Ένας από τους σημαντικότερους και παραγωγικότερους σατιρικούς ποιητές της νεότερης Ελλάδας. Γεννήθηκε το 1853 στην Ερμούπολη και όσο βρισκόταν εν ζωή υπήρξε υποψήφιος πέντε φορές για το Νόμπελ λογοτεχνίας. Δικαίως είχε χαρακτηριστεί ως ο σύγχρονος Αριστοφάνης. Σπούδασε στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς να πάρει το πτυχίο του. Για βιοποριστικούς λόγους άρχισε να παραδίδει μαθήματα.
Οι πρώτοι στίχοι του Σουρή δημοσιεύθηκαν στα περιοδικά της εποχής, Ασμοδαίος, Μη χάνεσαι και στον Ραμπαγά. Λίγο αργότερα ακολούθησε η συνεργασία του με τον σπουδαίο Γεώργιο Δροσίνη στην εφημερίδα Ο Ρωμηός. Η εφημερίδα αυτή κράτησε για παραπάνω από τριάντα έξι χρόνια, δηλαδή όταν ο Σουρής ήταν στο τέλος της ζωής του. Ήταν μια έμμετρη εβδομαδιαία εφημερίδα που ξεπέρασε τα 1400 τεύχη.
Το 1900, σε δική του έμμετρη απόδοση, ανέβηκαν οι Νεφέλες του Αριστοφάνη στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά. Επίσης, ο ίδιος, ως θεατρικός συγγραφέας έγραψε αρκετές έμμετρες κωμωδίες, συνήθως αντλώντας θέματα από την καθημερινότητα.
Μέσα στο σατιρικό πνεύμα του και στο διαχρονικό ερώτημα αν η σάτιρα έχει ή δεν έχει όρια, ο Σουρής είχε βρεθεί αντιμέτωπος δύο φορές: το 1896, όταν σατίρισε τον βασιλιά Γεώργιο και το 1897, όταν είχε σατιρίσει τη βασίλισσα Όλγα για την εξάρτηση της από το αλκοόλ.
Πολλοί υπήρξαν (όπως γίνεται τόσες φορές σε παρόμοια πρόσωπα) επικριτές του Σουρή κάνοντας λόγο για κείμενα που στηρίζονται σε λεκτικά αστεία και ότι τα κείμενά του στερούνται ποιητικής αξίας. Κι έτσι να είναι, εκείνη την περίοδο, ο Σουρής κατάφερε να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον των αναγνωστών του με την σατιρική του πένα. Από τους επικριτές του έργου του στάθηκε και ο ασύγκριτος ιστορικός του θεάτρου μας Γιάννης Σιδέρης.
Πέντε φορές υποψήφιος για το Νόμπελ λογοτεχνίας. Το 1907, το 1908, το 1909, το 1911 και το 1912!
Στην προσωπική του ζωή, ο Σουρής παντρεύτηκε την Μαρή Κωνσταντινίδου και αποκτήσανε πέντε παιδιά, τέσσερις κόρες και έναν γιο. Ο γιος τους Κρίτωνας Σουρής έγινε ανώτερος υπάλληλος στην τράπεζα και ποιητής.
Το εθνικό θέατρο ανέβασε, με την κινητή μονάδα, σε ενιαία παράσταση, το 1983, την Δράκαινα του Δημήτρη Μπόγρη με το έργο του Γεώργιου Σουρή Η δημαρχίνα.
Θεατρικά έργα του Γεώργιου Σουρή: Η επιδημία, Ο αναπαραδιάδης, Δεν έχει τα προσόντα, Η περιφέρεια, Από γαμπρός παράνυφος, Πατατράκας ο νεογαμβρός, Ο Φασουλής στα χέρια των τσολιάδων.
Επιλεγμένα έργα του Γεώργιου Σουρή: Ο Φασουλής φιλόσοφος, Ο Γιάννης πάει στον πόλεμο, Διάφορα σατιρικά, Πολιτικά σατιρικά.
Από το ΜΙΕΤ κυκλοφόρησε το βιβλίο Δον Ζουάν, για να τιμήσει τον μεγάλο σατιρικό ποιητή εκατό χρόνια από τον θάνατό του.
Όπως γίνεται αντιληπτό όλα αυτά που έγραφε είχαν μεγάλη ανταπόκριση. Έγραφε για τον λαό, για τον Έλληνα και τη ζωή στην Ελλάδα, αναδεικνύοντας με κωμικό τρόπο και σατιρική διάθεση τα κακώς κείμενα της χώρας μας. Δεν δίστασε να τα βάλει με ισχυρά πρόσωπα της ελληνικής πολιτικής σκηνής, ούτε θέλησε ποτέ να ρίξει τους τόνους και να γίνει ηπιότερος – ίσως και πιο αρεστός στους μεγαλόσχημους. Οι αναγνώστες του τον τιμούσαν με την ανάγνωση των κειμένων του, μην δείχνοντας να πτοούνται από τους επικριτές του έργου του. Σύμφωνα με πληροφορίες τις εποχής, υπήρξε ένας άνθρωπος –εκτός από πνευματώδης και ευφυής– με πολύ χιούμορ και διάθεση για αυτοσαρκασμό. Χαρακτηριστικά, η σύζυγός του έλεγε ότι έχει έξι παιδιά, εννοώντας τα πέντε παιδιά τους και τον... σύζυγό της.
Μετά από έναν αιώνα και παραπάνω όπου έφυγε από τη ζωή, ο Σουρής δεν ανήκει στους συγγραφείς ή στους ποιητές που μνημονεύονται ιδιαίτερα. Ίσως να υπάρχει πολλή αλήθεια στην λεγόμενη «επιφάνεια» της τέχνης του. Την εποχή όμως που μεσουρανούσε γράφοντας και σατιρίζοντας τα κακώς κείμενα της χώρας μας, κατάφερε να χτίσει μια σπουδαία καριέρα. Στο θέατρο έγραψε κυρίως μονόπρακτες κωμωδίες, κάποιες από αυτές πολυπρόσωπες, που συχνά πυκνά παρουσιάζονται ως ενιαία παράσταση με τέσσερα ή πέντε μονόπρακτά του. Στο ερώτημα που ακόμα και σήμερα διχάζει πολλούς, για το εάν η σάτιρα έχει όρια, ο ίδιος ο Σουρής, που δεν φοβήθηκε ούτε τον βασιλέα Γεώργιο ούτε την βασίλισσα Όλγα, μας δείχνει ξεκάθαρα πως για αυτόν η σάτιρα δεν είχε ποτέ όρια, αλλά του παρείχε την ελευθερία του πνεύματος να ασκήσει μέσα από την πένα του αυστηρή κριτική για όλους τους τότε ισχυρούς. Μακάρι κάποια στιγμή στο μέλλον, να μνημονεύεται ακόμα περισσότερο.
Ο Γεώργιος Σουρής έφυγε από τη ζωή το 1919 αφήνοντας πίσω του ένα μεγάλο έργο.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από το Θεατρικό λεξικό του Αλέξη Σολωμού καθώς επίσης και από το περιοδικό Θέατρο του Κώστα Νίτσου.
