Το έργο θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα κείμενα που πραγματεύεται το δικαίωμα στη διαφορετικότητα μέσα από το πρίσμα της ομοφυλοφιλίας των ηρώων του. Είναι πολύ προκλητικό και απαιτεί δεξιοτεχνία, τόσο λόγω της ιδιαίτερης θεματικής του όσο και λόγω του αντρικού γυμνού αλλά και της σοκαριστικής γλώσσας του – χωρίς να ξεχνάμε όμως και τη μεγάλη ευαισθησία του.
Η υπόθεση αφορά το δαχτυλίδι που φέρεται να σχεδίασε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι και να πέρασε από τον Τσαϊκόφσκι, τον Όσκαρ Ουάιλντ, τον Ροδόλφο Βαλεντίνο για να φτάσει έως τις μέρες μας. Ποιο κοινό στοιχείο ενώνει αυτούς που το αποκτούν; Τι ιδιαίτερο έχουν; Και ποια η λύση που δίνεται μέσω του δαχτυλιδιού;
Τέσσερις από τους πρωταγωνιστές του Leonardo's Ring μιλούν για το νέο ανέβασμα του έργου του Rick Elice από τους Θεατρίνων Θεατές, που επιστρέφει στο Studio Κυψέλης μετά από έντεκα χρόνια! Η παράσταση αποτέλεσε τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία pocket theatre στην Ελλάδα ενώ, τότε, παίχτηκε για τρία χρόνια.
Πώς χαρακτηρίζετε τον ρόλο ή τους ρόλους σας και πώς τον/τους προσεγγίσατε;
Λουκάς Κούτρας: Ενσαρκώνω τρεις διαφορετικούς χαρακτήρες, σε διαφορετικές ηλικίες αλλά και χρονικές στιγμές. Έναν CEO, έναν γερουσιαστή κι έναν νεαρό που ψάχνει να βρει τον δρόμο του στην Νέα Υόρκη. Κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η καταπίεση από τον κοινωνικό περίγυρο της σεξουαλικότητάς τους, αναγκάζοντάς τους να κρατούν την (όποια) ευτυχία τους πίσω από ερμητικά κλειστές πόρτες και απομακρυσμένα σημεία. Η προσέγγισή μου ξεκινά από αυτήν ακριβώς την ευαίσθητη πτυχή, ακόμα και του πιο σκληρού ανθρώπου, επιχειρώντας να δώσω αυτήν την αίσθηση μιας «ελευθερίας» που προαυλίζεται, όπως ένας βαρυποινίτης σε φυλακές υψίστης ασφαλείας.
Θάνος Τσιάπλας: Υπήρχαν δύο οδοί: Για τα δύο φανταστικά πρόσωπα (Τζουντ και Φέργκας) οι οποίοι λειτουργούν σε ρεαλιστικά επίπεδα, η μόνη οδός είναι να αντλήσω έμπνευση από τον ρεαλισμό είτε προέρχεται από προσωπικές εμπειρίες δικές μου ή που είδα/άκουσα, είτε από ιστορίες σε θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση. Και οι δύο, ως νεαροί και άπειροι στη ζωή, ανακαλύπτουν μία σκληρή πραγματικότητα, φτιαγμένοι από πιο έμπειρους και πονηρούς ανθρώπους. Ο Φέργκας έχει καλομάθει/κακομάθει στη ζωή του να του κάνουν τα χατίρια και μόνος του, όταν είναι να πάρει κάποια πρωτοβουλία, λειτουργεί απερίσκεπτα και ανώριμα. Είναι μέλος ενός ισχυρού, αρκετά ανήθικου συστήματος, που πολύ δύσκολα θα μπορέσει να ξεφύγει αν δεν βρεθεί κάποια σωστή καθοδήγηση. Σε ένα κατά περιέργως κοινό σε κάποια σημεία του δρόμο είναι και ο Τζουντ. Αν και δεν έχει το υπόβαθρο του Φέργκας σίγουρα θέλει αυτά που προσφέρθηκαν. Αυτό που θα τον κάνει διαφορετικό όμως, όταν καταφέρει να μπει στο σύστημα, είναι ανάγκη του να προσφέρει, να χαρεί με άλλους αυτά που θα κερδίσει. Θέλει να πιστέψει στο «δούναι και λαβείν» στην πιο αγνή, αληθινή του μορφή, χωρίς παγίδες. Στην αρχή του έργου θέλει να αποβάλει ό,τι θεωρεί απ' το παρελθόν να τον κρατάει πίσω και να δείξει εμπιστοσύνη στο νέο. Πλέον, στην τελευταία σκηνή μετά απ' τα παθήματα, που θα βιώσει, δεν θα καταφέρει να προχωρήσει όσο θα ήθελε και απλά γυρνάει στον ίδιο ημιτελή κύκλο μέχρι να μάθει να αποδεχτεί τον εαυτό του, αυτόν που φτιάχτηκε απ' όταν γεννήθηκε ως τώρα. Στο τέλος κλείνει τον κύκλο για να μπορεί να φτιάξει πιο σωστά έναν νέο.
Στο υπαρκτό πρόσωπο (Όσκαρ Ουάιλντ) τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά. Ώντας καλλιτέχνης έχει την ανάγκη του να εκφραστεί και στην συγκεκριμένη σκηνή ίσως να απολογηθεί και να περιπαίξει τη διττότητα του ανθρώπου (άντρας-γυναίκα, καλλιτέχνης-φιλόσοφος) που αμφισβητεί, αντιφάσκει και καταφέρνει να μειώνει αντί να εξυψώνει τον εαυτό του! Οι πράξεις και τα λόγια μας όμως θα κριθούν απ' τον χρόνο. Η προσέγγιση λοιπόν είναι η ίδια, η αντίθεση του καθενός μας, μποτισμένη με μια μαγεία, μια υπερβολή που θα χαιρόταν ο ίδιος ο Όσκαρ.
Σταμάτης Λεϊμονίτης: Θα τους έλεγα δυναμικούς. Ο ρόλος είναι λίγο πολύ κάπως προς τα βιώματα της προσωπικής μου ζωής, οπότε δεν ήτανε και τόσο δύσκολο να ψάξω αρκετά τον ήρωα για να τον ενσαρκώσω.
Φοίβος Καραμπέτσος: Είναι ένα έργο που πραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις, τον έρωτα και πώς φιλτράρεται μέσα σε αυτές. Ένας νέος που βιώνει ερωτική απογοήτευση, ένας ωραιοπαθής εραστής τυχοδιώκτης της ηδονής. Ρόλοι που αν κοιτάξουμε μέσα μας κάπου υπάρχουν κρυμμένοι. Όλοι μας βιώσαμε, ίσως σε μια νεαρή ηλικία, μια ερωτική απογοήτευση, ενώ όλοι μας επιδιώξαμε την ευχαρίστηση που μας χαρίζει το σεξ. Έτσι λοιπόν σκαλίζοντας λίγο στην ψυχή μου, ανακάλυψα στοιχεία που με βοήθησαν να οικειοποιηθώ με αυτούς τους ρόλους. Ο έρωτας είναι άφυλος, άγγελος και συνάμα τυφλός. Το θέμα δεν είναι λοιπόν ποιον ή τι ερωτεύεσαι, αλλά να μπορείς να ερωτεύεσαι! Σε άλλες εποχές θα ήταν ίσως λίγο προκλητικό ως θέμα ο έρωτας των ομοφυλόφιλων. Σήμερα όμως καμιά πρόκληση. Ο έρωτας είναι για όλους.
Υπήρξαν προκλήσεις και πώς τις αντιμετωπίσατε;
Λουκάς Κούτρας: Ασφαλώς και υπήρξαν. Πρώτα απ' όλα (ίσως η πιο απλή), η έκθεση του γυμνού σώματος, κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Επιπλέον, το να επιτευχθεί η διακριτή παρουσία των ρόλων, που δεν έχουν καμία σχέση χρονικά και ηλικιακά μεταξύ τους, στα μάτια του θεατή. Κάθε ρόλος, όσο τον προσεγγίζω, μου εμφανίζει διαρκώς καινούργιες ποιότητες, βαθύτερες.
Θάνος Τσιάπλας: Πέρα από την πρόκληση των πολλών διαφορετικών ρόλων στην ίδια παράσταση, υπήρχε και το κομμάτι της πρόκλησης της «απογύμνωσης», κυριολεκτικής και μεταφορικής. Δεν μπορείς να κρίνεις κάτι αν δεν πάρεις μια θέση. Για να πάρεις θέση πρέπει να δεχτείς και να αναλύσεις δεδομένα που για εσένα δεν υπήρχαν στην σκέψη, πράγματα που βγαίνουν απ' το κείμενο και από τους ίδιους τους συνεργάτες σου και όλα αυτά να τα ανακατέψεις με το «γυμνό» ποιόν σου. Δεν είσαι μόνος σου σε αυτό και είναι σημαντικό. Δεν κρύβεσαι και δεν ψεύδεσαι. Δεν έχει και νόημα να προσπαθήσεις να ωραιοποιήσεις κάτι με το ζόρι διότι δεν θα κολλάει, είναι σαν να επεμβαίνεις στη φύση. Διατηρείς τις ισορροπίες και κυλάει ομαλά πλέον σαν έργο.
Σταμάτης Λεϊμονίτης: Υπήρχαν προκλήσεις για τον ρόλο αλλά έπρεπε να πιστέψω σε μένα και να ξεκλειδώσω ως χαρακτήρας για να μπορέσω να προσεγγίσω και να ενσαρκώσω τον ρόλο.
Πώς θα περιγράφατε την παράσταση σε μια λέξη ή φράση;
Λουκάς Κούτρας: Λεπτό κρύσταλλο. Τόσο διάφανη, τόσο ευαίσθητη αλλά και τόσο αιχμηρή!
Θάνος Τσιάπλας: Στο πλαίσιο του λεξιλογίου της παράστασης: ανώμαλη απογείωση ή ανώμαλη αφύπνιση. Διαλέξτε και πάρτε!
Σταμάτης Λεϊμονίτης: Μια ιστορία που υμνεί την ανθρώπινη σύνδεση, πέρα από προκαταλήψεις.
Φοίβος Καραμπέτσος: Ρίχνω το μπαλάκι σε εσάς που θα τη δείτε, να την περιγράψετε.
Ποια η γνώμη σας για τη σύγχρονη δραματουργία;
Λουκάς Κούτρας: Ο όρος «σύγχρονη» ακουμπά τη θεματολογία και τις ερωτήσεις που θέτει το κάθε έργο σε σχέση με την τρέχουσα πραγματικότητα. Το πάντρεμα της αφήγησης, της καθαρότητας του λόγου και τα ερωτήματα που προκύπτουν κάνουν το σύγχρονο. Από κει και πέρα, είναι θέμα των «εργαλείων» που αξιοποιεί ο εκάστοτε σκηνοθέτης για να «πει» περισσότερα απ' όσα λέγονται. Πλείστα όσα τα επιτυχημένα παραδείγματα, πάρα πολλά και αυτά που χάθηκαν στην αισθητική ή την προσωπική «υπογραφή» συντελεστών. Στο τέλος της μέρας όμως, αν ένα έργο άγγιξε έστω και λίγες ψυχές, αν κόσμος έφυγε απ' το θέατρο σκεπτόμενος κάτι άλλο εκτός από το «τι θα φάμε;», έχουμε θέατρο. Υπάρχει πληθώρα αξιόλογων παραγωγών, ακόμα και με πενιχρά μέσα, που πραγματικά αξίζουν να τις τιμήσουμε.
Θάνος Τσιάπλας: Αν και δεν είμαι το πιο κατάλληλο άτομο για να πει, καθώς η τριβή μου με τη δραματουργία είναι πολύ πιο περιορισμένη απ' όσο ή όπως θα ήθελα, θεωρώ ότι είτε πατώντας σε κλασικούς δημιουργούς είτε δημιουργώντας κάτι καινούργιο, έχεις πάρα πολλές επιλογές. Και αυτό είναι καλό, είναι δικαίωμά σου. Πόσο θα πειραματιστείς, θα ρισκάρεις ή θα ξεσκονίσεις κάτι, είναι δικαίωμά σου. Πρέπει απλά να λειτουργείς πάνω απ' όλα σεβόμενος τον εαυτό σου, τους συντελεστές και τους θεατές και να αγνοήσεις τις όποιες παρεμβολές. Το δράμα πρέπει να υπάρχει μόνο σε αυτό που φτιάχνεται εκείνη την ώρα σε εκείνη την σκηνή. Ούτε πριν, ούτε μετά, ούτε εκτός σκηνής. Αλλά όπως είπα υπάρχουν πολλές επιλογές και πάμπολλες απαντήσεις. Ό,τι και να φτιαχτεί, όπως και με τους παλιούς, θα κριθεί απ' τον χρόνο.
Σταμάτης Λεϊμονίτης: Η σύγχρονη δραματουργία είναι μια τέχνη που αφουγκράζεται τον παλμό της εποχής μας. Μέσα από τη θεματολογία της, αναδεικνύει τα προβλήματα, τις ανησυχίες και τα αδιέξοδα του σύγχρονου ανθρώπου, ενώ παράλληλα προβάλλει ερωτήματα που δεν έχουν εύκολες απαντήσεις. Εκτιμώ τον τρόπο με τον οποίο θίγει κοινωνικά ζητήματα, όπως η ταυτότητα, η διαφορετικότητα και η πολιτική, με τόλμη και ειλικρίνεια. Πιστεύω ότι η σύγχρονη δραματουργία αποτελεί έναν καθρέφτη της πολυπλοκότητας του κόσμου μας, ενθαρρύνοντας τον διάλογο και τη σκέψη. Παρότι ίσως να μην είναι πάντα εύληπτη, προσφέρει μια μοναδική εμπειρία που αξίζει να εξερευνήσει κανείς.
Φοίβος Καραμπέτσος: Για την σύγχρονη δραματουργία, μπορώ να πω ότι έχω την τύχη να συμμετέχω σε ένα δείγμα της από τα καλύτερα, που η φαντασία, το χιούμορ και το συναίσθημα φτιάχνουν ένα μαγικό κοκτέιλ!
