Αϋπνία

Νεφέλης Πηγή

Μένω ξάγρυπνη, τα μάτια αρνούνται να κλείσουν, έχουν μουλαρώσει. Καμιά φορά οι νύχτες είναι ατέρμονες, τίποτα δεν διαταράσσει το σκοτάδι. Και άλλες φορές οι ήχοι κάνουν συνωστισμό μέσα στο σπίτι, τρίζουν τα πατώματα, χτυπάνε οι πόρτες ελαφρά, διαστέλλονται και συστέλλονται τα μάρμαρα, σε κάποια σημεία έχουν ρωγμές. Η αγρύπνια κυκλώνει το μυαλό και δεν το αφήνει να σκεφτεί, το μόνο που σκέφτεται είναι γιατί δεν μπορεί να κοιμηθεί, τι φταίει, στριφογυρίζεις σαν κλωστή στην ανέμη. Αποτάσσω κάθε όμορφη σκέψη που θα μπορούσα να κάνω, την απομακρύνω σχεδόν ατιμωτικά. Πώς οι άλλοι μπορούν να κοιμηθούν και εγώ όχι; Ακούω πολλές φορές τις ρυθμικές ανάσες από τα διπλανά δωμάτια, αλλάζω πλευρό, απαγγέλω mantra και ξεχασμένους στίχους. Πόσα όνειρα δεν ονειρεύτηκα, πόσες σκέψεις έμεναν μετέωρες, μία τεράστια δεξαμενή αξόδευτη.. να, έτσι αν έκανα το χέρι μου θα έπιανα τη μυρωδιά του νοτισμένου χώματος, της ασφάλτου στο καλοκαιρινό λιοπύρι, την αλμύρα στο δέρμα, τον ήχο από το φτερούγισμα, τη βροχή στους τσίγκους...

Η αϋπνία χτυπάει κόκκινο, βάφει τους τοίχους στο χρώμα κινδύνου, τις νύχτες τα φώτα των δρόμων φωτίζουν αμυδρά το δωμάτιο και τότε ντύνομαι κυνηγός και θηρεύω σκιές. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν αυτές οι σκιές είναι πραγματικότητα και αυτό γιατί κάποιες φορές τις αισθάνομαι να με κοιτούν, να στέκονται πάνω από το κρεβάτι όταν τα μάτια μου είναι κλειστά, προσπαθώντας απεγνωσμένα να κοιμηθώ. Ποιος θα νικήσει είναι αμφίβολο... Ξαγρυπνώ και ετοιμάζω αγρυπνία για την αγρύπνια μου, οι σκιές, τα πατώματα, οι πόρτες, οι τοίχοι, τα πλακάκια, τα βιβλία, εγώ, όλα παίρνουν τη θέση τους για να ξεκινήσει η λιτανεία, ό,τι ψίχουλα μου απόμειναν τα δίνω στης νύχτας τα πουλιά. Ξέρεις πώς είναι όλοι να κοιμούνται και εσύ να μένεις ξάγρυπνη μαζί με όλα τα άψυχα δίνοντας τους ζωή; Σε αυτές τις άγρυπνες νύχτες μου, σε εκείνα τα άγρια σκοτάδια κολυμπάω με μανία να βγω στην επιφάνεια για λίγο, ανάσα λούζομαι με το μπλε της νύχτας...

Σπίτι μου σπιτάκι μου, σπίτι μου πικρό μου σπίτι που τις άυπνες νύχτες μου τις διέσυρες στην αιωνιότητα. Και έρχεται η άλλη μέρα και έχεις να αντιμετωπίσεις τις οικογενειακές συγκεντρώσεις, προετοιμάζομαι μέρες για να είμαι αξιοπρεπής. Πόσο μαρτυρικές μπορεί να γίνουν αυτές οι συγκεντρώσεις, πόσο άβολες, πόσο ψεύτικες, πόσο καλυμμένες με τον μανδύα της υποκρισίας...

Δένομαι με αντικείμενα, δεν μπορώ εύκολα να τα αποχωριστώ, τους δίνω ευκαιρίες να κάνουν αυτό για το οποίο αγοράστηκαν, επιμένω να δίνω ευκαιρίες ακόμα και σε μία μηχανή του καφέ, αρνούμαι να την αποχωριστώ και της δίνω αλλεπάλληλες ευκαιρίες... Και εγώ είχα αλλά δεν... Θα μπορούσα... αν ήθελα, θα μπορούσα, αν δεν κιότευα θα... Ο Θεός, παιδί μου, μας έδωσε την ελεύθερη βούληση... Αλήθεια τώρα, σε μένα μιλάς για τον Θεό σου και την ελεύθερη βούλησή του! Για ποια ελεύθερη βούληση μου μιλάς, με δουλεύεις;! Αν υποθέσουμε ότι ο καλός Θεούλης σου γνωρίζει τα πάντα και το μέλλον μου είναι προδιαγεγραμμένο, τότε μπορείς να μου λύσεις την απορία, πώς σκατά εγώ μπορώ να επέμβω με την ελεύθερη βούλησή στη ζωή μου;! Τι θα πρέπει λοιπόν να υποθέσω; Ότι ο Θεούλης σου δεν γνωρίζει τα πάντα και δεν είναι παντογνώστης, ότι δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση ή ο Θεός σου δεν υφίσταται!; Δεν έχω ανάγκη τις κομπογιαννίτικες απόψεις σου, εγώ και αυτός έχουμε κλείσει τους λογαριασμούς μας!

Copyright © Νεφέλη Πηγή All rights reserved, 2024

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Danae Georgiadou [Tangled thoughts, ακυρλικά]