρέα τις όλο και πιο πολλές ώρες που μένω στο σπίτι. Βλέπεις γερνάω. Γερνάμε. Αλλά όχι μαζί, όπως μου 'λεγες κάποτε πως θα ήθελες...

Έχω ακόμα το παλιό σου Lenovo. Μα πολύ σπάνια το χρησιμοποιώ. Είναι που λείπουνε κι αυτά τα πλήκτρα και όταν πάω να γράψω κάτι και ξεχαστώ, πονάει το άγγιγμα του κενού τους στα μαλακά μόρια του δείκτη και του παράμεσου.


Copyright © Κατερίνα Επιτροπάκη All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα της Φωτεινής Χαμιδιέλη [Δύο μήλα]