Ενδορίζωση

Γιάννη Σμίχελη

6

Ριζώνω μέσα μου σαν ένας αυθεντικός άνθρωπος στον άγνωστο εαυτό του

Καμία βεβαιότητα δεν έχει το ακόντιο της άγνοιας τόσο δυνατό

Όσο η επιθυμία να μην είμαι ποτέ μια παγιωμένη συνήθεια

Στα κηπούλια της εξημέρωσης

Ολόκληρος μια ορμή με φόρα προς στα μέσα να συναντώ τις αλήθειες του εξώκοσμου

Σαν τα κυκλάμινα που δονούνται από το εγερτήριο των ηλιακών αχτίδων

Μιας μέρας παράλληλα με την νύχτα

Η περιοδικότητα του εσωτερικού φωτός

Είναι ένα αιώνιο ξύπνημα

Δίχως ποτέ να κουράζεται η φωτεινότητα ή να γερνά το φως

Η διαδοχή των χρωμάτων μες στην υπόκλιση των μουσικών σχηματισμών

Αφήνει την υπόνοια της αιωνιότητας στο μάταιο των γεγονότων

Κατεβάζω μπουκιές τις αναπνοές του κόσμου

Με τα πνευμόνια της σιωπής

Οι ρίζες βυθίζονται στα σκοτάδια τους

Και για λίπασμα έχουν τα σπασμένα φώτα

Αναρίθμητων προδοσιών

Αγγίζουν τους θλιμμένους λαμπτήρες

Με την υγρασία της ανησυχίας τους

Προκαλούν ηλεκτροπληξία με την απειρία τους

Και γεννιούνται από τα χτυπήματα της οργής

Τα παιδιά της φροντίδας

Ακάθεκτα τα πλοκάμια της ψυχής μου

Εξελίσσονται σαν ρυάκια μιας ενέργειας

Δίχως άδεια εισόδου στον κόσμο των θνητών

Θεριεύουν στο υπέδαφος του ακατάληπτου

Γεννούν τις διακλαδώσεις μιας άσπιλης αλήθειας

Και ανθίζουν με το φως μιας ακατάλυτης θέλησης.

Έχουν ανοίξει πια οι δρόμοι

Περνάνε από μέσα μου

Με παρασέρνουν

Και τους χαράζω

Οι κατευθύνσεις τους προς τ' όλο

Σαν να είναι πορεία των οργάνων της ευαισθησίας μου

Στον προσανατολισμό που ορίζουν τα ίδια

Λες και η πυξίδα δεν έχει βελόνα αλλά

Μια και μόνη έγνοια ν' αναπνέει

Όχι με τον ανθρώπινο τρόπο

Αλλά της ζωής

Οι μαθηματικές πράξεις ενεργούν σαν γεννήματα

Λες και το φως έχει την αυτάρκεια της σύλληψης

Ο ήλιος θλίβεται χαρωπά κι αν γίνει λευκός νάνος

Και κατόπιν μια μαύρη τρύπα

Θα έχει στείλει τις κόρες του με το παιδί τους

Στα πέρατα της οικουμένης

Για την καθολική γονιμοποίηση του σύμπαντος

Στους παράλληλους κόσμους των χαμένων ευκαιριών

Καμία πιθανότητα δεν χάνεται

Και η καθεμία τους σπέρνει άπειρες νέες

Και η απειροσύνη δεν είναι ιδέα είναι η μόνη απτή αλήθεια

Καλά κρυμμένη στα πάντα και κυρίως στο τίποτα

Δεν είναι πτώση, μήτε αιώρηση

Είναι βύθιση ακριβώς στο σημείο που κλείνει η εισπνοή

Μια μικρή παύση κρύβει την σχισμή

Εκεί που δεν φτάνει το οξυγόνο φαινομενικά

Γιατί στην ουσία βρίσκονται όλα τα συστατικά της ελευθερίας

Το κυριότερο, το κέντρο μου παντελώς άγνωστο μα ταυτόχρονα

Εντελώς οικείο.

Δεν είναι διαφυγή, μήτε παράλληλος κόσμος

Δεν αρκεί η περιγραφή, δεξαμενή ή πηγή ενέργειας

Είναι σαν μια ταυτολογία συμπαντική

Που δηλώνει πως το σύμπαν είναι ο θεός ο οποίος

Έπλασε τον εαυτό του

Η ανώτερη δύναμη δεν είναι εκτός κόσμου

Είναι η γενετήσια δύναμη αυτού.

Υπάρχω χάρη στην ακεραιότητα του απείρου

Όσες φορές κι αν κοπεί, όπως κι αν περιοριστεί

Διατηρεί το αέναο σε επίπεδο αδιάλειπτο

Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Το κείμενο αποτελεί μέρος της συλλογής του Γιάννη Σμίχελη Διάχυση. Μέρος τέταρτο: Ενδορίζωση

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε ψηφιακό έργο του Brian Almon [Codec].

Η συλλογή δημοσιεύτηκε τμηματικά στο koukidaki.gr από τον Απρίλιο του 2024, κάθε Παρασκευή. Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συλλογή ξεκινήστε από εδώ. Ή συνεχίστε στο επόμενο.