Το έργο βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της συγγραφέως Βούλας Αργυροπούλου, στο οποίο περιγράφονται οι ιστορίες είκοσι τεσσάρων γυναικών που επισκέπτονται το ντιβάνι του ψυχαναλυτή τους. Είκοσι τέσσερις γυναίκες, όσα και τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου, το όνομα της κάθε γυναίκας ξεκινά με το αντίστοιχο γράμμα του αλφαβήτου.
Οι συντελεστές της παράστασης επιλέγουν τρεις από αυτές τις ιστορίες για να μεταφέρουν στην σκηνή του θεάτρου. Πρόκειται για τις ιστορίες τριών γυναικών: της Ήρας, της Χαρούλας και της Μαρίας. Οι ζωές τους είναι εντελώς διαφορετικές, προέρχονται από διαφορετικούς τόπους, έχουν διαφορετικά κοινωνικά υπόβαθρα, διαφορετικό μορφωτικό επίπεδο, φαινομενικά έχουν και διαφορετικές ιστορίες. Έχουν όμως δύο μεγάλα κοινά: και οι τρεις αναζητούν μια κάποια λύτρωση στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή. Και οι τρεις διαθέτουν ένα μητρικό ένστικτο. Ένα μητρικό ένστικτο που δεν εξαρτάται από το αν είναι οι ίδιες μητέρες ή όχι, από το αν μπορούν να τεκνοποιήσουν ή όχι, από το εάν θέλουν να τεκνοποιήσουν οι ίδιες ή όχι. Το μητρικό ένστικτο βρίσκεται εκεί ισχυρό, είναι μέσα στη φύση τους και καθορίζει τις επιλογές τους, μέσα σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, με πατριαρχικά πρότυπα, με αντίξοες συνθήκες. Τρεις γυναίκες που είναι ταυτόχρονα θύματα και θύτες.
Το έργο είχε παρουσιαστεί πρώτη φορά πέρυσι στο θέατρο Αλκμήνη, αλλά εγώ δεν είχα προλάβει να το δω. Φέτος παρουσιάζεται στο θέατρο Nous - Creative Space, που στεγάζεται στον πρώην ιστορικό κινηματογράφο Ίλιον, έναν από τους αγαπημένους κινηματογράφους των Πατησίων. Χαίρομαι ιδιαίτερα που παρέμεινε ένας χώρος πολιτισμού.
Η σκηνοθεσία του έργου είναι του Σάκη Τσινιάρου, ο οποίος αναλαμβάνει και τον σχεδόν βουβό ρόλο του ψυχαναλυτή. Η περσόνα του ψυχαναλυτή βρίσκεται πάνω στη σκηνή για να βοηθά την εξέλιξη του έργου. Εδώ θέλω να διευκρινίσω ότι το έργο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και σαν μονόλογος, αφού η ίδια ηθοποιός έχει το βάρος και των τριών γυναικών. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα one woman show. Με την έξοχη Αλεξάνδρα Χαραλαμπίδου να μεταμορφώνεται σε Ήρα, Χαρούλα και Μαρία, με τη βοήθεια λίγων αξεσουάρ, μιας πούδρας και ενός κραγιόν, και όλα αυτά να τα κάνει πάνω στην σκηνή μέσα στα σκοτάδια. Καλό σκηνοθετικό τρικ αφού η μεταμόρφωση λαμβάνει χώρα μπροστά μας και παρ' όλα αυτά, μας φαίνεται απίστευτο πώς γίνεται να είναι ο ίδιος άνθρωπος. Από την κοσμοπολίτισσα Ήρα, στην χαροκαμένη αγρότισσα Μαρία και στην αστή Χαρούλα.
Μόνο χίλια μπράβο μπορώ να πω σε αυτήν την εξαιρετική ηθοποιό αλλά και στην σκηνοθετική ματιά του Σάκη Τσινιάρου.
Και ένα τελευταίο μπράβο στους καλλιτέχνες που δεν διστάζουν να καταπιαστούν με δύσκολα και δυσάρεστα θέματα. Γιατί τελικά τα δυσάρεστα, τα δύσκολα και τα γκρίζα είναι αυτά που πρέπει να αναδεικνύονται.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου