Πρόκειται για μια παράσταση γεμάτη ευαισθησία και βιαιότητα, αγάπη και ωμό, ατέρμονο μίσος που πραγματικά σε κάποια σημεία σε προκαλεί, σε απωθεί και σε σοκάρει. Με σκηνές που καταφέρνουν να «ζεστάνουν» και να φωτίσουν αυθόρμητα την ψυχή σου, μα και παράλληλα να σε στοιχειώνουν, μετατρέποντας ένα όμορφο όνειρο σε αποτρόπαιο, σκοτεινό εφιάλτη.
Αυτά είναι πιστεύω μερικά από τα σημαντικότερα συναισθήματα που παίρνουν μορφή επί σκηνής και αλληλεπιδρούν με την ψυχή του θεατή κατά τη διάρκεια του έργου Ερωφίλη στο θέατρο Αυλαία της Θεσσαλονίκης. Μιας ιστορίας που γράφτηκε το 1600 από τον Κρητικό συγγραφέα Γεώργιο Χορτάτση και αναβίωσε ξανά τώρα μέσ' από την ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά της Βαρβάρας Δουμανίδου.
Νιώθω πραγματικά ότι για 90 λεπτά βιώσαμε τον παράδεισο και την κόλαση, την οργή, την απεγνωσμένη αντίσταση, την οδύνη, τη θυσία και τη δικαιοσύνη.
Όλα ξεκίνησαν επί σκηνής με την παρουσία της Ερωφίλης ντυμένης στα μαύρα. Εμφανίστηκε με το κεφάλι σκυμμένο, ενώ πίσω της βρισκόταν η επιβλητική μορφή του Χάρου. Πρόκειται για ένα πλάσμα ντυμένο από τη μέση και πάνω στα λευκά, το οποίο και κρατούσε στο χέρι το χαρακτηριστικό δρεπάνι. Με τη στεντόρεια φωνή του μας υπενθύμισε κατόπιν το πόσο μάταιη είναι η δόξα και τα υλικά αγαθά σε τούτο το κόσμο. Εν συνεχεία, μπρος μας εμφανίστηκαν τρία άτομα με κατάμαυρα ρούχα και κουκούλα στο πρόσωπο, τα οποία με τις χορευτικές κινήσεις τους έμοιαζαν να αναπαριστούν τα μελλούμενα...
Στην επόμενη σκηνή ο βασιλιάς και πατέρας της Ερωφίλης, ο Φιλόγονος, της κάνει γνωστό πως θέλει να την παντρέψει με κάποιον αντάξιό της. Ωστόσο, όπως αποδεικνύεται αυτή έχει ήδη δοσμένη τη καρδιά της αλλού.
Ακολουθεί ο Χορός στο παλάτι, εκεί όπου ο έρωτάς της για τον Πανάρετο –έναν νέο με τον οποίο μεγάλωσαν μαζί– φουντώνει ακόμα περισσότερο. Δίνονται κρυφά αμοιβαίοι όρκοι, προχωρώντας σε έναν μυστικό γάμο, χαρίζοντάς μας παράλληλα στιγμές που υμνούν τον έρωτα, τιμώντας με σεβασμό την ψυχή και το σώμα, με τέτοιο τρόπο ώστε κάθε λέξη, που σβήνει από τα χείλη τους, να αφήνει πίσω της ως αναστεναγμό την αλύτρωτη αγάπη.
Κι όσο προχωρούσε η ροή της πλοκής, τόσο γινόταν εντονότερη και πιο κατανοητή η σημασία των ονομάτων των κύριων ηρώων. Δηλώνοντας έτσι από μόνα τους τα κύρια χαρακτηριστικά της ψυχοσύνθεσης και της προσωπικής τους ταυτότητας: Ερωφίλη, Πανάρετος και Φιλόγονος.
Κι όπως ήταν αναμενόμενο, μιας και ο Πανάρετος δεν αποτελούσε τον εκλεκτό του πατέρα της –ο οποίος και αγνοεί τι συμβαίνει μεταξύ τους– το μέλλον τους προδιαγράφεται δυσοίωνο. Ωστόσο αυτοί επιμένουν, επιχειρώντας να ξορκίσουν και να διαλύσουν το σκοτάδι που τους περιβάλει, με μόνο οδηγό το φως των ερωτευμένων ψυχών τους. Και στη διάρκεια αυτής της προσπάθειας, τα βλέμματα, οι σιωπές και η μουσική που ηχούσε στα αφτιά μας, όλα τους, αποτύπωναν γλαφυρά μέσα μας τις αγωνίες, την απογοήτευση, την ελπίδα και την οδύνη των πρωταγωνιστών.
Οι ερμηνείες όλων θεωρώ πως ήταν εξαιρετικές. Αναλυτικά, η διανομή των ρόλων είχε ως εξής: Χάρος: Δημήτρης Βασιλειάδης, Ερωφίλη: Βαρβάρα Δουμανίδου, Πανάρετος: Δημήτρης Βασιλειάδης, Φιλόγονος: Παναγιώτης Καβαλιεράκης, Χρυσόνομη: Φανή Πλάκα, Καρπόφορος: Δημήτρης Πογαρίδης, Σύμβουλος: Δημήτρης Ελιάς, Μαντατοφόρος: Κωνσταντίνος Μπάρκος, Χορός: Μαρία Σεμερτζίδου, Ασκιά: Δημήτρης Πογαρίδης.
Άξιο αναφοράς επίσης στέκει το γεγονός πως σε όλη τη διάρκεια της παράστασης έπαιζαν ζωντανά, δεξιά της σκηνής, οι εξής μουσικοί: Κωνσταντίνος Σίμαρος (κρητική λύρα), Νίκος Χατζόπουλος (κρουστά) και Χάρης Πορφυρίδης (λαούτο).
Οι ηθοποιοί μιλούσαν στην κρητική διάλεκτο, μεταφέροντάς μας σε μια άλλη εποχή, εκεί όπου ο έρωτας ήταν ανόθευτος, δίχως συμβιβασμούς. Δεν εξέλειπαν μάλιστα τα επιφωνήματα θαυμασμού ή αποτροπιασμού από το κοινό, σχετικά με τα όσα βίωναν οι ήρωες αντιστεκούμενοι στην προδιαγεγραμμένη τους μοίρα. Γι' αυτό και είμαι σίγουρος πως μετά το πέρας της παράστασης, όλοι έφυγαν με ένα έντονο καρδιοχτύπι από όσα ζήσαμε. Όπως και ότι κάποιοι μπορεί να επιστρέψουμε μια άλλη μέρα για να απολαύσουμε ξανά αυτή την παράσταση που περιέχει τόσο πολλά, ιδιαίτερα και σπάνια ηθικά νοήματα...
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
