1965. Ο κόσμος αλλάζει. Ήταν τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Επικίνδυνες εποχές. Έπρεπε να αναχαιτιστεί η εξάπλωση του κομμουνισμού στην Ασία. Νήσος Κορονάντο, Καλιφόρνια, Η.Π.Α. Ο αδελφός της εικοσάχρονης Φράνσις ΜακΓράθ θα πήγαινε εθελοντής στον πόλεμο του Βιετνάμ. Το μέλλον της Φράνκι ήταν ο γάμος και η μητρότητα. Δασκάλα, νοσοκόμα, γραμματέας. Αυτό ήταν το αποδεκτό μέλλον για μια κοπέλα σαν εκείνη.
Κανένας δεν μιλούσε για τις γυναίκες που είχαν πάει στον πόλεμο. Η Φράνκι δεν είχε αναλογιστεί ποτέ τις νοσοκόμες στο Βιετνάμ.
Όμως και οι γυναίκες μπορούν να γίνουν ηρωίδες...
Κανένας δεν είχε πει στην Φράνκι ποτέ κάτι ανάλογο. Ούτε οι καθηγητές της στην Ακαδημία Θηλέων, ούτε οι γονείς της. Ούτε καν ο αδελφός της, ο Φίνλι.
Όταν η φοιτήτρια νοσηλευτικής Φράνσις «Φράνκι» ΜακΓκράθ ακούει αυτά τα λόγια, κάτι αλλάζει μέσα της. Μεγαλωμένη στον ηλιόλουστο, ειδυλλιακό κόσμο της Νότιας Καλιφόρνιας, στο προστατευμένο περιβάλλον που έχουν δημιουργήσει οι συντηρητικοί γονείς της, ένιωθε πάντα περήφανη επειδή έκανε το σωστό.
Δεν είχε ποτέ της σοβαρή σχέση, δεν είχε κάνει ποτέ της έρωτα...
Η Φράνκι ανήκει σε μια πλούσια οικογένεια με στρατιωτική ιστορία και ήρωες. Η Φράνκι αποφασίζει να υπηρετήσει ως εθελόντρια στο Βιετνάμ μαζί με τον αδελφό της. Θα έσωζε ζωές στον πόλεμο. Οι γονείς της θα ήταν πολύ υπερήφανοι για εκείνη, τόσο περήφανοι όσο ένιωθαν και για τον αδελφό της Φίνλι. Θα κέρδιζε επάξια τη θέση της στον τοίχο των ηρώων της οικογένειάς της και όχι χάρη σε έναν καλό γάμο.
Ήξερε η Φράνκι ότι ήταν επικίνδυνο, αλλά ο κίνδυνος δεν την τρόμαζε. Ο αδελφός της Φράνκι, Φίνλι ΜακΓκράθ, προτού να φύγει η Φράνκι για το Βιετνάμ, έχασε τη ζωή του εν ώρα καθήκοντος στο Βιετνάμ.
Η ανθυπολοχαγός Φράνκι ΜακΓράθ, νοσοκόμα-νοσηλεύτρια χειρουργείου (το καλό κορίτσι), υπηρετεί στο 36ο και στο 71ο Κινητό Στρατιωτικό Νοσοκομείο (στη Σαϊγκόν και στο Πλεϊκού – την πόλη των πυραύλων), μαζί με την νοσοκόμα Έθελ Φλιντ (αγρότισσα) και την μαύρη νοσηλεύτρια Μπαρμπ Τζόνσον (επαναστάτρια).
Η Φράνκι είδε και αντιμετώπισε στο Βιετνάμ: χιλιάδες θανάτους νέων ανθρώπων, ακρωτηριασμούς, ασθενείς με τραύματα στον εγκέφαλο, μυαλά σαλεμένα, νεύρα σπασμένα, ασθενείς σε κώμα, κομμένα χέρια και πόδια, ρήξη σπλήνας, άψυχα βλέμματα, πληγές που αναβλύζουν αίμα, πνευμοθώρακες, μαύρη σάρκα (γάγγραινα), καψαλισμένους (εγκαυματίες), χειρουργικό καθαρισμό τραυμάτων, χυμένα σωθικά, στήθη που έχασκαν, ακατάσχετες αιμορραγίες, αιμοστατικές λαβίδες, λαβίδες Allen, μαζικές απώλειες (MASCAL-mass casualty), βαρύτατα τραυματισμένους, επιλογή θυμάτων (ποιοι έχουν πιθανότητα να ζήσουν – ποιοι θα πεθάνουν), στρατιώτες ακρωτηριασμένοι από πάτημα νάρκης, εγκαύματα από βόμβες ναπάλμ, βόμβες, ρουκέτες, επίθεση με όλμους, δαγκώματα από αρουραίους και δηλητηριώδη φίδια, στρατιώτες να κάνουν χρήση ηρωίνης, τις ψυχές των στρατιωτών να είναι τόσο διαλυμένες όσο και τα σώματά τους, το απλανές βλέμμα του θανάτου, κόκκινο αίμα, κόκκινη λάσπη, κόκκινος ιδρώτας, παιδιά ζωσμένα με εκρηκτικά, καψαλισμένη γη, φύλλα της ζούγκλας με πορτοκαλί χρώμα από τον φυτοκτόνο Πορτοκαλί Παράγοντα που είχαν ψεκάσει οι Αμερικανοί, ελικόπτερα Χιούι και Σινούκ να καταρρίπτονται και να συντρίβονται, ατρόμητοι πιλότοι ελικοπτέρων του Ναυτικού, αεροδιακομιδές τραυματιών, συναγερμοί ασφαλείας κόκκινου επιπέδου, βομβαρδισμοί βιετναμέζικων χωριών γεμάτα γυναίκες και παιδιά, σχολείων, εκκλησιών, χωριά να καίγονται, η σφαγή στο Μι Λάι, τα τραγούδια των Cream, των Beatles, των Doors, του Ντίλαν τα τραγούδια του Βιετνάμ, φοβερή και εξουθενωτική ζέστη, απελπιστική υγρασία, δυσωδία, λέπρα, ελονοσία, διάρροια, καταρρακτώδεις βροχές, μουσώνες, υγρασία, λάσπη, κοκκινόχωμα, μαύροι καπνοί, πράσινα τοπία, καταπράσινη ζούγκλα, τιρκουάζ νερά της Νότιας Σινικής Θάλασσας, λευκές παραλίες, ελώδεις όχθες με τις καλαμιές, το δαντελένιο δέλτα του ποταμού Μεκόνγκ, ο πλατύς καφέ ποταμός Σαϊγκόν, ορυζώνες, μοναξιά, απελπισία, νοσταλγία για την πατρίδα, πόνος, θάνατος, καταστροφή, φρίκη, κόλαση, πένθος...
Δύο ανέφικτοι έρωτες. Η Φράνκι ερωτεύτηκε τον παντρεμένο λοχαγό-ιατρό Τζέιμι Κάλαχαν. Η σύνδεση ανάμεσά τους ήταν αποτέλεσμα της εγγύτητας και της φρίκης που αντίκριζαν κάθε μέρα, δεν ήταν δικός της, δεν είχε δικαίωμα να τον αγαπάει. Πολλές οι ώρες και ατέλειωτες οι μέρες που η Φράνκι και ο Τζέιμι πασχίζουν να σώσουν ανθρώπινες ζωές. Επίσης, είχε ερωτική σχέση με τον παντρεμένο πιλότο ελικοπτέρου Ράι Γουόλς, παιδικό φίλο του αδελφού της. Χαμένες αγάπες.
Υπήρχαν πάνω από 450.000 Αμερικανοί στρατιώτες στο Βιετνάμ. Οι περισσότεροι νέοι που ήταν στο Βιετνάμ ήταν μαύροι ή Λατινοαμερικανοί ή φτωχοί. Οι περισσότεροι που επέστρεφαν στην πατρίδα ήταν είτε διαμελισμένοι είτε σε σάκους σορών.
Να τι της είχε μάθει της Φράνκι ο πόλεμος: ο χρόνος με τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωή σου δεν ήταν ποτέ αρκετός. Είχε κουραστεί να χάνει ανθρώπους (τον αδελφό της τον Φίνλι, τον Τζέιμι, τον Ράι). Έτσι είναι το Βιετνάμ. Γνωρίζεις ανθρώπους, δημιουργείς δεσμούς που γίνονται άρρηκτοι και κάποιοι από τους ανθρώπους που αγαπάς πεθαίνουν. Όλοι φεύγουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Δεν τους κουβαλάς μαζί σου, δεν γίνεται. Δεν υπάρχει χρόνος και οι αναμνήσεις είναι μεγάλο φορτίο.
Αποκτά αδελφική φιλία με τις νοσοκόμες Έθελ και Μπαρμπ.
Ο πόλεμος είναι µόνο η αρχή για τη Φράνκι και τους βετεράνους φίλους της. Η αληθινή μάχη τους περιμένει στην πατρίδα, σε μια Αμερική αλλαγμένη και διχασμένη, που θέλει να ξεχάσει...
Μετά από χρόνια, το 1969, η Φράνκι επιστρέφει στην πατρίδα, στο νησί Κορονάντο. Η επιστροφή τής Φράνκι ήταν δύσκολη. Η κατάσταση στην πατρίδα είναι απαίσια. Ο κόσμος φωνάζει και φτύνει τους φονιάδες των βρεφών, οι γονείς της την δέχονται ψυχρά, κανείς δεν αναγνωρίζει ότι γυναίκες πολέμησαν στο Βιετνάμ, όλοι της προτείνουν να ξεχάσει.
Στον έξω κόσμο μιλούσαν για μουσική, τις διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, για τους χίπηδες και το Καλοκαίρι της αγάπης. Οι αμερικανικές εφημερίδες και ραδιόφωνα να μην λένε την αλήθεια...
Όποιος δεν είχε βρεθεί στην κόλαση δεν μπορούσε να καταλάβει. Η Φράνκι επέστρεφε βίαια σε έναν κόσμο στον οποίο οι βετεράνοι του Βιετνάμ έπρεπε να είναι αόρατοι και κυρίως οι γυναίκες (περίπου 10.000 γυναίκες υπηρέτησαν στο Βιετνάμ).
Η Φράνκι αρχίζει και βλέπει εφιάλτες, αρχίζει και πίνει και κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών. Παθαίνει διαταραχή μετατραυματικού στρες. Προσπαθεί να αυτοκτονήσει.
Η Φράνκι γίνεται έξαλλη και εξοργισμένη. Ένιωθε να πνίγεται από την ανάγκη να πει: Ήμουν εκεί, στο Βιετνάμ και έτσι έγιναν τα πράγματα. Δεν θέλει να ντρέπεται επειδή πολέμησε για την πατρίδα. Πενθούσε για την αθωότητα που είχε χάσει στο Βιετνάμ. Την δυσκόλευαν οι αναμνήσεις του Βιετνάμ, την είχαν διαλύσει. Οι εφιάλτες τη στοίχειωναν.
Για την Φράνκι ο πόνος της προδοσίας του Ράι ήταν χειρότερος και από τον πόνο του θανάτου. Η Φράνκι ήταν μια ζωντανή νεκρή.
Οι αγαπημένες της φίλες και συναγωνίστριες Έθελ και Μπαρμπ προσφέρουν στην Φράνκι δρόμους ζωής.
Η Φράνκι δίνει αγώνα με τη δική της μεταμόρφωση. Δεν ξέρει αν είναι ηρωίδα, αλλά είναι υπερήφανη που πήγε στον πόλεμο. Μαθαίνει μέρα με τη μέρα πώς να κινείται στη ζωή της, πώς να συνεχίζει την πορεία της, πώς να προχωράει μπροστά...
Χιλιάδες διαδηλωτές και βετεράνοι του πολέμου φωνάζουν το σύνθημα: Φέρτε τους στρατιώτες μας πίσω στην πατρίδα! Οι άνδρες αποδεκατίζονται στον πόλεμο, διαμελίζονται στα πεδία της μάχης και η πατρίδα τούς είχε ξεχάσει. Ήταν άδικο.
Ανείπωτη τραγωδία…
Goodmorning vietnam…
Αποκάλυψη τώρα…
Οι γυναίκες είχαν μια ιστορία να αφηγηθούν, έστω και αν ο κόσμος δεν ήταν ακόμη έτοιμος να την ακούσει, και η αφήγηση ξεκινούσε με δύο απλές λέξεις: Ήμασταν εκεί...
Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα τρόμου και θανάτου εμφανίζεται μια λογοτεχνία ωμή, ρεαλιστική, βίαιη, κυνική, ενίοτε μισανθρωπική. Η Κριστίν Χάνα αφηγείται την ιστορία αληθινών, αφανών ηρωίδων.
Ένα μυθιστόρημα για τις βαθιές φιλίες και τον τολμηρό πατριωτισμό, µε μια ηρωίδα, της οποίας ο ιδεαλισμός και το θάρρος θα καθορίσουν μια ολόκληρη εποχή.
Ένα συγκινητικό, συναρπαστικό, συνταρακτικό και γεμάτο αγωνία μυθιστόρημα. Ποτέ στο παρελθόν ένα πολεμικό μυθιστόρημα δεν έχει μεταμορφωθεί τόσο ριζικά σε μια ιστορία για την ανθρώπινη καρδιά.
Διαβάζοντας το συγκλονιστικό μυθιστόρημα Οι γυναίκες έρχεται στον νου ο Πολ Ρικέρ: «Κάτω από την ιστορία, η μνήμη και η λήθη. Κάτω από τη μνήμη και τη λήθη, η ζωή. Μα το να γράφεις τη ζωή είναι μια άλλη ιστορία. Το ατελεύτητο.».
Πρόκειται για αριστούργημα.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στην περίληψη, εκτός των παραπάνω πλαγιογραμμένων εδαφίων, επίσης διαβάζουμε:
Μετά Το αηδόνι και τους Τέσσερις ανέμους, η αγαπημένη Κριστίν Χάνα επιστρέφει µε ένα ευαίσθητο πορτρέτο ενηλικίωσης σε επικίνδυνες εποχές και μια επική ιστορία για τον διχασμό ενός έθνους.
Νο 1 σε The New York Times, USA Today, Washington Post, Publishers Weekly, Los Angeles Times και Los Angeles Daily News,
Νο 1 διεθνές μπεστσέλερ,
Νο 1 Amazon Charts.
H Κριστίν Χάνα έχει γράψει περισσότερα από 20 μυθιστορήματα, πολλά από τα οποία μπήκαν στη λίστα best seller των New York Times. Πρώην δικηγόρος, που εγκατέλειψε την καριέρα της για να γίνει συγγραφέας, ζει µε τον σύζυγο και τον γιο της στις ΗΠΑ. Το μυθιστόρημά της Το αηδόνι μεταφράστηκε σε 43 γλώσσες και έγινε διεθνές best seller, µε πωλήσεις άνω των 3.000.000 παγκοσμίως, το Αχανής μοναξιά κέρδισε το βραβείο αναγνωστών Goodreads Choice Awards και το Πυγολαμπίδες μεταφέρθηκε σε τηλεοπτική σειρά για το Netflix σημειώνοντας πολύ μεγάλη επιτυχία.
