Κωστούλας Μητροπούλου και Γιώργου Νεοφύτου
Η κεντρική σκηνή του Θεάτρου Πρόβα παρουσιάζει το έργο Σιωπηλές κραυγές, μία θεατρική σύνθεση της Κωστούλας Μητροπούλου και του Γιώργου Νεοφύτου.
Η παράσταση μιλάει για έναν ήρωα που πέρασε όλη του τη ζωή ως ηθοποιός του θεάτρου και τώρα που μεγάλωσε δεν μπορεί να πιστέψει ότι τελείωσε η καριέρα του και μία μάνα που μπροστά στα μάτια της δολοφονήθηκε ο γιος της από τους φασίστες στο Πραξικόπημα στην Κύπρο το 1974. Σύμβολο κάθε αδικαίωτης μάνας, έρχεται να θέσει ξανά ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα.
Οι ήρωες αυτοί είναι πρόσωπα συναισθηματικά εύθραυστα που χαρακτηρίζονται από απέραντη εσωτερική μοναξιά που προέρχεται κυρίως από την αδιαφορία του κοινωνικού περίγυρου. Άτομα που βιώνουν μια βασανιστική καθημερινή ρουτίνα που τους οδηγεί αναπόφευκτα σε απόγνωση, απομόνωση και σε αδιέξοδο. Άτομα με καταργημένες ελπίδες και κατακερματισμένα όνειρα, καταρρακωμένες προσωπικότητες.
Ταυτότητα:
Συγγραφείς: ΚΩΣΤΟΥΛΑ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΕΟΦΥΤΟΥ
Προσαρμογή κειμένου: ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΟΓΚΑΣ
Σκηνοθεσία, φωτισμοί: ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΟΓΚΑΣ
Σκηνικά, κοστούμια: ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΔΟΥΓΚΟΣ
Μουσική: ΝΙΚΟΣ ΧΑΡΙΖΑΝΟΣ
Στα νανουρίσματα ακούγεται η φωνή των: ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΗΣ, LUCIE LOUVRIER
Ακορντεόν (BAYAN): VALENTYNA AKHMEDZYANOVA
Σχεδιασμός φωτισμών ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΗΦΑΚΗΣ
Α' βοηθός σκηνοθέτη: ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ ΝΤΑΗ
Β' βοηθός σκηνοθέτη: ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΣΕΝΟΣ
Βοηθός σκηνογράφου: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
Φωτογραφίες: ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΝΗΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
Αφίσα, εξώφυλλο προγράμματος: ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΥΚΜΗΣΗΣ
Τυπογραφείο: ANGELAKIS DIGITAL
Μακέτες προγράμματος: ΡΟΖΑ ΠΑΠΟΥΤΣΑΚΗ
Κατασκευή σκηνικού: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΤΕΡΕΛΟΣ
Χειρισμός φωτισμών/ήχου: ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ ΝΤΑΗ
Video Αrt: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΚΑΣ
Γραμματεία: ΦΕΝΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Διεύθυνση Θεάτρου: ΜΑΙΡΗ ΡΑΖΗ
Παραγωγή: ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ «Η ΠΡΟΒΑ»
Διανομή:
«ΡΟΒΕΣΠΙΕΡΟΣ»: ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΟΓΚΑΣ
ΜΑΡΙΑ: ΜΑΙΡΗ ΡΑΖΉ
Στο Θέατρο Πρόβα [κεντρική σκηνή, Ηπείρου 39, Αθήνα, 2108818326] κάθε Δευτέρα στις 20:00 και Τρίτη στις 21:00
Διάρκεια: 80'
Σημείωμα του σκηνοθέτη Σωτήρη Τσόγκα:
Δύο τραγικές ιστορίες χωρίς διέξοδο.Δύο τραγικές ιστορίες χωρίς κάθαρση.Και έτσι οι λέξεις γίνονται σφαίρες.Και έτσι τα συναισθήματα γίνονται βόμβες.Ένα έργο οικουμενικό, εσαεί επίκαιρο.Δύο θύματα-σύμβολα των αδικημένων, των χαμένων,των απόκληρων του κόσμου όλου.Οι ήρωες της παράστασης αυτής ανασηκώνουν το παραβάν της προσωπικής τους ζωής και μας αφήνουν να κρυφοκοιτάξουμε στα άδυτα του εαυτού τους.Γελοιοποιούν με την απόγνωσή τους τον εφιάλτη της πάσης φύσεως και είδους εξουσίας και ναρκοθετούν την νωχέλεια και την απάθεια της σύγχρονης κοινωνίας, της εικονικής πραγματικότητας.Είναι δύσκολο να τραβήξει κανείς την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον εξουσιαστή και στον εξουσιαζόμενο, στο θύτη και στο θύμα.Και εξίσου δύσκολο σήμερα (στην εποχή της δικτατορίας του πολιτικού ορθολογισμού) να έχει και να υπερασπισθεί την προσωπική του άποψη και γνώμη και θέση (το «δοκεί μοι» των αρχαίων Ελλήνων) και να διασώσει την αξιοπρέπειά του.Οι «Σιωπηλές κραυγές» είναι μία εξαιρετική και αριστοτεχνική θεατρική σύνθεση, με υψηλών προδιαγραφών δραματουργία, εκπληκτική σαφήνεια και απλότητα στην δομή της, με μουσική συγκρότηση της ροής της δράσης, που αναδεικνύει αβίαστα και απέριττα τους χαρακτήρες του έργου. Ένα διαμάντι της Ελληνικής και Κυπριακής δραματογραφίας, ένα ακριβό κόσμημα του Έλληνος Θεατρικού Λόγου.Χωρίς «μοντερνισμούς», «νεωτερικότητες», «αποδομήσεις» και άλλα ευτράπελα.Δύο δράματα στέρεα, ουσιαστικά, λιτά και σαφή, που επικοινωνούν αμέσως και καταλυτικώς με τον θεατή.Οι πρωταγωνιστές των συνθέσεων αυτών βρίσκονται στα άκρα. Απόβλητοι. Άχρηστοι. Εξόριστοι. Στο περιθώριο της κοινωνίας. Πρόκειται για δύο προσωπικότητες που δεν συμβιβάστηκαν με τα κατά συνθήκην ψεύδη, με την ηθική της υποκρισίας, με τον καθωσπρεπισμό και την υποταγή-υπακοή στους «ισχυρούς». Είναι δύο άνθρωποι κατάφωρα αδικημένοι, βιαίως στερημένοι απ' ό,τι περισσότερο αγαπούσαν, που οδηγούνται στην απόγνωση με την ρετσινιά της τρέλας στην πλάτη. Είναι δύο αντι-ήρωες, που πληρώνουν στο ακέραιο το τίμημα της ελευθερίας του λόγου και της γνώμης τους. Δύο μάρτυρες, που εξακολουθούν να ΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ, να ΑΙΣΘΆΝΟΝΤΑΙ, να ΑΝΤΙΣΤΈΚΟΝΤΑΙ, όταν γύρω τους η κοινωνία μοιάζει με ζαλισμένο κοπάδι, που παραπαίει αποχαυνωμένο, ευνουχισμένο, παράλυτο.Ένας ανώνυμος ήρωας αποκλεισμένος, διωγμένος και πεταγμένος σαν σκουπίδι από την δουλειά που υπηρέτησε με ζήλο μία ζωή, οδηγείται στην απόγνωση.Η Μαρία κουβαλώντας το φορτίο της ατιμώρητης δολοφονίας του γιου της από τους φασίστες στο Πραξικόπημα του 1974 στην Κύπρο (πριν από την τουρκική εισβολή), οδηγείται στην απόγνωση.Και οι δύο ήρωες καταδικασμένοι στην σιωπή εξακολουθούν να φωνάζουν, να διαμαρτύρονται, να κραυγάζουν για την δικαίωσή τους.
