Το ξωτικό της ποίησης: Ποιητικά διηγήματα

Γιάννη Σμίχελη

4

Γιααααπ. Και στο καρφί κρεμάει τα λόγια του

Η γλώσσα σαν ένας διάδρομος όλο ευελιξία

Κουνά πέρα δώθε, και τελικά

Σχηματίζει στον αέρα ένα τελικό σίγμα

Δεν του αρκεί, την παρακαλεί: κρέμασε και τα δικά σου

Στο ίδιο καρφί σε παρακαλώ. Σηκώνεται και τον πλησιάζει

Τον αγριοκοιτάζει, διστάζει, καλύπτει τα μάτια με τις παλάμες

Τις κάνει γροθιές και τα τρίβει

Φυσάει, ξαναφυσάει, αναστενάζει τελικά

Και κατευθύνεται μ' αργά βήματα, δειλά στο καρφί

Ανοίγει το κρανίο κι όλες οι λέξεις σε υφαντό αργαλειού πλεγμένες

Κρεμιούνται σ' αυτό

Δεν έχει να πει πια τίποτα

Βγάζει και τη γλώσσα, κουνάει τη μέση της σαν μπαλαρίνα

Σκύβει, υποκλίνεται και αμέσως μετά σηκώνει το μούτρο της

Σχηματίζει με το κορμί τόξο κι ενώ κοιτάει τον ουρανό

Προς τα πίσω, αρχίζει να προβάλει η γλώσσα της

Αργά, αργά, σαν γητευτής του αέρα

Και ο άνεμος σταματά να φυσά, όλα είναι σιωπηλά, ακίνητα

Το θέαμα μια αποκάλυψη

Η γλώσσα της ξεκολλάει από την στοματική χώρα

Σαν να ήταν χταπόδι και εκσφενδονίζει μια δόση μελανιού

Γράφοντας στον αέρα σ' αγαπώ

Τα γράμματα σαν αλεξίπτωτα της φαντασίας

Κατηφορίζουν αιωρούμενα φυλλορροώντας

Τα τελευταία ίχνη της φράσης της μένουν αιώνια κι αόρατα.

Με την μορφή τελικού σίγματος τελειώνει και την αλφαβήτα

Ένα οκτώ ορίζει από δω και πέρα τη σημασία της ζωής τους.

—————————————————————————

Ξυπνούσαν μέσα απ' τα χαλάσματα οι μνήμες

Στις σωριασμένες πέτρες θρηνούσαν τα όνειρα

Οι κήποι ήταν βομβαρδισμένοι και τα οπωροκηπευτικά

Κείτονταν ξερά και ξεριζωμένα σαν άθαφτα κουφάρια

Μια βλασφημία στον πανάγαθο της θρησκευτικότητας.

Σήκωσε τα βουρκωμένα μάτια στον ουρανό

Με τη δεξιά γωνία του στόματος δάγκανε το λάστιχο

Είχε βρει επιτέλους μια άθικτη φλέβα στο δεξί μπράτσο

Στο φως η σύριγγα φάνταζε σαν διαστημόπλοιο έτοιμο για αναχώρηση

Στο λευκό υγρό πρόβαλαν αγγελάκια με χαμογελαστό πρόσωπο

Καλό ταξίδι, σύντομα θ' ανταμώσουμε πάλι

Όλοι έφεραν πρόσωπα δικών του ανθρώπων

Διαμελισμένων από τις οβίδες, τις νάρκες, τους πυραύλους

Κοιτά πόσες διαφορετικές λέξεις έχει ο άνθρωπος

Μόνο για ένα μέσο αυτοκαταστροφής του; σκέφτηκε

Χαμογέλασε ειρωνικά, τράβηξε προς τ' αριστερά το λάστιχο

Φάνηκε η φλέβα σαν διάδρομος απογειώσεως σκουπιδιών

Σπασμένα παιχνίδια, κομματιασμένα έπιπλα, πόρτες ξηλωμένες

Έκαναν φτερά, δεν άντεχαν ούτε αυτά τον κατεστραμμένο τόπο

Έμπηξε τη βελόνα και χύθηκε το λευκό φαρμάκι

Σαν απορρυπαντικό λεύκανσης της μνήμης

Να διώξει όλους τους λεκέδες, τα στίγματα,

Να φύγει αυτή η γαμημένη βρόμα πάνω από την αύρα του

Μια και καλή, για να φωτίσει το ενδότερο της ψυχής του

Γαλήνη με την λευκή μπλούζα του θανάτου

Δεν φοράει μαύρα ο χάρος σκέφτηκε.

Τον προλάβαμε στο τσακ, ευτυχώς ο συγκάτοικος

Εμφανίστηκε την κατάλληλη στιγμή

Αντέδρασε ακαριαία και μας ειδοποίησε εγκαίρως.

Είπε ο γιατρός στον νοσηλευτή της άμεσης βοήθειας.

———————————————————

Τον έσπρωξε μπρος στην πόρτα του τρένου

Το ποδήλατο την έφραξε

Κι αυτός εκσφενδονίστηκε τρία μέτρα πίσω

Χτύπησε το κεφάλι στην κόχη του ξύλινου παγκακιού

Οι παρευρισκόμενοι δεν τον υποστήριξαν στη δίκη

Ο δράστης ήταν μέλος νεοναζιστικής γκρούπας

Εντόπισαν τους μάρτυρες και τους εκβίασαν

Δωροδοκήθηκαν κάποιοι

Καμία αποζημίωση

Έχασε τη δουλειά του

Έσερνε το πόδι του όπως τον αρκούδο

Η κόρη του.

Μετά το διαζύγιο την συναντούσε δυο τρεις φορές την εβδομάδα

Αλλά μόλις μπήκε στο ταμείο ανεργίας δεν μπορούσε να πληρώνει τη διατροφή

Η πρώην σύζυγος του μείωσε τις συναντήσεις του με το παιδί

Όταν πια ζούσε μόνο με το προνοιακό επίδομα

Ντρεπόταν να το συναντά.

Ξέδινε στην σκοποβολή, ήταν παλιός πρωταθλητής

Το μίσος του για τους ρατσιστές θέριευε

Μία νύχτα συνάντησε έναν μεθυσμένο μ' αγκυλωτό σταυρό στο μπράτσο

Τον πυροβόλησε

Ήταν εντελώς μόνοι μες στο πάρκο στις δύο την νύχτα

Του έγινε συνήθεια

Γύρναγε τα βράδια κοντά στα στέκια τους

Ακολουθούσε τους πιο μεθυσμένους

Και τους σκότωνε στα σκοτεινά

Υπήρχε πάντα αυτή η δυνατότητα

Πλήρη αδιαφορία από τα σπίτια του περιβάλλοντος χώρου

Άρχισε να του αρέσει.

Την ώρα που έσκαγε το χτυπημένο κορμί στο χώμα

Ηδονιζόταν ν' ακούει το γδουπ

Μετά από κάθε αποστολή, έτσι αποκαλούσε τους φόνους του, ένιωθε βαθιά πλήξη, κενός

Κοιμόταν για δυο τρεις μέρες, ξύπναγε, κατούραγε, έπινε ένα ποτήρι γάλα, κοιμόταν

Τρεφόταν με γιαούρτια

Μετά από κάθε εκτέλεση καθόταν ώρες στον τόπο του εγκλήματος, καλά κρυμμένος, κι άκουγε την αναπνοή του μέχρι να συνέλθει από την απόλαυση του φονικού

Μετά κατάθλιψη

Ένα καλοκαιρινό βράδυ πήρε την μεγάλη απόφαση

Να διαρρήξει την αντίφαση της κορύφωσης και της κατάπτωσης

Της ικανοποίησης με την απόγνωση

Θέλησε να στείλει ένα email σ' όλα τα ΜΜΕ

Αλλά διαρκώς τον παίδευε μια αβεβαιότητα

Αν δεν τα κατάφερνε θα πήγαινε χαράμι όλη η προσπάθεια

Θα τον συνελάμβαναν πριν ολοκληρώσει το πεπρωμένο του

Ζώστηκε τη βόμβα

Φόρεσε φαιοπράσινα ρούχα παραλλαγής, μπερέ

Κι έφτιαξε έναν αγκυλωτό στο μπράτσο

Δεν τον πήραν πρέφα

Ενεργοποίησε τον μηχανισμό

Και τινάχτηκαν όλοι μαζί

Διακόσιοι απανθρακωμένοι

Την επόμενη τα δελτία ειδήσεων μιλούσαν για μακελειό

λόγω ξεκαθαρίσματος λογαριασμών

Μεταξύ συμμοριών ακροδεξιού προσανατολισμού

Δεν ήξεραν ακριβώς ποιος εκτέλεσε το σχέδιο

Αλλά είχαν πληροφορίες πως η εντολή δόθηκε από την αντίπαλη εγκληματική οργάνωση

Είχαν ήδη προχωρήσει στις πρώτες συλλήψεις

Και σε έρευνα των κρησφύγετών τους είχαν βρεθεί εκρηκτικές ύλες

Και πολεοδομικό σχέδιο της περιοχής όπως και του κτηρίου

Δυστυχώς δεν ομολογούσαν τ' όνομα του δράστη

Αλλά τα στοιχεία αρκούσαν για να τους παραπέμψουν σε δίκη.

Τα είχε καταφέρει λοιπόν με μια μικρή διαφορά

Είχε γίνει ένας από αυτούς.

Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Το κείμενο αποτελεί μέρος της συλλογής του Γιάννη Σμίχελη Διάχυση. Μέρος τρίτο: Το ξωτικό της ποίησης: Ποιητικά διηγήματα

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Αναστασίας Ντόντη [Δυο όχθες έχει το ποτάμι, μικτή τεχνική με ακρυλικά, σπρέι, κλωστές, κολάζ].

Η συλλογή δημοσιεύτηκε τμηματικά στο koukidaki.gr από τον Απρίλιο του 2024, κάθε Παρασκευή. Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συλλογή ξεκινήστε από εδώ. Ή συνεχίστε στο επόμενο.