Γιάννη Σμίχελη
4
Περιγράφομαι με το ευθυτενές σου βλέμμα.
Καρφιτσώνονται οι βλεφαρίδες σου στα πετά
Των ποιητικών συλλογών μου
Και τις μεταμορφώνουν σε κρεμαστάρια
Των φωτεινών νυχτών.
Τα φεγγάρια στέκονται και σε θαυμάζουν
Ώσπου να γίνουν οι στίχοι μου ανταύγειες της θάλασσας
Στα τερτίπια του μισοσκόταδου.
Από τη λαχτάρα τους
Ώσπου βουτάνε στο νερό μαζί σου
Και σχηματίζουν το μονοπάτι του βυθού
Να το πατήσεις και ν' αναστενάξουν από ηδονή.
Ακόμη και την άμμο τιθασεύεις
Στραγγίζεις το νερό του κορμιού σου με τον ιδρώτα του πάνω της
Κι αυτή μεθά από την ηδονική αλκοόλη σου
Ώστε να σου σχηματίσει τα φυλλώματα της θέρμης
Από την παραζάλη της
Ακόμη και η αυστηρότητά σου
Έχει το καλλίγραμμο σχήμα των φρυδιών σου
Είναι μία τοξοβόλος με βέλη αχτίδες
Στα πιο σκοτεινά σημεία του ασυνείδητου
Πρόκληση για τον ποιητή
Καθώς συναντά την ευστοχία της ομορφιάς σου
Στο έρεβός του
Αν είναι οι στίχοι να έχουν αξία
Οφείλουν να σου μοιάζουν
Δεν σε φαντάζομαι
Σε μυρίζω
Χιλιόμετρα μακριά
Ακούω τη μυρωδιά του κορμιού σου
Έχει ποτίσει την καρέκλα
Ώρες σκυμμένη πάνω σε βιβλία
Και στα χαρτιά στάζουν οι σκέψεις
Όπως οι σταγόνες από τα μαλλιά σου
Και έχει το κοκκινόξανθο κεφάλι σου
Τη μυρωδιά της πνευματικής έντασης
Σε βλέπω να στριφογυρίζουν οι λέξεις
Και οι ρίζες των τριχών σου σε κάθε κοπιαστικό πειραματισμό
Έκκριση της λιπαρότητας, ένδειξη υπερπροσπάθειας.
Αχ κι αυτά τα ρούχα σου, όλο πτυχώσεις
Σαν τους τσαλακωμένους ποιητές
Έχουν κολλήσει πάνω σου, αφίσες των ηρώων σου
Των ανεπιτήδευτων λογοτεχνών
Που κι αυτοί μ' όλο ιδρώτα καταθέτουν την υπαρξιακή αγωνία τους
Στα σχισμένα ρούχα της φαντασίας τους.
Είναι ώρα να κάνεις ένα μπάνιο
Και με τους υδρατμούς του νερού
Σαν τον Απάτσι μηνύματα της υπερέντασης να μου στείλεις.
Κι ενώ όλα αυτά με κατακλύζουν
Η τσιριχτή φωνή της Νατάσας με προσγειώνει στο δάπεδο του σταθμού
Η δική της αυθεντική αγριοφωνάρα
Συνοδεία του τραγουδιού ein Mal mit Erika
Του Hubert Kah τσακίζει τον ουρανό
Με την τρελή της επιθυμία να ταξιδέψει δίχως το αμαξίδιό της
Μαζί με την Έρικα στα πάντα, ακόμη και πέρα από αυτόν τον κόσμο.
Ανησύχησα κι όταν την ρώτησα τι συνέβη, μου εξήγησε
Κι έσκασε ένα τέτοιο ποιητικό τρανταχτό και σαρκαστικό γέλιο
Που μόνο σαν ιδρώτα της υπέρβασης
Βήμα στο ακατόρθωτο
Κύμα της ηρωικής θέλησης
Έκλαμψη ποιητικής έμπνευσης
Εκτίναξη της ζωής
Μπορώ να συλλάβω.
Άσε με το ζώο σου να είμαι ξωτικό
Οι λέξεις δεν βγαίνουν απλά απ' το στόμα
Φυτρώνουν
Παρακολουθώ τον κοινό βίο Πολυδούρη - Καρυωτάκη
Από την σειρά του Ψαρρά
Και πάλλομαι
Ακούω το άγαλμα γι' ακόμη μια φορά
Καίγομαι
Λες και η ταινία της ζωή μου
Δεν έχει ακόμη γυριστεί
Ενώ το σενάριο ζητά τα μάτια σου
Να γράφουν με τα δάκτυλα τις σιωπές του δέρματός μου
Την αναπνοή να συλλαμβάνουν με τ' ακροδάχτυλα
Των χειλιών σου
Θεέ μου σ' αναζητώ και δεν σε ψάχνω
Σε περιμένω και κρύβομαι
Να έρθω θέλω και χάνομαι από μένα τον ίδιο
Σ' έναν ίσκιο άλλου ανθρώπου
Τον υποδύομαι, υποκρίνομαι πως είμαι εκείνος
Να με γεμίσω μ' εμπειρίες άλλων Der Fremd ist die wahre Persönlichkeit (Ο ξένος είναι η πραγματική προσωπικότητα)
Βιώματα ξένα που με ντύνουν και βάφουν τα χρώματά μου Der Zuwanderer (ο μετανάστης)
Αλλιώς als die Quelle unseres Bestandes (ως πηγή της υπόστασής μας)
Μα δεν διαγράφεσαι Der Fluchtling beherrscht das Herz (ο πρόσφυγας ελέγχει την καρδιά)
Γίνομαι λαγωνικό των ιδιοτροπιών, σκίουρος συλλέκτης θροϊσμάτων Flüchtige (ο φυγάς)
Των φυλλωμάτων αναστεναγμών ist die Lungen und geschädigter Mensch (τα πνευμόνια και ο αδικημένος άνθρωπος)
Και μόνο σαν το λευκό περιστέρι νιώθω καλά die Wahrheit (είναι η αλήθεια)
Δεν ελπίζω τίποτα από σένα
Και πετάω μέχρι οι άνεμοι σε χελιδόνι να με μεταμορφώσουν
Και να ταξιδέψω σε χώρες με άγνωστα συναισθήματα σε με
Μπας και η παιδιάστικη νεότητα μου ωριμάσει
Σαν άγνωστο δέντρο σε πρωτόγνωρα αγγίγματα
Με πρωτότυπα σκιρτήματα
Κρατιέμαι από τα τραγούδια της εφηβείας μου
Γύφτισσα μέρα κι απαρνιέμαι την διαθήκη
Φεύγω και ξαναφεύγω, κι όλο για πάντα φεύγω
Και στο πίσω μέρος του μυαλού μου
Στο θηκάρι του υποσυνείδητου
Εκεί που παίζουν μουσική οι σκιές
Με όργανα της φαντασίας γεννήματα
Αλλόκοτα όντα στην υπηρεσία των ανιδιοτελών ονείρων
Των πιο άπιαστων επιθυμιών
Το αδύνατο να με προκαλεί
Τη γλώσσα να μου βγάζει
Στα μάτια λεμόνι να μου στάζει
Πόνα, καλά να πάθεις, πόνα
Κι εκεί που έχει ντουμανιάσει ο καιρός
Από της οργής τον καπνό
Ανοίγει ο βράχος πετιέται ένα αγριολούλουδο
Και γελάω μαζί με το σύμπαν
Ευτυχώς που υπάρχω και χωρίς το τραγούδι
Και σαν την παπαρούνα έχω με τις στρατιές μελισσών
Τη γύρη μου στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα σπείρει
Και την οικουμένη μαστουρώσει
Γελάνε τ' άνθη, ψιθυρίζουν τα ποτάμια
Η θάλασσα λικνίζεται και τα βράχια σιγοντάρουν
Σε φέρνω στο μυαλό
Σε στιγμές μετεωρισμού
Αυτή είναι η πιο επικίνδυνη μοναξιά
Δεν βρίσκομαι στη γη, μήτε κοιμάμαι
Κάποιο όνειρο με αγκαλιάζει
Δίχως προσανατολισμό,
Απολείπει και ο ελάχιστος σπινθήρας
Περιέργειας, σκέψης, έστω καθημερινής πράξης
Χαμένος εντελώς, σαν έτοιμος για αναπόφευκτη πτώση
Όχι όμως σε βυθό, πηγάδι ή έστω γκρεμό
Κατράμι παντού, πυκνό αδιαπέραστο από φως σκοτάδι
Überall (παντού), όχι ως ντεκόρ σε μια γωνία
Σαν να κατεβαίνει ο γενικός διακόπτης
Γενικό βραχυκύκλωμα, αισθήσεων, συναισθημάτων, νόησης, διαίσθησης
Τίποτα, τίποτα, gar nichts (εντελώς τίποτα)
Καλά θα ήτανε να είμαστε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου
Κι ακόμη καλύτερα με τρόπο κόμπου
Κάτι σαν οκτώ
Αλλά και μόνο με την σκέψη σου χαίρομαι
Γαληνεύω, αγαλλίαση, happybabyposition (στάση ευτυχισμένου μωρού)
Είσαι η έμπνευση, αφορμή και δέκτης των ποιημάτων μου
Κι αυτό μου αρκεί, Inspiration ( έμπνευση)
Αν ερχόσουν βέβαια τι καλά που θα ήτανε
Τέλος πάντων, egal, es ist so (δεν πειράζει, αυτό έτσι είναι)
Έχουμε επικοινωνία τηλεπαθητική
Επιλέγω την βαθιά μοναξιά μου
Εκεί στον πυθμένα της σε συναντάω
Κολυμπάμε στο αόρατο και βυθιζόμαστε
Πέρα από τον βυθό
Σμίγουμε σε άγνωστη διάσταση
Όπως δυο αερικά μπορούν να βρουν
Και σ' αγγίζω με την σιωπή μου
Το πρώτο χάδι σου είναι ένας βουβός σεισμός
Λύνονται τα πέταλα μου και με σκορπάς
Σε ένα κόσμο που μόνο η ποίηση μπορεί
Να συλλάβει
Η έκσταση πια είναι ένα φωτεινό ρυάκι
Από ρευστές ολόγυμνες ηλιαχτίδες μέσα μου
Γίνομαι ένα μαζί του και η μορφή μου
Ταυτίζεται με την ροή του.
Αντιμέτωπος πια με την θλίψη μου
Σε ανακαλύπτω παντού, λες κι έχεις το μαγικό ραβδάκι
Της λογοτεχνικής έξαψης και σαν δαιμόνιο
Μεταμορφώνει την γκρίζα διάθεση μου
Σε εικαστική παρουσίαση της πραγματικότητας
Εντός μου με σκηνοθέτη το σύμπαν.
Εσύ απλά ανοίγεις πόρτες, μ' ένα φύσημα ρίχνεις τοίχους
Διαπερνάς τοιχώματα, κολυμπάς με κλειστά μάτια
Γιατί ο προσανατολισμός είσαι εσύ η ίδια
Είμαι πια παντού με συγκεκριμένο τρόπο κάθε φορά
Δεν έχει σημασία ο χρόνος και ο χώρος
Μόνο το ανέμισμα που προκαλεί στο κορμί
Η αναπνοή μου
Με ορθάνοιχτα τα μάτια χάνομαι δίχως φόβο
Από εμένα τον ίδιο και μετά από τους άλλους
Για να γίνω το όλον
Κι εσύ εκεί ακοίμητος φρουρός
Η σταθερά των αμετάβλητων, το αμετακίνητο της ακινησίας
Η πιο ατέρμονη χορδή που πάλλεται μόνη της
Εξαντλούνται οι λέξεις μα όχι εσύ
Είσαι η αστείρευτη πηγή της έμπνευσης.
Σαν αφηνιασμένο άλογο
Από τον ίδιο τον παραλογισμό του
Γράφω μέχρι εξαντλημένος να με πάρει ο ύπνος
Οι στίχοι σχηματίζουν δάση εκφράσεων
Με τον πιο πηγαίο τρόπο
Λες και το σκοτάδι μου ρίχνει σπόρους
Ένας γεωργός στο χάος
Δηλαδή στο κενό όπου το ποιητικό μου ορμέμφυτο
Αλωνίζει αχαλίνωτο και εκπέμπει
Ενέργεια μ' εκστατικό τρόπο.
Φαντάσου πως από τα σπλάχνα μου ξεπετάγονται
Βαρκούλες με πυροφάνι όχι για να ψαρέψουν
Αλλά να βυθίσουν κόκκους νοημάτων.
Πάντα μπροστά στα μάτια μου
Και το τίποτα δεν γεμίζει με το πρόσωπό σου
Αλλά με την σκέψη σου σε σένα
Ανατρέπεις όλο το εμμονικό μου μηχανισμό
Τον έχεις ξεχαρβαλώσει εντελώς σε βαθμό
Να νιώθω λυτρωμένος.
Είναι απίστευτη η επίδραση που ασκείς πάνω μου
Δίχως να κάνεις κάτι παραπάνω πέρα από τον αυθεντικό εαυτό σου.
Οι σιωπές σου έχουν τη γύρη της εγρήγορσης
Σαν να είναι παρασκευαστήρια υπαινιγμών
Λες και τα μάτια σου γεννήθηκαν για να αναρωτιούνται.
Φαντάζομαι τον εαυτό μου σαν την Πολυδούρη
Με την πίστη στον τρισμέγιστο έρωτα
Από τον οποίο ξεπηδά η αιώνια αγάπη
Έστω κι αν ζούσα χρόνια σαν να υποκρινόμουνα
Καρυωτακικά.
Δεν μπορώ να ξεφύγω
Κανένα νόημα δεν έχει αν ανταποκρίνεσαι ή όχι
Με μένα αποκλειστικά έχει να κάνει και όχι με τον εγωισμό μου
Είναι σαν τα αερικά του Γκάτσου
Όταν βρουν τον θρόνο τους στα σωθικά
Οφείλω αναπόφευκτα να γίνουν ένα με την προσωπικότητά μου
Δεν έχει με αλτρουισμό ή ετεροπροσδιορισμό
Με τον έρωτα, αυτόν που επιβάλλει δίχως εκπτώσεις
Και δεν υπάρχουν αναστολές, παρεκτροπές
Μόνο μετωπική es gibt keine Grenzen zwischen Menschen (δεν υπάρχουν όρια ανάμεσα στους ανθρώπους)
Σαν να είναι δυο αύρες από σύγκρουση σε όσμωση
Και τέλος συνθετικά σ' ένα να γίνουν
Με νέα ταυτότητα κάποιος άλλος nur musikalische Kompositionen des klanglosen Werdens (μόνο μουσικές συνθέσεις του άηχου γίγνεσθαι)
Άγνωστος πορεύομαι
Και μ' ανακαλύπτω με τις πράξεις μου
Γιατί δεν έχω μανιέρα παρά μονάχα
Το πηγαίο της έκφρασης
Που μόνο η ποίηση το εγκολπώνει ολόκληρο
Κι εσύ τουλάχιστον ως τώρα το στηρίζεις.
Η ευγένειά σου δεν σχετίζεται με την αντοχή
Αλλά το βάθος του πηγαδιού τ' ασυνείδητου
Αναρωτιέμαι αν γεννήθηκες μ' αυτήν
Ή η συναναστροφή σου με καλλιτέχνες και λογοτέχνες
Σε ώθησε ν' αναπτύξεις εκείνη την λεπτή διακριτικότητα και χάρη
Της δεκτικότητας ή έστω ανεκτικότητας
Των ιδιοτροπιών και εμμονών της δημιουργικής τους φύσης
Πάντως μαζί σου όλη αυτή η υπερβατική επικοινωνία
Πέρα από τα στενά όρια με βοηθά απευθυνόμενος σε σένα
Να μιλώ για δηλητηριώδεις ηδονές, ανεξίτηλο έρωτα
Αιώνια αγάπη, δίχως ενοχές, χωρίς περιστροφές
Κατευθείαν στην ουσία, die volle menschliche Kommunikation passiert (η πλήρη ανθρώπινη επικοινωνία συμβαίνει)
Μου απομακρύνεις το βαρύ πέπλο της ντροπής in Dunkelheit von sozialen Beziehungen (στο σκοτάδι των κοινωνικών σχέσεων)
Και το αραχνοΰφαντο μανδύα της θλίψης
Με τέτοια μεγαλειότητα καρδιάς
Που δημοσιοποιώ ανερυθρίαστα τις εμπειρίες μου
Όχι σαν πικάντικα ή ακραία συμβάντα
Αλλά σαν την πεμπτουσία της προσωπικότητάς μου
Ακριβώς γιατί μαζί σου λες κι έχουμε κοινό κώδικα δεοντολογίας
Τα ιδανικά μας συμπίπτουν και μπορώ να σε αποκαλώ έρωτα κι αγάπη μου
Με τον πιο ανιδιοτελή και ιδεατό τρόπο.
Τώρα κατανοώ γιατί ανταποκρίνεσαι με μεγαλοθυμία
Στο κάθε σκοτεινό και πύρρειο στίχο μου
Ξεπερνάω το όριά μου όχι μόνο εκφραστικά
Κυρίως και πρωτίστως απελευθερωτικά
Εξαγνισμός της ψυχής και πορεία προς την διαφανή και διαυγή αύρα.
Δεν γράφω εγώ ποίηση
Είμαι πια σίγουρος
Αποκλείεται να είμαι 'γώ
Έχω γίνει ένας αγωγός
Με την ελάχιστη δύναμη
Των λέξεων που διαθέτω
Φαντάσου πως είμαι μια έρημη στοά
Στα βάθη της γης
Και ξάφνου γίνεται σεισμός
Και χωρίς να χαλαστώ
Μετατοπίζονται όλα έτσι ώστε
Να σχηματιστεί ένας εν δυνάμει ποταμός
Κι αρχίζει η βροχή να σκάβει το χώμα
Το τρυπά για να γεμίζουν τμήματα
Και κάποια στιγμή υποχωρούν
Και τα τελευταία τοιχώματα απομόνωσης
Ο αποκλεισμός καταλύεται
Και το νερό περνά και γεμίζει
Το ρείθρο.
Ε φαντάσου αυτή την διεργασία στις ανθρώπινες σχέσεις
Ήμουν ένας σωλήνας, γυμνός, ξερός,
Αποκομμένος από την συνολική κοίτη
Γεμάτος νεκρό χώμα και πέτρες
Ώσπου όλοι οι άνθρωποι μετακίνησαν τους σωλήνες τους
Για τον ίδιο ακριβώς λόγο μόνο
Απομόνωση και ξεραΐλα
Και ζήτησαν επικοινωνία
Το νερό της γλώσσας προτάσεις
Ουσιαστικά ήσουν ο σωλήνας που μ' ένωσε με το κοίλο του ποταμού
Και ρέει μέσα μου όλη η ανθρωπότητα ξανά
Μαζί με το περιβάλλον και τη φύση.
Έχω την εντύπωση πως πια
Θα γράφω μέχρι τα βαθιά γεράματα μου
Μέχρι που να πεθάνω πάνω σε μια φράση
Και μόνο που μου αποκρίνεσαι
Ξέρω πως έχω την εύνοια των θεών της ποίησης
Είναι δυνάμεις και συ με τη χάρη σου
Τις εναρμονίζεις
Και με ωθούν στον μυστικό κόσμο
Που ενώ είναι δίπλα, εντός, κάτω απ' την μύτη μας
Τον αγνοούμε, γιατί μας βολεύει να ορίζουμε ως πεπρωμένο
Όσα κάνουμε από ηθελημένη επιρρέπεια
Της εγωπάθειάς μας στο τοξικό εγώ της.
Ουσιαστικά επικοινωνούμε στο άλογο
Μα έχουμε και οι δυο τόση βαθιά αυτοσυνείδηση
Ώστε στο λογοτεχνικό μας μονοπάτι
Να πορευόμαστε με τρόπο
Που ο ένας δείχνει τον δρόμο στον άλλο
Πιο συγκεκριμένα τον σκάβουμε
Γιατί υπήρχε μόνο ως θεωρητική υπόθεση
Μα εμείς τον κάνουμε πράξη
Στις συναντήσεις μας στον ενεργειακό πεδίο
Της αισθητικής έκφρασης των σιωπών.
Μέσα στην νύχτα
Την πιο σκοτεινή, κρύα κι απόκοσμη
Το τζάκι της καρδιάς στάχτες
Παλαιών αναμνήσεων
Ο άνεμος να λυσσομανά
Και τα παντζούρια να χτυπάνε
Σαν τα φυλλοκάρδια
Ασυντόνιστη, νευρωτική ορχήστρα
Τινάζονται τα κλαδιά από τις ριπές
Σχίζοντας τα σκοτάδια του παραλόγου
Ούτε μια φωνή
Όλα μια απουσία ζωής
Μονάχα στοιχειά
Σαν κολασμένοι καπεταναίοι
Με βυθισμένα καράβια
Πασχίζουν να τα σέρνουν
Στον βυθό της απόγνωσής τους.
Μιλά μου μ' έναν τρόπο!
Το απάνθρωπο και συνάμα τόσο
Φυσικό διάκοσμο
Αν δεν μου στέλνεις μηνύματα σιωπής
Μπορεί και να με τυλίξει
Με τα σχισμένα μαύρα πέπλα του
Και να με κάνει την πιο μαύρη πτυχή
Του πιο πηχτού σκότους
Ορφανός εντελώς από φως.
Μιλά μου
Μια σιωπηλή θαλπωρή αρκεί
Να γεννήσει έναν κόκκο ήλιου
Στο αχανές της απροσδιοριστίας
Στο ανερμάτιστο χάος
Και να ορίσει τον προσανατολισμό του.
Μίλα να με δω
Έστω στιγμιαία
Να λάμψω.
Από τις σχισμές του κόσμου
Να κατηφορίσω στις πεδιάδες των φιλιών
Τα χείλη ενώνονται σ' όλους τους συνδυασμούς
Και γεννοβολούν σπινθήρες σχηματίζοντας στόματα.
Φωνές να ηχήσουν σαν δέντρα της πανσπερμίας
Ακραιόφιλος να βιώνω τα ξίφη των συναισθημάτων
Ώστε να τρυπώνω εκεί που κρύβεται η απεραντοσύνη.
Όποιος μιλάει για μέσους όρους ξεχνά
Πως η μέση οδό αφορά την πορεία στο μεγαλείο
Κάτι που ταυτίζεται με την υπερβολή των ειλικρινών
Προθέσεων. Οι εκδηλώσεις τους έχουν το χάρισμα
Να δείχνουν τ' απόκρυφα τους εντελώς φυσικά,
Σαν τα μωρά.
Ότι είναι αληθινό δεν έχει όρια
Μονάχα ροή
Και η πεμπτουσία του είναι ενσυναίσθηση.
Οι φονιάδες με τις καρδιές αγκιστρωμένες στα σύρματα
Αλλιώς θα προτιμούσαν αγκάθινο στεφάνι μ' ελεύθερο στήθος
Στα όρια της αυταπάτης.
Η νεράιδα της ποίησης μ' έσωσε από το κρίμα.
Δέχθηκα να υποστώ όλες τις ήττες
Γιατί μ' αγγίζει με την αύρα της.
Ένα βήμα πριν την κατάρα
Μ' έσυρε στην αγκαλιά της,
Από της παράκρουσης τις παραισθήσεις
Μ' έφερε σκληρό σπόρο στην αγκαλιά του μύλου
Των ρυθμών κι έγινα αλεύρι για τους στίχους των πεινασμένων.
Ένα ξωτικό από των μουσών τις άριες
Με το σώμα της όλο αλαβάστρινα σύννεφα
Με περιβάλλει σαν την τροφό των αιώνων.
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το κείμενο αποτελεί μέρος της συλλογής του Γιάννη Σμίχελη Διάχυση. Μέρος τρίτο: Το ξωτικό της ποίησης: Ένας ακατάλυτος έρωτας
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Maria Berrio.
Η συλλογή δημοσιεύτηκε τμηματικά στο koukidaki.gr από τον Απρίλιο του 2024, κάθε Παρασκευή. Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συλλογή ξεκινήστε από εδώ. Ή συνεχίστε στο επόμενο.
