Γιάννη Σμίχελη
7
α
Ένας λυγμός καθαρό φτερό σε πτήση στα πέρατα δίχως σταματημό και καμία άλλη
επιλογή. Το τραγούδι του κυλάει στις φλέβες και δεν αναρωτιέται, κυλάει, ποτάμι να
συναντήσει τη θάλασσα και ατόφιο να την διασχίσει δίχως να χαλαστεί σαν ένα ρεύμα
που ατίθασο πάνω στα κύματα τής κάθε φουρτούνας να μπορεί ανθεκτικό να μείνει μέχρι σε μια νήσο να γυροφέρνει όπως το όνειρο, σαν τον ψαλμό της ευλάβειας, την ωδή της υπέρβασης, το έπος του λυγμού. Συναντήθηκαν τα στάχυα, χρυσά και λικνιστικά πάνω στα κορμιά της χαράς και η έκστασή τους ήταν τέτοια που μεταμορφώθηκαν σε ουράνια τόξα πολύχρωμα της ίριδας μαγικά χείλη. Χτυπάνε τα δάχτυλα στην πόρτα της σιωπής και
ανοίγει η φωνή της άηχης μελωδίας για να συναντηθούν με τα λόγια δίχως λέξεις στον
μεγάλο κύκλο της υπερβολής. Σηκώθηκαν τα βλέμματα στο ύψος της πληρότητας και τα ύδατα των δακρύων σχημάτισαν το τραγούδι της βροχής στα φύλλα του δέντρου της
ζωής. Τα ρείθρα της πόλης έχουν συγκεντρώσει τα ανυποψίαστα και σχηματίζουν τα
διακριτικά ρυάκια των συνωστισμών. Έχουν φυλάξει οι άνθρωποι στα ζώα τις μαγικές
δυνάμεις της ευτυχίας, βουτηγμένοι στη δυστυχία τους τα σφάζουν και καταβροχθίζουν
τις σάρκες τους. Η μόνη υπεκφυγή που ανακυκλώνει το έγκλημα σαν κανονικότητα,
ό,τι πιο φυσιολογικό και κτηνώδες.
β
Όλο και πιο μακριά και γίνομαι ο εαυτός μου. Λες κι αυτοί που με γέννησαν, όσοι μ'
ανέθρεψαν να επιδίωκαν ακριβώς το αντίθετο. Εκτός από την Βάσω. Τη γυναίκα που ερωτεύτηκα σαν μάμα, γιατί αυθόρμητα, και σαν να συντελέστηκε το συμπαντικό μαγικό, συναντηθήκαμε και κυριολεκτικά με διέσωσε από την αλλοτρίωση όλων εκείνων που
ενδιαφέρονταν για την αγωγή κι εκπαίδευσή μου. Δεν επιστρέφω, και δεν ξέρω αν ποτέ επιστρέψω. Διαβάζω το βιβλίο της ανησυχίας του Πεσόα και συλλαμβάνω ποσό δίκιο
έχει ενώ διαφωνώ μαζί του για τη μηδαμινότητα της ζωής, αυτής που μας επιβάλλουν, αυτήν που μας πείθουν δήθεν ως φυσιολογική, αυτήν που μας διδάσκουν ως την πιο
κατάλληλη και ταυτόχρονα αναστοχάζομαι μαζί του σε ό,τι με γοητεύει για την δική του σύλληψη του ονείρου ως νόημα και για την απαξίωση της ύπαρξης που τόσο πολύ την
ύπαρξη εξιδανικεύει. Καταλαβαίνω πως αν συνέχιζα να ζούσα με το προηγούμενο στενό οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον στην καλύτερη θα ήμουν ο λογιστής Σουάρες. Μια
ματαιότητα ιδανική, φαντασία εξαίσια κι απαρηγόρητη, σκιά υπέρλαμπρη, μοναξιά τέλεια, ένας μισανθρωπικός ανθρωπισμός της αυτοθυσίας για το τίποτα.
Με όλες τις δυνάμεις και την ευφυΐα μου μακριά τους, δεν ξέρω ειλικρινά αν θα γυρίσω ποτέ πίσω. Στα μισά της ζωής μου, γιατί θα ζήσω πολύ ώστε να ταυτιστώ με την
ποίηση, το πιο κρίσιμο και καθοριστικό είναι να αναπτύξω τις αισθήσεις των αισθήσεων, ξεκινώντας από το μάτι του ματιού, αφού παράλληλα έχω σ' εγρήγορση τα βιολογικά
μάτια, το βλέμμα της φαντασίας, τους οφθαλμούς του ονείρου και το τρίτο μάτι της
διαίσθησης του υπερπέραν κι ενόρασης. Όμως το μάτι του ματιού είναι της αυθυπαρξίας που μόνο με την ταύτιση του άλλου, του αγνώστου, του διαφορετικού κι αντιθέτου μπορεί και εκπαιδεύεται, ακονίζεται, εμβανθύνει, διεισδύει και συλλαμβάνει το καθολικό δίχως
εικόνα. Βλέπει μέσα στην κατάσταση την ίδια την κατάσταση δηλαδή το σκοτάδι βλέπει
το σκοτάδι του, το φως βλέπει το φως του, η περίσταση την περίστασή της, το είναι το είναι του, η ενέργεια την ενέργειά της, η βία την βία της κ.ο.κ. Με το μάτι του ματιού αποκτούμε πρώτα τη γνώση του καθαυτού για να την ολοκληρώσουμε με τη γνώση
της σύγκρισης και του στοχασμού κι αναστοχασμού πάνω στην κάθε μια γνωσιακή μορφή και σε όλες μαζί σε αντιπαραβολή και σύνθεση.
Χίλιες φορές ένας ξένος που να πασχίζει για την ταύτιση με την ύπαρξη και αν είναι
ευνοημένος την ύπαρξη της ύπαρξης σε όρους επιβίωσης σ ανοικτό πεδίο παρά ένας
οικείος, ένα μέλος αλυσοδεμένο με τις νόρμες και τις παραμορφώσεις μιας
συλλογικότητας ή ενός ομοιογενούς πληθυσμού που βυθίζεται στην αλλοτρίωση και την
παρακμή στα στενά όρια μιας σαπισμένης εθνικής ή τοπικής ταυτότητας.
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το κείμενο αποτελεί μέρος της συλλογής του Γιάννη Σμίχελη Διάχυση. Μέρος δεύτερο: Σημειωματάριο.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Luiz Zerbini.
Η συλλογή δημοσιεύτηκε τμηματικά στο koukidaki.gr από τον Απρίλιο του 2024, κάθε Παρασκευή. Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συλλογή ξεκινήστε από εδώ. Ή συνεχίστε στο επόμενο.