Η πιο δύσκολη παράσταση για έναν ηθοποιό είναι η επιλογή του μονόλογου, διότι αυτός προϋποθέτει μεγάλη αποστήθιση κειμένου, ερμηνεία χωρίς διακοπές, μεγάλη εμπειρία και δύναμη ψυχής. Η τόλμη του ηθοποιού να σταθεί στην σκηνή μόνος του, χωρίς κάποια βοήθεια, χωρίς να μπορεί να διορθωθεί το λάθος, επιβεβαιώνει την κλάση του. Δεν είναι ένα είδος για όλους και στο παρελθόν πολύ μεγάλοι μας ηθοποιοί δεν επέλεξαν κάτι τέτοιο, ίσως υπό τον φόβο μιας αποτυχίας ή για την έλλειψη ασφάλειας, που πρέπει να αντιμετωπίσουν στην σκηνή απέναντι στο κοινό.
Μεγάλες παραστάσεις μονόλογου έχουν παιχθεί και μερικές από αυτές μένουν ανεξίτηλες στην μνήμη αυτών που τις παρακολούθησαν βλέποντας το μεγαλείο και τη δύναμη του ηθοποιού.
Η έννοια του μονόλογου αποτελείται από τις λέξεις μόνος και λόγος. Δηλαδή αυτός που εκφράζει τον λόγο του μόνος. Ο εσωτερικός μονόλογος δίνει τη δυνατότητα στο κοινό να δει τις πτυχές της ζωής ενός ανθρώπου και συνήθως τον απολογισμό του ενημερώνοντας για σημαντικά γεγονότα που τον σημάδεψαν και τον διαμόρφωσαν.
Μεγάλοι συγγραφείς όπως ο Γκαίτε, ο Σαίξπηρ, ο Ζαν Ζακ Ρουσό και πολλοί άλλοι, σε πεζογραφίες από τον 16ο αιώνα έως σήμερα, προσφέρουν την κατανόηση στον θεατή μιας ιστορίας που δεν επιτρέπει κενά και δεν ξεφεύγει καθόλου από την εισβολή άλλων χαρακτήρων.
Υπάρχει άλλωστε σε όλα τα είδη θεάτρου, ακόμα και στην όπερα, ένας μικρός μονόλογος, ακόμα και σε μια παράσταση πολλαπλών ρόλων.
Αυτό το είδος το λατρεύω και το αποζητώ και πρόσφατα είχα την τύχη να παρακολουθήσω μερικούς μονολόγους που με άγγιξαν και με συνεπήραν με τον ρυθμό και την μεγάλη ερμηνεία των πρωταγωνιστών. Το να γράψει κανείς όλους τους σημαντικούς μονολόγους που υπάρχουν ή για όλους τους συγγραφείς ή τους ηθοποιούς που ερμήνευσαν σχετικούς ήρωες, προφανώς θα πρέπει να γράψει βιβλίο και όχι άρθρο. Φυσικά, θ' αναφέρω αυτά που είδα πρόσφατα και προτείνω· εννοείται πως υπάρχουν κι άλλοι μονόλογοι ενδιαφέροντες που όμως δεν έχω παρακολουθήσει.
Ξεκινάω με το Προμηθέας Εσταυρωμένος με τον Χρήστο Λιακόπουλο, το είδα δύο φορές και είναι συγκλονιστικός. Η μάνα αυτουνού... Έλλη Ζάχου Ταχτσή με την εξαιρετική Ράνια Σχίζα σε μια πολύ αληθινή ερμηνεία. Το πάρτι της ζωής μου με την υπέροχη Ελένη Ράντου σε έναν ρόλο ζωής. Παλιότερα, το Ευτυχισμένες μέρες με την υπέροχη Σοφία Φιλιππίδου. Το Τζόρνταν με ερμηνεύτρια την Σοφία Ασλάνογλου, που με άγγιξε πολύ. Ο Γάμος της εξαιρετικής Άννας Βαγενά. Το Caveman με τον Γιώργο Κιμούλη, μια μεγάλη μορφή του σύγχρονου θεάτρου... Είναι μερικά από τα πολλά που έχω παρακολουθήσει και ίσως ξεχνώ κι αδικώ και κάποια άλλα που δεν ανέφερα.
Ο θεατρικός μονόλογος είναι η στιγμή της αποθέωσης για έναν ηθοποιό και μένει ανεξίτηλος στο μυαλό αυτών που είχαν την τύχη να τον παρακολουθήσουν. Θεωρώ ότι είναι το απόλυτο θεατρικό είδος τέχνης και το σέβομαι απεριόριστα.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε φωτογραφίες από τους μονολόγους Προμηθέας Εσταυρωμένος, Η μάνα αυτουνού... Έλλη Ζάχου Ταχτσή και Το πάρτι της ζωής μου με τους Χρήστο Λιακόπουλο, Ράνια Σχίζα και Ελένη Ράντου αντίστοιχα.
