Χρήστου Ντικμπασάνη
Γιατί ήρθαμε εδώ
σε αυτή την παγωμένη γη;
Κανέναν δε ξέρουμε
Κανείς δε μας γνωρίζει
μέσα στην καρδιά μας
Δάκρυα και χαμένους συντρόφους
ενταφιάζουμε μόνο
στ' άδυτα της μνήμης μας
Κανένας χωρισμός, καμιά απώλεια
δε μας τρομάζει όμως
Έχουμε συνηθίσει πια
Τα χέρια μας είναι δυνατά
Βαστούν γερά ό,τι τα προσφέρεται
Τα νύχια μας είναι μυτερά
για να σκάβουμε με μανία την ελπίδα
Μέσα στο ακατάλυτο λυκόφως
που δε μας επιτρέπει να το ξεχάσουμε,
το αστέρι της ζωής μας τρεμοσβήνει
σε δρόμους τ' ουρανού
που ποτέ δεν επιλέξαμε
Γι' αυτό περνούν επάνω απ' το κεφάλι μας
και χάνονται πέρα στον ορίζοντα
των χαμένων προσδοκιών μας
Αμίλητο το αστέρι μας λουφάζει
μέσα στη λευκοντυμένη σιωπή
Δεν έχουμε να κάνουμε πολλά εδώ που ήρθαμε
Ένα τραγούδι να πούμε μόνο
επάνω απ' την κούνια των πεθαμένων ονείρων μας
Μια εξόρυξη διαμαντιών να κάνουμε
που κανένα από αυτά δε θα γίνει ποτέ δικό μας
Μια προσομοίωση του πλανήτη μας
με άλλα ουράνια σώματα
που δε ξέρουμε ούτε καν αν υπάρχουν
Μια προσευχή για την αγάπη
που χάθηκε σε μια προσπάθεια να μετουσιωθεί σε θαύμα
Τίποτα δε μας ανήκει εδώ στη γη του αιώνιου πάγου
🌲
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Dina Aseeva (Winter trees - snowy trees forest, Christmas eve, watercolor on paper)
