Οι άλλες αλήθειες

Γεωργίου Κονίδη

Ολα άρχισαν με μια λάμψη. Ένα φως τόσο λαμπερό, τόσο φωτεινό που ονομάστηκε το πρώτο αγνό φως. Η λάμψη έσβησε αποκαλύπτοντας μια εικόνα πολύ προσιτή στο ανθρώπινο μάτι. Η φύση αληθινή, γυμνή σαν την πιο όμορφη κοπέλα που δεν την έχουν αγγίξει. Ο ήλιος φώτισε τα φύλλα των δέντρων, που κουνιόταν σαν σκόρπια στολίδια ενός χριστουγεννιάτικου δέντρου, μετά άγγιξε το πράσινο λιβάδι, τα λουλούδια, τα ζώα, τα ποτάμια, τα βουνά και κατέληξε σε μία σπηλιά που ερωτοτροπούσαν οι δύο πρώτοι άνθρωποι. Σε έναν αγνό έρωτα που από εκείνον θα έβγαιναν τα δύο πρώτα θύματα, οι δύο πρώτοι δολοφόνοι των εαυτών τους.

Τι ειρωνικό; Και να σκεφτείς ότι τότε όλα ήταν μοναδικά μέχρι να γεννηθεί κάτι πιο μοναδικό, κάτι τέλειο.

Ο ίδιος το γνώριζε καλά κάνοντας την μοναδικότητά του εσκεμμένη και επιδεικτική. Δεν θα μιλήσω ακόμα για αυτόν.

Όλα κύλησαν μετά από αυτό το γεγονός με ηρεμία. Οι πρώτοι άνθρωποι, τα πρώτα ρούχα που φτιάχτηκαν για να τους κρατούν ζεστούς και προστατευμένους, οι πρώτες κοινωνίες, τα πάθη, οι παράνομες αγάπες, το μίσος, ο προσδιορισμός του αγνώστου, του ανεξήγητου που έγινε ανάγκη να εξηγηθεί η εξερεύνηση και η τελική νίκη του ανθρώπου στη φύση... Η ανωτερότητά του οργανωμένη τον τοποθέτησε μια μέρα –ίσως και νύχτα, κάνεις δεν ξέρει– στην κορυφή του κόσμου, στον θρόνο του κόσμου.

Εκείνη την νύχτα, στην σπηλιά, οι δύο πρώτοι άνθρωποι εκφράσανε απορίες, απροσδιόριστους φόβους για το άγνωστο. Αυτό τους οδήγησε να ονομάσουν τα φαινόμενα, που δεν μπορούσαν να καταλάβουν, δημιουργώντας θεούς σκληρούς και άλλοτε σπλαχνικούς που έβλεπαν πάντα τους ανθρώπους και τους επιβράβευαν ή τους τιμωρούσαν.

Ο κεραυνός, τρομακτικός θεός, αρχηγός όλων. Η θάλασσα απέραντη και γεμάτη κρυμμένα μυστικά. Τα βουνά μέρη των θεών. Κοιτούσα, αλλά μέχρι την αποκαθήλωση των παλαιών θεών αφού εξηγήθηκαν και με την αντικατάσταση πιο πολύπλοκων και μυστηριωδών· δύσκολο να τους λατρέψεις να τους καταλάβεις.

Άμοιρε άνθρωπε που οδηγούσες την ύπαρξή σου... Πόσοι θεοί;

Δεν γινόταν να μείνει ακέφαλη οι κοινωνία των ανθρώπων. Πάντα έπρεπε να υπάρχει το ύστερα για να υπάρχει η ελπίδα που συνυπάρχει μαζί του. Ένα άστρο, πριν χιλιάδες χρόνια, φανέρωσε τους πρώτους ανθρώπους και όταν ξανά εμφανίστηκε φανέρωσε έναν θεό, μας είπαν, με το όνομα Χριστός, που είχαν ανάγκη οι άνθρωποι για να φορτωθεί τις αμαρτίες τους πεθαίνοντας πάνω σε έναν σταυρό.

Έλεγαν πως μιλούσε όμορφα σε εκείνη την άγρια εποχή, τον αγάπησαν, τον μίσησαν, τον σκότωσαν όπως τόσους άλλους που όμως δεν γνώριζαν πώς να αναστηθούν, πώς να γίνουν θεοί. Ίσως εκείνος γνώριζε πως ο θάνατος οδηγεί και πάλι στη ζωή.

Δύσκολοι συλλογισμοί.

Πάλι η δημιουργία του ανεξήγητου οδηγεί τους ανθρώπους να πιστέψουν σε έναν σύγχρονο θεό που μόνο μέσα από τα βιβλία τον γνωρίζουν ή ο γιος ενός ανανεωμένου θεού που δεν μπορεί να εξηγηθεί.

Μιλούν για ανάσταση. Ελπίδα μεγάλη και απόλυτη ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει πως δεν τελειώνει εδώ.

Το ανθρώπινο μυαλό εξελίσσεται και ανακαλύπτει συνεχώς καινούργια πράγματα μέσα από την επιστήμη. Η πίστη είναι ανάγκη αλλά τροφοδοτείται με εικασίες ενώ η επιστήμη με αποδείξεις. Και όσο προχωράμε θα αποκαθηλώνει τους παλιούς θεούς κάθε φορά με νεότερους και αυτό θα συνεχίζεται στο άπειρο.

Σαν κοιτάξουμε στον ουρανό την νύχτα μπορούμε να διακρίνουμε χιλιάδες αστέρια και ένα βράδυ προσπαθήσαμε να τα μετρήσουμε αλλά κοιμηθήκαμε αποκαμωμένοι. Πώς μπορεί κάποιος να μετρήσει τους κόκκους της άμμου; Ίσως κάτι να υπάρχει αλλά όχι υποφέροντας πάνω σε έναν ξύλινο σταυρό. Ούτε να λατρεύεται μέσα σε στολισμένες εκκλησίες, ύπουλα εξαρτήματα υποκρισίας από τους λαοπλάνους που εξαπατούν την ανάγκη του κόσμου στην ελπίδα.

Κάποτε άκουσα κάτι που μπορεί να είναι και σοφό. Ο άνθρωπος δημιούργησε ένα τέλειο πλάσμα που ονόμασε Θεό από την ανάγκη του να μην δεχθεί τον θάνατο. Η επιστήμη αναφέρει πώς δημιουργήθηκε ο άνθρωπος και είναι απεριόριστο στο πού μπορεί να φτάσει. Ίσως στην αθανασία, μα εάν αποδειχθεί κάτι τέτοιο τότε κάνεις δεν θα χρειάζεται την ελπίδα.

Ο άνθρωπος απέτυχε μέχρι στιγμής να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα των θρησκειών και αυτό αποδεικνύεται από τις πολλές διαφορετικές ερμηνείες και απόψεις που αφορούν τα θρησκευτικά βιβλία και την εξήγησή τους, που έχει δημιουργήσει πολλές διαφορετικές ερμηνείες.

Τελειώνοντας θα αναφέρω μια ερμηνεία που δεν σηκώνει διαφορετικές απόψεις. Την αγάπη. Αγάπη είναι το συναίσθημα που πηγάζει από την ψυχή κάθε ανθρώπου χωρίς υπολογισμούς, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς καν ανταπόδοση.

Είναι ένα θεμελιώδες συναίσθημα που ο ανθρώπινος οργανισμός έχει απόλυτη ανάγκη, να νιώσει, να δείξει, να αισθανθεί για κάποιον...

Copyright © Γεώργιος Κονίδης

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Brian Almon [Censored]