Ο Λουκ και ο Άνταμ έχουν σχέση πέντε χρόνια όταν ο πρώτος καταλήγει στην εντατική ύστερα από τροχαίο. Στο πλάι του οι γονείς του, Μπουτς και Αρλίν, και οι φίλοι τους, Μπράντον και Χόλι. Οι γονείς του Λουκ δεν ξέρουν για τον Άνταμ αλλά η κατάσταση σύντομα θα γίνει πιο δύσκολη και κάποιος πρέπει να πάρει μια απόφαση. Από πού θα κρατηθείς όταν όλα γύρω σου καταρρέουν;
Το έργο του Geoffrey Nauffts τέμνει με χειρουργική ακρίβεια τις ανθρώπινες διαπροσωπικές σχέσεις και αποδομεί την τέλεια χριστιανική οικογένεια στηλιτεύοντας κάθε θεμέλιο λίθο της. Δεν αποφεύγει τα σχετικά κλισέ και ρίχνει ένα σημαντικό βάρος στις θρησκευτικές πεποιθήσεις του Λουκ, με τις οποίες δίνεται η αφορμή για σύντομες ευτυχώς συζητήσεις και για προσεκτική διακωμώδηση. Η ιστορία ξεδιπλώνεται πότε στο παρόν και πότε στο παρελθόν, συστήνοντάς μας τον Λουκ και τον Άνταμ από την αρχή ως τη μοιραία νύχτα του ατυχήματος. Δύο νέοι άνθρωποι που γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν, αγαπήθηκαν, συγκατοίκησαν, μοιράστηκαν την ευτυχία τους με τον Μπράντον και τη Χόλι, ο Λουκ όμως διστάζει να μιλήσει στους γονείς του για τη σχέση του και συνεκδοχικά για τον εαυτό του και την ταυτότητά του. Ρομαντικές και τρυφερές στιγμές που εναλλάσσονται με καβγάδες και διαφωνίες στήνουν με ρεαλισμό τη σχέση των δύο αντρών ενώ το χιούμορ ελαφραίνει κατά καιρούς τις δύσκολες στιγμές. Η πλοκή κλιμακώνεται, οι δύο νέοι αλλάζουν, αλληλοεπηρεάζονται, κάνουν λάθη αλλά όταν πια η κατάσταση περιπλέκεται έρχεται το ατύχημα κι ο Λουκ βρίσκεται στην εντατική. Τώρα ο Άνταμ, που βλέπει να χάνει τον άνθρωπό του, πρέπει να παλέψει όχι μόνο με τις αντοχές του αλλά και με τους γονείς του συντρόφου του, οι οποίοι δεν γνωρίζουν για τον ρόλο του στη ζωή του γιου τους.
Ο Δημήτρης Λιακόπουλος στον ρόλο του Λουκ και ο Μανώλης Εμμανουήλ στον ρόλο του Άνταμ έχουν πολύ καλή χημεία μεταξύ τους και πείθουν απόλυτα για τα αισθήματα των χαρακτήρων που υποδύονται. Παίζουν εξισορροπώντας σωστά μεταξύ του τραγικού και του κωμικού, χωρίς υπερβολές, χωρίς ακκισμούς, χωρίς ακρότητες και με κέρδισαν από την αρχή. Οι ερμηνείες τους είναι φυσικές, αυθεντικές, ζωντανεύουν δύο καθημερινούς ανθρώπους με τα πάνω και τα κάτω τους. Η κραυγή του Μανώλη Εμμανουήλ στην εντατική όταν πια έφτασε στο σημείο να διεκδικήσει-απαιτήσει δέκα λεπτά ακόμη στο πλάι του Λουκ από τον πατέρα ήταν σαν να βγήκε μέσα από το στόμα όλων των θεατών ενώ η φράση «Κράτα με» του Άνταμ λίγο πριν το τέλος της παράστασης μου έφερε δάκρυα στα μάτια.
Στο πλάι τους, η Τζίνη Παπαδοπούλου στον ρόλο της Αρλίν και ο Δημήτρης Καραβιώτης στον ρόλο του Μπουτς είναι το αντίθετο άκρο: ένα χωρισμένο πλέον ζευγάρι που μεγάλωσε τον Λουκ, δυο άνθρωποι που δεν κατάφεραν ποτέ να τα βρουν, ακόμη και τώρα, στις δύσκολες στιγμές του παιδιού τους. Εκείνη είναι το κωμικό στοιχείο, φλύαρη και βιαστική, καλύπτει την αμηχανία με περιττές συζητήσεις, εκείνος είναι το κλασικό στερεότυπο του πατέρα που πιέζει το παιδί του να ακολουθήσει τα δικά του βήματα και φυσικά δεν παίζει ο δικός του γιος να είναι «αδερφή». Έτσι λοιπόν, από τη μια η Τζίνη Παπαδοπούλου κινείται με άνεση στη σκηνή, έχει δυνατή εκφραστικότητα, καταφέρνει κι εκείνη να βρει τις σωστές ισορροπίες στην ερμηνεία της και δεν ξεφεύγει σε υπερβολές. Τρυφερή στις συγκινητικές στιγμές, αστεία στις κωμικές, σωστή στις δύσκολες. Υποδύεται την εξίσου κλασική μάνα που θέλει το καλό του παιδιού της και μερικές φορές δεν υποτάσσεται στις ανεδαφικές επιθυμίες του συζύγου. Από την άλλη, ο Δημήτρης Καραβιώτης υποδύεται καλά τον σκληρό, άτεγκτο, ρατσιστή, ομοφοβικό πατέρα με τη φωνή και το παράστημά του να συμπληρώνουν κατάλληλα τον ρόλο. Οι σκηνές του με τον Άνταμ στην εντατική που κορυφώνουν την υποβόσκουσα ένταση ανάμεσά τους είναι καλοδουλεμένες και με σωστή ένταση. Επίσης, η τελευταία του σκηνή με άφησε άφωνο και με έκανε να αναρωτηθώ αν τελικά ήξερε ή όχι για τον Άνταμ και για τον τρόπο που χειρίστηκε την ιστορία.
Τέλος, η Άντρια Ράπτη στον ρόλο της Χόλι και ο Άλκης Μπακογιάννης στον ρόλο του Μπράντον συμπληρώνουν άψογα το καστ των ηθοποιών. Η Άντρια ερμηνεύει με πειθώ τη χαμηλών τόνων αλλά και διεκδικητική όταν πρέπει φίλη, μια γυναίκα που παρεμβαίνει για να σβήσει φωτιές αλλά και υποδαυλίζει άλλες για το καλό του ζευγαριού. Ο Άλκης είναι ο διακριτικός, εσωστρεφής φίλος των παιδιών που θα παίξει αναπάντεχα καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις και μου άρεσε πολύ στη σκηνή του ξεκαθαρίσματος με τον Άντριου. Είναι δύο πολύ καλοί ηθοποιοί που καταφέρνουν να σταθούν επάξια δίπλα στους υπόλοιπους που ανέφερα.
Η σκηνοθεσία του Βασίλη Μυριανθόπουλου· όχι μόνο κατάφερε να βοηθήσει τους ηθοποιούς να βγάλουν τον καλύτερό τους εαυτό και να τους καθοδηγήσει να μην ξεφύγουν από το μέτρο αλλά είχε και ευρηματικές λύσεις για τις σκηνές του έργου, με αποτέλεσμα τα πρακτικά, λιτά και χρηστικά αντικείμενα του David Negrin να μεταμορφώνονται μπροστά στα μάτια μας σε διαμέρισμα Λουκ και Άνταμ, σε δωμάτιο εντατικής, σε αίθουσα αναμονής νοσοκομείου, ακόμη και σε χώρο δεξίωσης.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι οι ηθοποιοί στις εναλλαγές των σκηνών είναι μεν απόλυτα συντονισμένοι ως προς το τι αντικείμενα θα φέρουν και πώς θα τα στήσουν αλλά έχουν τόσο λίγο χρόνο να τα ετοιμάσουν που αγχωνόμουν όλη την ώρα αν θα τα καταφέρουν (αυτές οι καρέκλες να μη βιδώνουν σωστά όταν πρέπει!). Ο Αργύρης Θέος στα φώτα φυσικά έχει πάντα τον νου του στους ηθοποιούς. Video wall όπου προβάλλονται οι χρονικές ενδείξεις (πέντε χρόνια πριν / σήμερα / τρία χρόνια πριν / τη βραδιά του ατυχήματος), καθώς και αποσπάσματα από χαρακτηριστικά βίντεο-κλιπ και ειδήσεις βοηθούν τον θεατή να μη χάσει την ροή της παράστασης. Η μουσική του Φάνη Κακοσαίου και το τραγούδι που ερμηνεύει ο Μιχάλης Μόσχου δημιουργούν το συναίσθημα που απαιτείται ενώ τα κοστούμια της Λένας Μηνά είναι απλά, καθημερινά, άνετα.
Το Κράτα με είναι μια συγκινητική και άκρως ρεαλιστική παράσταση που πραγματεύεται το δικαίωμα της επιλογής και της ατομικής ελευθερίας, το θέμα της θρησκευτικής πίστης, τον φόβο της μοναξιάς και της απόρριψης, το κενό στο οποίο ρίχνει το ασαφές νομικό πλαίσιο σε κάποιες χώρες τον ομόφυλο σύντροφο των ασθενών/θυμάτων. Όπως ανέφερα στην αρχή, δεν ξεφεύγει από τα κλισέ και φοβάται να προτείνει δραστικές λύσεις, οι ερμηνείες όμως και η σκηνοθετική ματιά κάνουν την παράσταση άκρως απολαυστική. Τα πάντα είναι απόλυτα ισορροπημένα και δεν εκβιάζουν το συναίσθημα ενώ καταφέρνουν να δώσουν το δάκρυ και το γέλιο που απαιτείται κάθε φορά με αυθόρμητο και αναπάντεχο τρόπο.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Συντελεστές:
Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Βασίλης Μυριανθόπουλος
Τον θίασο αποτελούν οι: Μανώλης Εμμανουήλ, Δημήτρης Καραβιώτης, Δημήτρης Λιακόπουλος, Άλκης Μπακογιάννης, Τζίνη Παπαδοπούλου, Άντρια Ράπτη
Μετάφραση: Μανώλης Εμμανουήλ και Βασίλης Μυριανθόπουλος
Μουσική: Φάνης Κακοσαίος
Σκηνικά: David Negrin
Επιμέλεια ρούχων: Λένα Μηνά
Φώτα: Αργύρης Θέος
Video design: 567 digital
Graphic designer: Γιάννης Γεωργιάδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Μιχάλης Μαθιουδάκης
Εκτέλεση παραγωγής: Μαργαριτα Σολδάτου
Προβολή και επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου - We Will
Σε μια παραγωγή του VAULT Theater Plus
Το τραγούδι της παράστασης ερμηνεύει ο Μιχάλης Μόσχου
