Έλα να με δεις

Γιώργου Μπιλικά

Ελα να με δεις τώρα που λείπουν όλοι. Τώρα που η μάνα σου έχει πάει για ψώνια και ο πατέρας σου λείπει στη δουλειά του. Έλα τώρα που το σπίτι είναι άδειο, τώρα που οι ψίθυροι δεν θα βρουν αφτιά για να γίνουν αντιληπτοί και τα βήματά σου δεν θα προδώσουν την παρουσία σου. Έλα τώρα που η μάνα σου περιπλανιέται στα ράφια του super market και ο πατέρας σου μετράει τις ώρες για το τέλος της βάρδιας. Έλα, πριν ο κόσμος γυρίσει πίσω στη συνήθεια και τα βλέμματα γεμίσουν την αίθουσα με αλήθειες που κανείς δεν θα τολμήσει να πει.

Έλα να με δεις τώρα που όλοι οι αρλεκίνοι και οι παλιάτσοι που είχες παραγγείλει πέθαναν σε έναν πόλεμο που δεν έγινε ποτέ. Έλα τώρα, που το σανίδι της σκηνής έχει ραγίσει από την ακινησία και το φως των προβολέων τρεμοπαίζει, σαν να αναρωτιέται αν πρέπει να φωτίσει την αλήθεια ή να χαθεί για πάντα στο σκοτάδι. Έλα τώρα, που ο πόλεμος, που δεν έγινε, άφησε πίσω του μόνο την ηχώ μιας μάχης που δεν δόθηκε ποτέ. Έλα τώρα, που τίποτα ακόμα δεν ράγισε την πραγματικότητα.

Έλα να με δεις τώρα που όσοι σε γυροφέρνουν απλώνουν μπροστά στα πόδια σου ένα σωρό στολίδια για να σε πείσουν να πας μαζί τους. Έλα τώρα, που η πομπή τους μοιάζει με καραβάνι στην έρημο. Τώρα που ο καθένας απλώνει μπροστά σου θησαυρούς που γυαλίζουν, χρυσαφένιες αλυσίδες, διαμαντένια φεγγάρια και υποσχέσεις κλεισμένες σε φανταχτερά κουτιά. Έλα τώρα, που όλα αυτά τα στολίδια δεν μπορούν να κρύψουν τη σκόνη που στροβιλίζεται γύρω τους.

Έλα να με δεις τώρα που όλοι σου οι φίλοι σε ντύνουν με χρωματιστά ρούχα και σου λένε ότι το μόνο που χρειάζεσαι είναι κάποιος που να μη θέλει να του μιλάς. Έλα τώρα, που σε τυλίγουν με χρώματα, σαν να προσπαθούν να σε κάνουν μια ζωντανή γιορτή, για να σου πουν ότι αυτό που χρειάζεσαι δεν είναι οι λέξεις, ούτε οι συζητήσεις, αλλά είναι κάποιος που θα αντέχει τη σιωπή σου. Έλα τώρα, που όλοι αυτοί οι χρωματισμοί δεν καταφέρνουν να κρύψουν την αλήθεια και οι σιωπές δεν είναι κενές, αλλά έχουν βάρος και σκοτάδι και ερωτήματα.

Έλα να με δεις τώρα που η βροχή έχει δυναμώσει. Τώρα που οι άνεμοι λυσσομανάνε και όλα τα πλοία είναι δεμένα στα λιμάνια, καθηλωμένα από την οργή της φύσης, σαν ζωντανοί μάρτυρες της αδυναμίας μας μπροστά στα στοιχεία της. Έλα τώρα, που η βροχή χτυπάει δυνατά στα παράθυρα, σαν να θέλει να εισβάλει στον κόσμο μας και να μας παρασύρει στη δίνη της. Έλα τώρα, που η θάλασσα έχει σηκώσει κύματα θεόρατα, σαν να θέλει να σπάσει τα δεσμά της και να αναμετρηθεί με τον ουρανό.

Έλα τώρα, που το ταξίδι σταμάτησε αλλά η ψυχή μας ακόμα ταξιδεύει. Τώρα που η καταιγίδα έξω είναι καθρέφτης της αντάρας μέσα μου, κι όμως σε περιμένω με μια γαλήνη παράξενη, μια γαλήνη που μόνο εσύ μπορείς να εξηγήσεις. Έλα τώρα, που η αγκαλιά μου είναι ο φάρος που είναι αναμμένος για σένα.

Έλα να με δεις τώρα που πέρασε ο καιρός. Τώρα που οι στιγμές που περιμέναμε έγιναν αναμνήσεις, και τα όνειρα που φτιάξαμε σκόρπισαν στον αέρα. Έλα τώρα που δεν σε χρειάζομαι, γιατί έχω μάθει να περπατώ μόνος μου, να στέκομαι στα πόδια μου χωρίς τη σκιά σου να με ακολουθεί και έλα να με πείσεις για το αντίθετο. Έλα να μου θυμίσεις όλα αυτά που κάποτε έμοιαζαν τόσο πολύτιμα, γιατί ήσουν το μόνο που ήθελα. Έλα, να ανακαλύψεις αν υπάρχει ακόμα κάτι που μπορώ να καταλάβω ή να νιώσω, και να μου δείξεις ξανά αυτό που χάθηκε, εκείνο το ανεξερεύνητο κομμάτι που έμενε πάντα κρυφό. Έλα να μου πεις πως χρειάζομαι μόνο εσένα για να νιώσω ζωντανός ξανά, για να βρω τη χαμένη μου κατεύθυνση στον κόσμο που άλλαξε.

Έλα...

Copyright © Γιώργος Μπιλικάς All rights reserved

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Το έργο περιέχεται στην ανέκδοτη συλλογή διηγημάτων του Γιώργου Μπιλικά Blue Note.

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Ρόδης Κωνσταντόγλου [Good morning, 2022]