Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ζωγραφιά Τσαβέα: Η έμπνευση είναι κάτι μαγικό θαρρώ. Μια λέξη, ένα τραγούδι, μια εικόνα, ακόμη και μια μυρωδιά έχουν τη δύναμη να λειτουργήσουν ως θρυαλλίδα που θα πυροδοτήσει τον νου για να γεννήσει την ιδέα. Έτσι συνέβη και με αυτό το βιβλίο. Λίγα λόγια που άκουσα στο γραφείο μιας συμβολαιογράφου, για έναν συγκεκριμένο τόπο της Χαλκιδικής και τους κατοίκους του, προκάλεσαν μέσα μου τη διάθεση να γράψω μια ιστορία που θα διαδραματίζεται σε κείνα τα χώματα, στα χρόνια που ακόμη υπήρχαν μπέηδες και κολίγοι.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ζ.Τ.: Δύσκολη πολύ... η απάντηση. Αλήθεια, ποια λέξη από μόνη της μπορεί να έχει τη δύναμη να απεικονίσει ένα ολόκληρο βιβλίο; Με βάλατε σε σκέψεις μα τελικά τη βρήκα. Πίστη.
Πίστη. Όχι μόνο στην ανώτερη δύναμη, που διέπει τα πάντα, αλλά και στις δυνάμεις που βρίσκονται μέσα μας και μας δόθηκαν απ' αυτήν.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Ζ.Τ.: Να έχει τα μάτια της ψυχής του ανοιχτά και τότε θα δει πίσω από τις λέξεις και θα νιώσει τι ακριβώς θέλω να πω. Είμαι σχεδόν βέβαιη πως θα κάνει εικόνες που άλλοτε θα τον μαγεύουν κι άλλοτε θα του προκαλούν πόνο κι αγωνία. Ζητώ συγνώμη γι' αυτό αλλά... έτσι είναι η ζωή. Πότε χαδιάρα και πότε σκληρή. Στο τέλος όμως θα δει να έρχεται η κάθαρση και η δικαίωση γιατί... έτσι είναι το σωστό και το πρέπον.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ζ.Τ.: Θα κρατούσε είκοσι χρόνια όσα και τα χρόνια της προσμονής. Θα ξεκινούσε από τις ξανθές ακρογιαλιές του Τορωναίου κόλπου, με μια βάρκα που την έλεγαν Παυλή κι η οποία θα άραζε για λίγο στο Περιβόλι της Παναγιάς. Κι έπειτα, με βάρκα πλέον την ελπίδα, θα πηγαίναμε σε πόλεις μεγάλες και τρανές κι ύστερα, στα χρόνια της καταχνιάς, θα βρισκόμασταν στη μαρτυρική Κρακοβία μέχρι να γυρίσουμε στην πονεμένη, αλλά φιλόξενη, Θεσσαλονίκη.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Ζ.Τ.: Θα ολοκληρώσω με την ίδια φράση που κλείνω και το βιβλίο: «Θαύματα γίνονται, αν η πίστη σε οδηγεί. Εμπιστοσύνη και πίστη, Ανθή μου, μην το ξεχνάς ποτέ...».
Η Ζωγραφιά Τσαβέα, σε μια μικρή συνέντευξη μεγάλων βιβλιοταξιδιών, μίλησε για το μυθιστόρημά της Το χρώμα της βροχής, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Έξη.
Στον συγκεκριμένο ιστότοπο η συγγραφέας μάς είναι οικεία από τα βιβλία της που έχουν προηγηθεί, δηλαδή: Όταν το φεγγάρι έκλεισε τα μάτια, Το υφάδι της προσμονής ή Το λουλούδι της ψυχής μου και πάντα έχει να μας προσφέρει ταξιδιάρικες ιστορίες με ενδιαφέρον. Κι όπου λέω ταξιδιάρικες αναφέρομαι στις μυθοπλασίες εκείνες που απολαμβάνεις χαλαρά στον ελεύθερο χρόνο σου αντί να δεις μια ταινία ή ένα ακόμα σίριαλ, που σε ξεναγούν σε τόπους, χρόνους και ανθρώπους και που σε βάζουν μέσα στις ιστορίες τους κάνοντάς σε μάρτυρα, τρόπον τινά, όσων έγιναν ή βιώθηκαν εκεί.
