Όμορφο κοινωνικό δράμα, εφηβικού χαρακτήρα, με παραμυθένια αφήγηση και καλό ταίριασμα με τις χριστουγεννιάτικες ιστορίες που είναι επίκαιρες αυτή την εποχή, που γράφεται το παρόν, είναι το μυθιστόρημα Μια τυχαία συνάντηση με τον Εντ Μπέγκελς. Η συγγραφέας με είχε κερδίσει κάνα δυο χρόνια πριν με τΗ μέρα του καρναβαλιού αλλά και με Το τελευταίο εμπόδιο. Πρόκειται για το νέο βιβλίο της Μαριλένας Παππά και –κατά τη γνώμη μου– ίσως για το καλύτερό της, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αγγελάκη. Γιατί λέω πως ταιριάζει στο χριστουγεννιάτικο πνεύμα; Μα επειδή, πέρα όλων των άλλων, διαθέτει κι αυτή τη χρυσόσκονη των εορτών που σχετίζεται με μια δόση μαγείας και μπορεί να πραγματοποιήσει όλες τις επιθυμίες.
Αν υπάρχει ένα χαρακτηριστικό που καθιέρωσε Το κοριτσάκι με τα σπίρτα του Χ.Κ. Άντερσεν ως κλασικό έργο –για να δώσω ένα παράδειγμα ξένης λογοτεχνίας ευρέως γνωστό– τότε το ίδιο συστατικό υπάρχει και στο βιβλίο της κυρίας Παππά. Ένα δράμα ξετυλίγεται στις σελίδες του με πρωταγωνιστή ένα έφηβο αγόρι που δεν «προικίστηκε» από τη μοίρα ώστε να έχει μια οικογένεια (με την κλασική έννοια) δηλαδή γονείς κι αδέρφια, που καλείται να αντιμετωπίσει μια σκληρή καθημερινότητα (χωρίς να φταίει πουθενά) αλλά διαθέτει εκείνη τη φλόγα που τον τραβάει προς τα πάνω, που χαράζει κάθε μέρα ένα χαμόγελο στα χείλη του, που τον τροφοδοτεί με ευεξία, με ενάργεια, με αισιοδοξία, με χαρά... κι όλα αυτά σε ένα αγόρι που έχει μόνο το καλό μέσα του, αυτό πρεσβεύει, αυτό υπερασπίζεται και με αυτό πορεύεται σε όλη τη σύντομη ζωή του.
Ακόμα κι αν πέθαινα εκεί, εγώ για όσο θα ζούσα, θα ζούσα.
Ωστόσο, δεν είναι μόνος του. Αν όλο το βιβλίο, που είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο ως αφήγηση του δεκατετράχρονου Άθαν (ένας αθανάσιος; δηλαδή αθάνατος;), είχε μόνο τον ίδιο στο/για επίκεντρο τότε σήμερα θα μιλούσα για μία νουβέλα. Μέσα στις ιστορήσεις του όμως γνωρίζουμε πλήθος άλλων χαρακτήρων –όλοι τους άρτια σκιαγραφημένοι– που έχουν έντονη παρουσία στα δρώμενα και δικές τους, παράλληλες, ιστορίες. Έτσι, μιλάμε ουσιαστικά για ένα πυκνωμένο κείμενο, ενώ περνούν όλες οι αποχρώσεις του εύγλωττα και με ευστοχία στον αναγνώστη, που διαθέτει τη δυναμική του έντονου αντίκτυπου και της διαπεραστικότητας. Επίσης, μιλάμε για ένα πόνημα με βαθύ συναίσθημα, όμορφα μηνύματα και χρήσιμες διδαχές.
Τώρα, στα παραμύθια –θα πει κανείς– σχεδόν πάντα υπάρχει κι ένας κακός, ένας εχθρός με τον οποίο καλούνται να αναμετρηθούν οι ήρωες, να τον πολεμήσουν ή εξολοθρεύσουν ή νικήσουν με κάποιον τρόπο. Σε αυτό το βιβλίο ο κακός δεν είναι ένα ον, ένα πρόσωπο ή κάποιο άλλο πλάσμα – κι αυτό το στοιχείο τού δίνει μεγαλύτερη αξία, αν με ρωτάτε. Παράλληλα, οι χαρακτήρες προκαλούν συμπάθεια στον αναγνώστη ενώ συναντάμε και τον σοφό (ένα ακόμα κοινό στοιχείο με πολλά παραμύθια) ο οποίος είναι και ο παραμυθάς (όπως οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας) και το χέρι βοηθείας αλλά και η οικογένεια.
Πρόκειται για ένα γλυκό κι ανθρώπινο βιβλίο, με κεντρικό ήρωα έναν έφηβο που είναι πιο αγνός από τα παιδιά της εποχής μας, πιο αθώος, φέροντας μια αύρα παρελθοντικού κλασικού μύθου και που πραγματεύεται έννοιες όπως: αλληλοβοήθεια, αλληλοστήριξη, ανθρωπιά,.. που φωτίζει τις ηθικές αξίες, τη δύναμη ψυχής και λειτουργεί ως πομπός αγάπης (και μέσω ή λόγω των γόνιμων διδαγμάτων του).
Κατά έναν παράδοξο τρόπο είχε τρυπώσει λίγη άνοιξη στον χειμώνα...
Μια μυθοπλασία που προάγει μόνο το καλό.
Αξίζει!
