Γιάννη Σμίχελη
2
Ουρανέ μου κατεβάζω τ' άστρα σου, tiefe Atemzug (βαθιά ανάσα)
Δέντρα στο χώμα της γης
Και τα φωτόδεντρα έχουν τη μορφή σου, erleuchtender Sauerstoff (φωτεινό οξυγόνο)
Είσαι ο άνθρωπ;oς μου και η εμπιστοσύνη του
Το φως μου και η τόλμη του
Το νερό μου με την ορμή του
Είσαι η ομορφιά της ασκήμιας μου
Χαρά μου στη θλίψη μου
Παρέα μου σε μοναξιά μου
Ένα αερικό και παραστιά,
Στην παγωμένη μου γωνία, ein Film meiner Grenzenlosigkeit (ταινία του απεριόριστου μου)
Μόνο με την σκέψη σου μπορώ.
Να γράφει στη γη το σώμα μου, Inspiration ist unsichtbares Signal des Weltalls (Η έμπνευση είναι αόρατο σημάδι του σύμπαντος)
Οι λέξεις τ' αγγίγματα, ο ιδρώτας.
Η μελάνι της καρδιάς και διαβαίνω
Πολιτείες, δάση, φαράγγια
Πατάω κορυφές κι αφήνω στίχους
Δέηση στην μορφή σου
Υπόκλιση στα θαύματα της ζωής
Είναι μια προσευχή στην καρποφορία της αναζήτησης
Μία μετά την άλλη αποτυχημένες απόπειρες εναρμόνισης
μέχρι εκείνες οι ελάχιστες τέλειες να βρεθούν.
Η στρατηγική των ισορροπιών μ εγκλωβίζει, mit Grenzen und Rahmen existiert es keine Kunst (με όρια και πλαίσια δεν υπάρχει τέχνη)
Δεν μπορώ να εκφραστώ.
Όποτε την ακολουθούσα πνιγόμουν στο σάλιο μου, das Leben heute ist alltägliche Handlungen (η ζωή σήμερα είναι καθημερινότητα)
Οι σκέψεις μου κολοβές σέρνονταν στα συρματοπλέγματα των συνόρων.
Μ' έλυσες με την εμπιστοσύνη σου και βιώνω μια απελευθέρωση.
Η αγάπη αυτή έχει την ελευθερία στον πυρήνα της, Normen bringen Poesie um (Οι νόρμες σκοτώνουν την ποίηση)
Σ' ευχαριστώ που δέχεσαι τα ποιήματά μου και τα διαβάζεις
Σ' ευχαριστώ που με την σιωπή σου μου μιλάς, die feine Kunst der Existenz befindet am sozialen Rand (η υψηλή τέχνη της ύπαρξης βρίσκεται στο κοινωνικό περιθώριο)
Σ' ευχαριστώ που με την αύρα σου εκπέμπεις,
τα ερεθίσματα της ανθοφορίας της ψυχής μου.
Δεν είναι μονοπάτι, δρόμος, λεωφόρος
Είναι ωκεανός της εναρμονισμένης υλοενέργειας eine Gesellschaft in der vielfältigen Krise braucht Kunst in ihrem Zentrum (μία κοινωνία σε πολύπτυχη κρίση χρειάζεται την τέχνη στο κέντρο της)
κι εγώ κολυμπώ σαν το δελφίνι για τη διαρκή εξερεύνηση
Έχουν λυθεί τα σπλάχνα
Και σχηματίζουν το σώμα μου
Μες στη φύση
Κρατώντας την οργανική ενότητά τους, das Körper ist ein Universum (το σώμα ένα σύμπαν)
Ψάχνουν τις κατάλληλες τοποθεσίες
Τους θρόνους της αυτονομίας τους
Και το κορμί μου γίνεται ένας οργανισμός
Από δάση, βουνά και πεδιάδες
Θάλασσες, ερημιές, ποτάμια, λίμνες
Χωριά και πόλεις
Αστεροσκοπεία και καρδιολογικές συνθέτουν την διαίσθηση
Οι ρυθμοί της αναπνοής στα τροπικά μέρη της λατινικής Αμερικής
Στα σκοτεινά δάση της κεντρικής Ευρώπης
Δίνουν τη μουσική των γεννοβολημάτων, es trägt das Geheimnis des Ganzes (φέρει το μυστικό του όλου)
Συνθέσεις των λουλουδιών, την θρεπτική μελωδία των καρπών
Θεέ μου, όπου και να στραφούν τα εντόσθιά μου σχηματίζουν την ευγένεια
Του προσώπου σου με τις δροσοσταλίδες στα πράσινα φύλλα της οικουμένης
Και τα σύννεφα υποκλίνονται στις αχτίδες του ήλιου, die Gebärmutter der Melodie und Tasten auf Bild (η μήτρα της μελωδίας κι αφής πάνω σε φωτογραφία)
Να χαρούν την πανήγυρη των χρωμάτων στη ζωντάνια των αισθήσεων
Ένα δέος
Εξερευνώ λέξεις που μου προκαλούσαν λιγοψύχισμα, die Bedeutung der Bewegung in Schöpfung (το νόημα της κίνησης στην δημιουργία)
Σ' έχω στο προσκεφάλι μου κι εξαγνίζεται ο εγκέφαλός μου
Από τη θολούρα των συγχύσεων
Δέος, das Ziel des Leben in Galaxien und die Materienergie als Werkzeug der Feinheit von Poesie (ο σκοπός της ζωής στους γαλαξίες και η υλοενέργεια ως εργαλείο της λεπτότητας στην ποίηση)
Ρέω στον ποταμό μου σαν το νερό του γάργαρο, διάφανο μυσταγωγικά
Στο υπέδαφος της γης και
Εμφυσώ την σκοτεινιά με την θαλπωρή της ενέργειάς σου
Δέος άγγελοι, νεράιδες, ξωτικά και μουσικά κορμιά
Στήνουν χορωδίες της δράσης στα πέρατα του κόσμου
Για την υπέρβαση της μικρότητας.
Σου γράφω μέχρι εξάντλησης, die Genauigkeit löst Unruhe und Besorgnis auf (η ακρίβεια διαλύει ανησυχία και στεναχώρια)
Δεν μιλάω, οι λέξεις μου μιλάνε
Τα στοιχεία δεν τα ερμηνεύω, με λύνουν, Versuche als Kinder nach ewigem Zweck (οι προσπάθειες ως παιδιά για αιώνιο σκοπό)
Δεν ρωτάω γιατί, δεν αναρωτιέται το σύμπαν για μένα
Οι απορίες είναι σιγές δοκιμής στο εργαστήρι της ζωής
Για την τέλεια αρμονία των εκάστοτε δεδομένων.
Η τρέλα είναι ένα παιχνίδι στα δάκτυλά των παιδιών
Δεν νοιάζονται για σημάδια, θεωρίες, πίστεις, ιδεολογήματα
Τραβάνε και πάνε. Konflikte als Ausgangspunkte der dialektischen Verabredungen von Energiefelden. Liebe ist der Chirurg von Harmonie (Οι συγκρούσεις ως σημεία εκκίνησης των διαλεκτικών συνευρέσεων ενεργειακών πεδίων. Η αγάπη είναι ο χειρουργός της αρμονίας)
Το παιχνίδι δεν χρειάζεται παραμύθια πια,
Και η ηθική καμία διδαχή.
Όλα ξεδιπλώνονται απλά
Είναι ενιαίο το σύμπαν
Και τα χάσματα γεμίζουν με τον κυματισμό της αγάπης
Τα άλματα της ψυχής χάρη στην ηλιακή λάμψη της σάρκας.
Σ' αγαπώ
Μ' απελευθέρωσες από ένα καταθλιπτικό Σίσυφο
Από την τιμωρία της άδικης καταδίκης σ' ασέβεια
Εσύ σαν άλλος Ορφέας μ' ανέβασες από τον Άδη
Και μεταμορφώθηκες σε Αφροδίτη, der Sinn der Aktion ist die Schönheit (ο σκοπός της δράσης είναι η ομορφιά)
Για να με αποπλανήσεις από την θανατηφόρα μου περιέργεια.
Την ώρα που με σταυρώνανε σαν ένα παρανοϊκό
Που υποδυόταν τον Ιησού, Nur in der Friede ist die Entspannung vollkommen Gelassenheit (Μόνο στην ειρήνη είναι η χαλάρωση πλήρως γαλήνη)
Έστρεψες το χαμόγελό σου στο θολωμένο μου μυαλό
Και οι αχτίδες του με επανέφεραν στην ανθρώπινη υπόσταση
Του ταπεινού αγωνιστή των συμπαντικών ενοράσεων.
Το καθοριστικό είναι πως μου πρόσφερες καφέ
Στην γειτονιά του Παύλου Φύσσα
Να μου δείξεις το νόημα της θυσίας
Και την αξία της ώστε τίποτα να μην πάει άδοξα.
Φωνάζουν τα στόματα του απόκρυφου
Κι εσύ κρεμάς γέλια γιρλάντες στην ομίχλη, das Unbewusste hat die Grenzenlösigkeit (το ασυνείδητο έχει το απεριόριστο)
Τους γκρεμούς να περνάω με την λογική της αισθητικής
Δίχως παζαρέματα με τους προκρούστες
Ακολουθώ τα νεύματα της φαντασίας μου, das Ideal läuft auf die Kontinuität (το ιδεατό κινείται στην συνέχεια)
Και πια ανακαλύπτω πως είσαι πίσω από αυτά
Δεν πεισμώνω, ούτε φαντασιώνομαι,
Καμία λογοδιάρροια, ούτε καν υπερβολή. Mensch ist Ewigkeit mit Transformationen (Άνθρωπος είναι αιωνιότητα με μεταμορφώσεις)
Περπατάω στον δρόμο με την βεβαιότητα
Πως δεν μου ανήκει
Σίγουρος για τον προορισμό που μου υποδεικνύει η πορεία
Και σε κάθε διασταύρωση εσύ Ξωτικό της ποιητικότητας
Σαν φύσημα προσανατολισμένου ανέμου
Με καθοδηγείς
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το κείμενο αποτελεί μέρος της συλλογής του Γιάννη Σμίχελη Διάχυση. Μέρος τρίτο: Το ξωτικό της ποίησης: Ένας ακατάλυτος έρωτας
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Maria Berrio.
Η συλλογή δημοσιεύτηκε τμηματικά στο koukidaki.gr από τον Απρίλιο του 2024, κάθε Παρασκευή. Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συλλογή ξεκινήστε από εδώ. Ή συνεχίστε στο επόμενο.