Ενδορίζωση

Γιάννη Σμίχελη

4

Στην σπηλιά μου στ' άδυτά της στο υγρό σκοτάδι της

Το φως σαν την άχνη φωσφορίζει πάνω στο μαύρο

Μια γυναίκα, ένα κυματισμός και μια ακμή

Από τα στήθη της το γάλα ρέει τροφή για τ' ακαθόριστα

Αυτά τα δίχως προσανατολισμό, ούτε καν υπόθεση

Πυκνή γαλήνη οι κήποι του γκρίζου

Συναντιόνται οι ρίζες του μηδενός

Σχηματίζουν την πιθανότητα

Του πιο όμορφου, αρκεί μια επιδερμίδα

Υφαντό της τύχης να χαρίσει αφή

Στον θολό λογισμό

Οι λέξεις έχουν ένα περίεργο νόημα

Της σιωπής

Γιατί υπάρχει και της σιγής

Δεν παίρνουν όμως κανένα σιγαστήρα

Σιωπούν σαν θέλουν να κρύψουν και

Σιγούν όταν μουδιασμένες μπρος τις πράξεις

Προτιμούν να το βουλώσουν σε σημείο σκασμού.

Είναι ο τρόπος που εκφέρονται τα λόγια

Ώστε να υπονοούνται πολλά πίσω από τις λέξεις

Ακόμη και ν' ακυρώνονται όταν κάποιος δήθεν

Υπερθεματίζει γι' αυτές μ' αυτές.

Άλλες φορές πάλι απαιτούν να ειπωθούν

Ασφυκτιούν μέσα στην απομόνωση

Δεν έχουν απλώς έμπρακτα υλοποιηθεί

Έχουν μουλιάσει στο νερό της αλμύρας

Τόσο που αν δεν ξαλμυριστούν αμέσως κι επιτόπου

Για ν' ακουστούν θ' αρχίσουν να ξεκολλάνε τα γράμματά τους

Σαν σάρκες λεπρών

Είναι το μαρτύριο του ανυπολόγιστου κατά κυριολεξία χρόνου.

Γράφω σαν παλαβός σε φρενήρη ρυθμό ποιήματα

Ακριβώς για τούτο τον λόγο

Να μην πνιγώ από το σάλιο μου λόγω της κατάποσης του χρόνου

Είναι σαν να πεθάνω σε μια γουλιά ανείπωτου ψέματος

Τα φτερά μου έχουν χαμόγελα

Σαν τα κύματα της γαληνευμένης θάλασσας

Τα φεγγάρια πετάγονται από την σκοτεινιά τους

Το αχνό φέγγος άνθη στα τσίνορα των αστεριών

Οι πλανήτες αναζητούν την αρμονία των μελωδιών

Ανοίγουν πανιά επιταχύνουν, χάνονται, βυθίζονται

Σχηματίζουν διαδρόμους μες στο μαύρο διάστημα

Τους σφραγίζουν και συγκρατούν τις αχτίδες

Το φως εκκολάπτει τα όνειρα του σκοταδιού

Σε μια σερενάτα ευωδιαστών μελωδιών

Τα μάτια χύνουν χρώματα από το υπερπέραν

Οι πίνακες εκτίθενται στα σκαλοπάτια των ύμνων

Τα χόρτα αναβλύζουν σαν χρυσά στάχυα από το έδαφος

Της καρδιάς μου

Αδέσποτες αναμνήσεις από ανεκπλήρωτο σύμπαν

Στα βάθη ενός ωκεανού στην αγκαλιά της θέρμης

Των επιθυμιών μου

Χρυσάνθεμα τα χρόνια πέρα από τον στενό χρόνο

Το φλάουτο μια βολίδα στον κόσμο

Η ζάχαρη των μελωδιών του φωνή της γαλήνης

Γλυκύτητα σχηματίζει τα λουλούδια της χαράς

Καρποφορία φέρνει η πληρότητα της σιωπής

Στ' άδυτα του νου

Εκπληρώνονται οι σκέψεις σαν ανάλαφρες Νεφέλες

Στοχασμού στην ρευστή διάσταση της ύλης

Πέρα από τις αισθήσεις

Με την ενόραση του σώματος στον ανεξερεύνητο

Αυτοκόσμο του

Άφησα το σεντόνι στου ανέμου την ροή

Ένα άλμα στο κενό της ψυχής μου

Και πετάω

Το δέρμα μου πολύπτυχο ηρεμίας

Μεταξοτυπίες στα υφάσματα της επιδερμίδας μου

Όλα τα γεγονότα της ζωής μου απεικονίσεις

Μιας αχτίδας σ' όλες τις εκφάνσεις της ημέρας

Ουράνιο τόξο το σώμα μου σ' όλα τα χρώματα

Η ίριδα παρουσιάζει τα βιώματά μου

Και μπορώ να διασχίζω το μαύρο

Δίχως να υποκύπτω στα κέφια του σκοταδιού

Είμαι οι εμπειρίες μου όπως ακριβώς συλλέχθηκαν

Με την συναισθηματική ένταση αποτυπωμένη

Δίχως τα ξυράφια και τα μπουμπούκια της

Μόνο τονισμοί χρωματισμών

Σε μια μουσική σύνθεση

Θρησκευτικής κατάνυξης

Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Το κείμενο αποτελεί μέρος της συλλογής του Γιάννη Σμίχελη Διάχυση. Μέρος τέταρτο: Ενδορίζωση

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε ψηφιακό έργο του Brian Almon [Codec].

Η συλλογή δημοσιεύτηκε τμηματικά στο koukidaki.gr από τον Απρίλιο του 2024, κάθε Παρασκευή. Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συλλογή ξεκινήστε από εδώ. Ή συνεχίστε στο επόμενο.