Το τέλος: Ανάσταση

Άννας Εμμανουήλ

Με την αγία αίγλη ενός ηδονικού θαύματος γεννήθηκα.

Η αγάπη κι εγώ ξαναγεννήθηκαμε μαζί την ίδια μέρα,

Νικώντας τη δίνη.

Κι η μορφή μου αναστήθηκε.

Και ένα πελώριο υπέρκοσμο φωτοστέφανο.

Λάμπει γύρω από τα ολόμαυρα μαλλιά μου.

Λάμπει πια και μέσα στην καρδιά μου με σένα, Θεέ μου...

Μπηγμένο στους υμένες μου.

Ασημένιο χάδι φεγγαριού,

Αληθώς το μαρτυρά στην πλάση.

Τα χέρια μου σμίγουν το φως.

Καρπίζω, ω ναι, τη θεία χάρη μου.

Είμαι θρησκεία.

Και ό,τι νιώθω είναι Θεία μετάληψη.

Αχάραχτη γαλήνη κοιμάται μέσα μου πια.

Μεγαλόπρεπη, φαντάζω.

Ολόλευκη με μισόγυμνο το στήθος μου,

Να τρέχει αγάπη άσπιλη κι αγνή.

Κρίνα γέρνουν απάνω μου.

Κόσμοι σιγής, φωτός και αρμονίας – γεμάτοι Θεό

Κατοπτρίζονται κι αγναντεύουν στα νερά των ματιών μου.

Χύνεται στις λίμνες με ανοιγμένα φτερά και τραγούδια λευκά.

Με φλογέρες να επωάζουν στους πόρους της νύχτας.

Ναι, είμαι λευκή.

Γλυκιά χαραυγή. Λευκή σκόνη ιδέας.

Πληγώνω με μάγια τα μάτια σου, κόσμε.

Να με θυμάσαι για πάντα.

Αλαβάστρινο εικόνισμα στα ιερά σου.

Βαθιά μέσα σου ρέω την Ποίηση.

Προσευχή στα χείλη σου να γίνομαι,

Για το απέραντο φως, κόσμε μου, που σκορπώ στο σκοτάδι σου.

Τον μεγαλύτερο ήλιο σου,

Που στάζει πανάγια και άδολα,

Σα φλόγα θαρρώ, ολάκερα τη λάμψη του...

Ανάμεσα στους νεκρούς γυρνούσαμε.

Ανάσταση θεασάμενη.

Έρως χαρισάμενος.

Σταυρό Ηδονής υπομείναμε...

Θανάτω, Θάνατον ωλέσαμε...

Εμείς το Μέγα Έλεος.

Η αιώνια Ζωή...

Κι ο έρωτας αναστήθηκε.

Τούτο εστί Ηδονή

🍂

Copyright © Άννα Εμμανουήλ All rights reserved

Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε γραφιστικό στοιχείο του βιβλίου και πίνακας Pierre Auguste Renoir [Ερωτευμένοι, 1885]

Το ποίημα περιέχεται στην πρώτη ποιητική συλλογή της Εστί Ηδονή, που κυκλοφόρησε από τις ΑΩ εκδόσεις