Το θέατρο Ρεκτιφιέ παρουσιάζεται το αριστούργημα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Κοριολανός. Η ομάδα θεάτρου Σιμουλτανέ έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου αυτή τη δύσκολη παράσταση παρουσιάζοντάς την με έναν ξεχωριστό τρόπο. Ο Κωνσταντίνος Σωτηριάδης έχει αναλάβει την σκηνοθεσία και τη διασκευή αυτής της φιλόδοξης προσπάθειας και τα πάει περίφημα.
Ο Κοριολανός είναι μια ιδιαίτερη ιστορία, για έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, στην παλαιά Ρώμη που λειτούργησε σαν ήρωας για τους εχθρούς της αυτοκρατορίας και συνάμα δυνάστης για τον λαό των πεινασμένων της Ρώμης. Η ανεξέλεγκτη δίψα του για αίμα δεν σταματά πουθενά αφού έχει γεννηθεί σαν μηχανή καταστροφής, σαν ασταμάτητη πολεμική κραυγή που δεν ξεχωρίζει τους εχθρούς από τους φίλους.
Μέσα στην αλαζονεία του δεν μπορεί να καταλάβει τον λαό και αυτή θα είναι και η καταδίκη του. Η σκληρότητά του τον μετατρέπει σε ένα πλάσμα σκοτεινό, με ένα μεγάλο μίσος για τον πεινασμένο λαό που δεν μπορεί να διαχειριστεί πάρα μόνο με το αίμα στα χέρια του. Ανύπαρκτη η σχέση του με κάθε είδος πολιτικής και μόνο η βία ακολουθεί τη ζωή του χωρίς πραγματικά να μπορεί να κατανοήσει τη διαφορά μεταξύ δολοφόνου και ήρωα.
Η ομάδα Σιμουλτανέ κατανοώντας τη λογική του συγγραφέα και τι επιθυμεί διακαώς να προσφέρει με αυτή την μακάβρια ιστορία στους θεατές, προσφέρει μια εξαιρετική παράσταση, μια προσφορά στην τέχνη που θα είναι αλησμόνητη από το κοινό που θα την επιλέξει.
Το φτωχό σκηνικό δεν παίζει κανέναν ρόλο κι έτσι δεν προσθέτει αλλά ούτε αφαιρεί κάτι από την ουσία της ιστορίας.
Ο Κωνσταντίνος Σωτηριάδης είναι συγκλονιστικός στην ερμηνεία του ως Κάιος Μάρκιος Κορολιανός και μαζί του και η υπόλοιπη ομάδα ηθοποιών που στελεχώνει την παράσταση άριστα.
Όσο και να φαίνεται παράξενο ο πρωταγωνιστής είναι ένας ιδεαλιστής και ειλικρινά πιστός μιας ιδέας που θα τον συντροφεύσει μέχρι το τέλος, ανεξάρτητα από τους μηχανισμούς της πολιτικής που καθορίζουν ποιος θα λατρεύεται και ποιος θα πρέπει να πεθάνει. Αυτή είναι και η μεγαλοφυΐα του έργου του μεγάλου συγγραφέα, σε ένα έργο που θα μείνει για πάντα επίκαιρο και ισχυρός κριτής της τέχνης της διαφθοράς και της μηχανορραφίας στην προσπάθεια του ελέγχου της εξουσίας.
Το τρομερό δεν είναι η τρέλα και η υπέρτατη άσκηση βίας από τον Κοριολανό αλλά η αποδοχή του στους κοντινούς του ανθρώπους που συμμετέχουν ενεργά και με απόλυτη συνείδηση στο αποτρόπαιο έργο του.
Όσο για τον λαό, διακρίνεται το «ωσαννά ωσαννά» πριν το «σταύρωσον αυτόν», διότι το πλήθος εύκολα δημιουργεί τους ήρωές του όσο εύκολα μπορεί, σε μια στιγμή, να τους γκρεμίσει.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
