Πώς βιώνετε την εμπειρία της ανάγνωσης των έργων σας μετά από ένα χρονικό διάστημα, όταν αυτά έχουν τυπωθεί σε ένα βιβλίο και έχει περάσει καιρός από τη δημιουργία τους; Εξακολουθείτε να συμφωνείτε και να έχετε τον ίδιο ενθουσιασμό;
Νικολία Πανίδου: Όταν το πρωτοπιάνω στα χέρια μου τυπωμένο, η χαρά μου είναι σαν μικρού παιδιού! Το διαβάζω σαν να μην έχω ιδέα τι λέει! Στο τέλος, όταν το κλείνω νιώθω δικαιωμένη.
Έχετε διαφωνήσει ποτέ με τον δημιουργικό εαυτό σας;
Ν.Π.: Με τον εαυτό μου διαφωνώ πάρα πολλές φορές. Με τον δημιουργικό εαυτό μου τα πηγαίνουμε καλύτερα. Υπάρχουν όμως φορές που διαφωνώ με τους ήρωές μου και εκνευρίζομαι.
Υπάρχει κάποιο έργο που να το ξεχωρίζετε και γιατί;
Ν.Π.: Νομίζω πως δεν ξεχωρίζω. Όταν τελειώνω κάποιο, εκείνη την περίοδο είναι το αγαπημένο μου. Μόλις όμως κατασταλάξει μέσα μου, νιώθω πως το αγαπώ όπως τα άλλα.
Υπάρχουν στιγμές που σας πυροδοτούν βάζοντάς σας σε δημιουργική κίνηση;
Ν.Π.: Υπάρχουν πολλές στιγμές. Κάποιες φορές, νομίζω πως είναι η άμυνα του εαυτού μου σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Κάποιες άλλες στιγμές, συνήθως σε στιγμές ηρεμίας, έρχεται μια εικόνα που πρέπει να πω την ιστορία της.
Κι αντίστοιχα, υπάρχουν στιγμές για τις οποίες δεν θα γράφατε ποτέ τίποτα;
Ν.Π.: Υπάρχουν πολλά που θα ήθελα να μην τα θίξω ποτέ. Όμως είναι σαν να κλείνω τα μάτια στον κόσμο. Με βεβαιότητα όμως, ξέρω πως δεν μπορώ να γράψω ιστορία με θύματα μικρά παιδιά.
Αν θα έπρεπε να περιγράψετε το εν λόγω πόνημα με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ν.Π.: Με μία μόνο λέξη... θα ήταν μάλλον μία προσταγή που θα την έλεγε και η ηρωίδα μου. Τόλμα!
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ν.Π.: Θα έπρεπε να πάμε στη Λέσβο, στον Μόλυβο, εκεί απ' όπου ξεκινάει η ιστορία μου.
Ποια είναι η γνώμη σας για τη σύγχρονη βιβλιοπαραγωγή στη χώρα μας σε σχέση με την λογοτεχνία; Έχετε αγαπημένους Έλληνες συγγραφείς;
Ν.Π.: Μου αρέσει που οι άνθρωποι γράφουν. Άλλωστε η γραφή μπορεί να είναι και θεραπευτική. Ελπίζω πως σιγά σιγά θα αρχίσει να διαβάζει και περισσότερος κόσμος. Έχω αγαπημένους Έλληνες συγγραφείς και μάλιστα μερικοί είναι φίλοι μου και νιώθω περήφανη γι' αυτούς. Δεν μου είναι εύκολο να ξεχωρίσω μόνο έναν. Όμως, όταν δεν μπορώ να διαβάσω και το μυαλό μου είναι παγιδευμένο, τότε το εμπιστεύομαι στον αριστοτεχνικό τρόπο που χρησιμοποιεί τις λέξεις η κυρία Μαίρη Κόντζογλου.
Σας ευχαριστώ για την όμορφη κουβέντα μας.
Η συγγραφέας των μυθιστορημάτων Προδομένες αγάπες και Στην ανατολή μιας ανάμνησης αλλά και η podcaster της εκπομπής The xaderfes Νικολία Πανίδου υπογράφει το βιβλίο Η στιγμή που όλα άλλαξαν, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Έξη.
Πρόκειται για μία μυθοπλασία που αφορά την ιστορία μιας γυναίκας που υποχρεώνεται να πορευτεί υπό τις επιβολές κάποιων ανθρώπων αλλά και μιας ολόκληρης κοινωνίας, τελικά, σε μια ζωή που δεν επέλεξε και που την οδηγεί στο χάσιμο του εαυτού της, της προσωπικότητάς της... άρα στον θάνατο· ο τελευταίος δεν είναι πάντα ο φυσικός. Η ηρωίδα, παρόλο που έχει χάσει την πίστη της στους ανθρώπους, βρίσκει στήριγμα στο πρόσωπο του Λευτέρη (ωραίος ο συμβολισμός εδώ: ένας Λευτέρης να τη βοηθήσει να βρει την ελευθερία) ενώ εκείνος έχει χάσει το νόημα της ζωής. Οι δυο τους θα κληθούν να ξαναπιάσουν το νήμα από την αρχή, με τις σωστές βάσεις αυτή τη φορά.
Ζούσε έναν αποχωρισμό που έπρεπε να είχε βιώσει δέκα χρόνια νωρίτερα.
Η όμορφη αφήγηση δομεί ένα ευκολοδιάβαστο μυθιστόρημα που συνεπαίρνει και ψυχαγωγεί ενώ που πραγματεύεται καίριας σημασίας κοινωνικά ζητήματα που καταβαραθρώνουν έναν άνθρωπο. Όμως δείχνει και την πηγή της δύναμής του, θυμίζοντάς μας πως μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα, μπορούμε να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας ανήκει ή μας αρέσει ή μας ταιριάζει...
