Εν ελλείψει

Ο Γιώργος Κάρτας, με την πρώτη του ποιητική συλλογή Εν ελλείψει, καταθέτει προβληματισμούς και σκέψεις από μια οπτική γωνία αθέατη στο σύμπαν των πολλών, αλλά τόσο κοντά σε κείνους τους λίγους «προνομιούχους», που ποτέ δεν ησυχάζουν. Τα «όπλα» του ποιητή, ενάντια σ' έναν σκληρό, ανάλγητο και ελλειπτικό κόσμο, είναι το βλέμμα, οι λέξεις και τα αχαρτογράφητα νερά του εαυτού του, όπως πολύ εύστοχα παραθέτει στο παρακάτω απόσπασμα:

Κάποιοι προσπάθησαν πολύ για να με βγάλουν ψεύτη

μα το μόνο που είχα

ήταν τα αχαρτογράφητα νερά

του εαυτού μου.

Πήγα και υπέγραψα.

Στα ποιήματά του, πότε αβίαστα μελαγχολικός, μ' αυτή τη ματιά των πεσιμιστών ποιητών, πότε συγκρατημένα σαρκαστικός, με ύφος που δεν αποσκοπεί στην εύνοια κανενός –πιότερο με κατάθεση ψυχής μοιάζει– στέκεται ανάμεσά μας, χαμογελώντας αινιγματικά, στο φως της ιδιαιτερότητάς του.

Είμαι διαφορετικός γιατί το είδος μου είναι εξ ορισμού

η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Μα μοιάζω και με αυτούς που επειδή ξέρουν ότι

δεν είναι τέλειοι

δεν υποδουλώνονται στο σκότος.

Ένα δαιμόνιο δρόμος.

Σ' έναν κόσμο ζοφερό και σκοτεινό, το μέλλον φαντάζει ενέχυρο και οι προθέσεις της ομήγυρης δεν είναι πάντα αγνές.

Έκανε συμβούλιο η ομήγυρη και αποφάσισε

πως δεν πρέπει να βγω στη λιακάδα γιατί θα καώ.

Το νερό που θα πιω

να είναι λιγοστό,

όχι τόσο

ώστε να με ξεδιψάσει.

Μα ο ποιητής στέκεται ακόμα, πάλλεται και αγωνιά ν' αντέξει τα σκοτάδια γύρω και μέσα του. Πολλές φορές χρειάζεται ν' αγγίξεις το μηδέν για ν' αρχίσει η εκκίνηση.

Άλλα μου λεν τα όνειρα και άλλα το ξημέρωμα…

Το έψαξα και το βρήκα.

Ό,τι και να έχτιζα την προηγούμενη,

την επόμενη είχε καταστραφεί.

Έτσι γίνεται όταν ξεκινάς από το μηδέν.

Σε όλη αυτή την σισύφεια προσπάθεια, η μοναξιά φαντάζει και είναι μονόδρομος. Άραγε με τι πόνο και επίγνωση κουβαλάς τη μοναξιά σου, έχοντας να λογαριαστείς με τόσους δαίμονες;

Έχεις δώσει τις μάχες σου

και τις δίνεις ακόμα, σε έχω δει.

Μα απάντησέ μου σε ένα:

Έγινες ποτέ επιλεκτικός

ή προσπάθησες

να τους χωρέσεις όλους

στο μυαλό σου;

Ανήσυχο πνεύμα ο ποιητής, αναζητά διαρκώς το φως, το δικό του φως, μέσα από μια εξελικτική πορεία τόσο δύσκολη, όσο και βάρβαρη για τον ίδιο. Ο δρόμος της γνώσης, δεν είναι πάντα σπαρμένος με ρόδα, ούτε ευγενών προθέσεων.

Μου κρύψανε τον ήλιο

μα είχα δίπλα μου το αστέρι.

Μου είπε πως η μάχη για την εξέλιξη κρύβει ευγένεια

μα είναι βάρβαρη.

Μου είπε πως αυτά τα δυο πάνε μαζί.

Δε το κατάλαβα και συνέχισα να βαδίζω.

Στην πορεία της ζωής του αισθάνεται κάποιες φορές ότι χάνει την παιδικότητα, ίσως και ηθελημένα, γιατί πρέπει να προχωρήσει με βάση τη λογική, την πείρα της ωριμότητας, ν' αφήσει για λίγο το παιδί, για να μπορέσει να συγχρονιστεί στην αέναη πάλη της επιβίωσης. Ίσως γιατί ξέρει πως θα 'ναι εκεί, όταν θελήσει να την ξαναβρεί.

Μπορεί τελικά η παιδικότητα να είναι το ότι ανακαλύπτουμε

έναν εξελιγμένο καλύτερο εαυτό,

κάθε μέρα κάνουμε μια στάση

το συνειδητοποιούμε και συνεχίζουμε.

Έχεις κυνηγήσει ποτέ την ολοκλήρωσή σου;

Αναλαμπή αληθινή φωτός, ασπίδα σωτήρια σε κάθε αντιξοότητα είναι ο έρωτας, που χαρίζει απλόχερα την ελπίδα. Η ελευθερία βρίσκεται εκεί όπου εναποθέτει καθείς την καρδιά του. Ο ποιητής αν και δέσμιος της εσωτερικής διαμάχης του, αφήνεται να γευτεί τους καρπούς της και να χαθεί πρόσκαιρα στους ορίζοντές της.

Ερωτεύτηκα μα ήμουν δεμένος.

Η φωνή της και το βλέμμα της με ελευθέρωσαν πρόσκαιρα

Ό,τι ένιωσα εκείνη τη στιγμή

χαράκτηκε μέσα μου.

Η ζωή μοιάζει σαν να 'ναι χωρισμένη σε δύο κόσμους, δύο διαφορετικές πλευρές. Από τη μια εκείνη όπου υπάρχει το κίβδηλο, η υποκρισία, η εξουσία του επιτηδευμένου, η «φθήνια» και το ψέμα του κάλπικου έρωτα και από την άλλη η ελευθερία του πνεύματος, η ποιητική ματιά που αγκαλιάζει τα πάντα, σκιρτά με τα πάντα, χαίρεται και αγαλλιάζει με κάθε πηγή ομορφιάς.

Μπορεί να βρισκόμαστε

στο ίδιο σημείο

μα διαφέρει ο προορισμός μας.

Διαφέρει το βλέμμα μας.

Συγγνώμη αλλά θα πάμε

όπου υπάρχει ζωή

και νόμοι που την καθορίζουν.

Μια ηχηρή κραυγή αποτελεί αυτή η ποιητική συλλογή, έναν σπαραγμό ψυχής και σώματος, που δεν στέκεται αδιάφορα απέναντι στον κόσμο μας, βρίσκεται δίπλα μας, αγωνιά και καρδιοχτυπά μαζί μας, πότε σε εγρήγορση, πότε πιο κουρασμένα, γιατί η μοναχικότητα είναι στοιχείο των βαθιά σκεπτόμενων, προνόμιο και βαριά κληρονομιά των ποιητικών ψυχών, απανταχού της οικουμένης. Οι λέξεις-όπλα τους ηχούν σαν σφυροκόπημα, ψάχνοντας μια δίοδο στις καρδιές των υπολοίπων, παλεύοντας για μια ανάσα ελευθερίας στην μάταιη και πρόσκαιρα κανονισμένη ζωή μας.

Ο ποιητής εκφράζει την αλήθεια του και μας κοιτά κατάματα, χωρίς να έχει τίποτα να κρύψει. Δωρικός και λιτός ο λόγος του, μας ξεναγεί στο σύμπαν των σκέψεών του, καλώντας μας παρέα να το αποκρυπτογραφήσουμε. Η ποίηση είναι η δικιά του γλυκιά εκδίκηση, απέναντι σε όποιον δαίμονα τον κατατρώει. Είναι η άμυνα, η δύναμη, η αιώνια ερωμένη και εντέλει σάρκα από το είναι του.

Κλείνω με απόσπασμα από το πιο συνταρακτικό του ποίημα Συγγνώμη δε θα πάρω.

Να 'στε καλά οι δαίμονες.
Με επισκεφτήκατε νωρίς
πριν ακόμα αντιληφθώ
την ύπαρξή μου.
Χαλί μου στρώσατε
με μοναδικό προορισμό
τα λημέρια σας.
Κάτι μέσα μου με έκανε να μη τα δω
με τη ματιά σας
για αυτό και κατάφερα να
παραμείνω όρθιος.

Ρόζα Βλαχογιάννη

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Η ποιητική συλλογή Εν ελλείψει του Γιώργου Κάρτα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstars. Προλογίζει ο μουσικός και φίλος του Πάνος Φ. Τζαβέλλας.