Κώστα Λεϊμονή
Το πρόβλημα ξεκινά από την στιγμή που η αξία του κοστουμιού ξεπερνά την αξία του ανθρώπου που το φορά.
Το βραβευμένο έργο Εκτός Ύλης reloaded του Κώστα Λεϊμονή, μετά τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε στην Αθήνα πριν από 8 χρόνια και το θριαμβευτικό φετινό ανέβασμά του στη Θεσσαλονίκη, επανέρχεται ανανεωμένο και δυναμικότερο στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, σε σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, με τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση στο ρόλο του υπουργού.
Το έργο:
Ένας βουλευτής, που έχει διατελέσει για χρόνια και υπουργός ελληνικών κυβερνήσεων, αποφασίζει να παραιτηθεί από το αξίωμά του και να εγκαταλείψει μια για πάντα την πολιτική ζωή της χώρας. Έτσι, ετοιμάζεται να εκφωνήσει τον τελευταίο του λόγο στη Βουλή, τη νύχτα της ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση. Έναν λόγο, που όμοιός του δεν έχει διαβαστεί ποτέ στην αίθουσα του Κοινοβουλίου. Αφού έχει αναλογιστεί τις πράξεις και κυρίως τις παραλείψεις του σε οικογενειακό και επαγγελματικό επίπεδο, εξομολογείται και παράλληλα απολογείται ενώπιον ενός λαού που τον πίστεψε, με την ελπίδα ότι –έστω και την τελευταία στιγμή– θα προλάβει να γίνει σύμμαχος της αλήθειας και υποστηρικτής μιας μεγάλης συγγνώμης, που έπρεπε να έχει ειπωθεί καιρό πριν.
Σημείωμα σκηνοθέτη:
Όλα ξεκίνησαν όταν έτυχε να διαβάσω ένα απόσπασμα του έργου στο ίντερνετ το 2015. Ενθουσιάστηκα! Ένας πολιτικός με κρίση συνείδησης; Ένας πολιτικός που θυσιάζει το χρήμα και την εξουσία στον βωμό της αλήθειας; Ένας πολιτικός που ξεπερνά τους φόβους και τον εγωισμό του και ζητά ταπεινά συγγνώμη από τον λαό που εξαπάτησε, αλλά και από τον ίδιο του τον εαυτό που αλλοτρίωσε; Δεν είχα διαβάσει απλώς ένα πολιτικό κείμενο. Οι προεκτάσεις του δεν ήταν μόνο έντονα κοινωνικές, αλλά και βαθιά προσωπικές, γιατί όπως έχει πει και ο Ισοκράτης: «Το ήθος όλης της πολιτείας είναι το ίδιο με αυτών που την κυβερνούν.».Όσο θα βλέπουμε δίπλα μας ανθρώπους να σφαδάζουν κι εμείς, αντί να βοηθήσουμε, τους βγάζουμε φωτογραφία, όσο θα επιβραβεύεται στα ριάλιτι η αδιακρισία της κλειδαρότρυπας, όσο οι φυλές θα αποτελούν λόγο να χωρίζονται οι λαοί, κανείς μας δεν θα μπορεί να λέγεται άνθρωπος. Θα υπογράφει πλέον επίσημα την αποποίηση των ευθυνών του σε αυτή τη γη. Όποιο κύκλωμα μας θέλει με χαμηλά το κεφάλι, τόσο πιο ψηλά πρέπει να το ορθώνουμε. Κάθε κύκλωμα, εξάλλου, έχει την αντίστασή του.Έτσι, ένιωσα τότε ότι ένας τέτοιος λόγος οφείλει να ακουστεί. Κι επειδή το να ακουστεί από κάποιον πολιτικό ανήκει στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας, αποφασίσαμε με τον Κώστα και τον Γεράσιμο να «έρθει το βουνό στον Μωάμεθ». Έτσι κι έγινε και το βραβευμένο έργο πρωτοείδε το φως θεατρικής σκηνής το 2016 στο θέατρο Αλκμήνη. Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά από την πρώτη παρουσίασή του, επανερχόμαστε ακόμα πιο δυναμικά με το «Εκτός ύλης reloaded» γιατί –δυστυχώς– ακόμα μας χρειάζεται απ' ότι φαίνεται αυτός ο λόγος και η ανάγκη για αναμόρφωση, αρχικά ατομική κι έπειτα συλλογική, είναι επιτακτική.Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
Συγγραφικό σημείωμα:
Το «Εκτός ύλης» αποτελεί προϊόν ενός πνιγμού, μιας ανάγκης για την αλήθεια, δεν έχει σχεδόν καμία επαφή με τον ρεαλισμό, διότι μιλά για αυτήν ακριβώς την αλήθεια όσο οξύμωρο κι αν αυτό ακούγεται. Έναυσμα της συγγραφής, η αγανάκτηση και η αδήριτη ανάγκη να βρεθεί ένας ή μία πολιτικός επιτέλους, οι οποίοι κάποια στιγμή θα ξεχάσουν τα κομψά ρούχα που τους «τυλίγουν» και θα θυμηθούν τον άνθρωπο που κρύβεται μέσα σε αυτά. Μιλάμε καθημερινά για ανθρώπους και έχουμε ξεχάσει την ανθρωπιά στη γωνία.Οι γενιές του '80 και του '90 έχουν υποθηκευτεί. Όμως μια υποθήκη δεν συνεπάγεται απαραιτήτως και ξεπούλημα, όσο υπάρχουν ακόμη φωνές, όσο υπάρχουν λόγοι που κρατούν την αισιόδοξη φλόγα του «μήπως και...» αναμμένη κι αυτές οι φωνές μπορούν να βρουν τον εκφραστή τους μέσα από τα παιδιά. Τα παιδιά της Ελλάδας, τα οποία αυτή τη στιγμή βλέπουν τη χώρα σαν καιόμενο φοίνικα, που περιμένει με ανεξάντλητη καρτερία κάποια στιγμή να αναγεννηθεί. Μόνο αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα...Χαίρομαι πολύ που θα δοθεί στο θεατρικό κοινό η ευκαιρία να δει τους κυβερνώντες, όπως θα έπρεπε να είναι. Οφείλεται μία «συγγνώμη» εδώ και χρόνια σε έναν λαό που δοκιμάζεται. Μέσα από αλλεπάλληλες διαπιστώσεις, βρίσκουμε και τις απαντήσεις για το τι θα πρέπει να κάνουμε ή να μην ξανακάνουμε, για να δούμε αυτόν τον τόπο, που ονομάζουμε πατρίδα, να ανθίζει. «Εκτός ύλης» ξανά, λοιπόν. Αναγνώσεις, διαβουλεύσεις, χαρά, δημιουργία, έμπνευση και όλα αυτά για να προσπαθήσουμε να βάλουμε μία ψηφίδα στη συλλογική προσπάθεια αναδημιουργίας των συνειδήσεών μας.Πόσες φορές έχει τύχει σε μία παρέα να μιλήσουμε λογικά, ειλικρινά και αληθινά και να παρεξηγηθούμε; Να πειράξουμε, επειδή πολύ απλά τολμήσαμε να πούμε όχι αυτό που νιώθουμε μόνο, αλλά αυτό που ισχύει. Όμως η πλειονότητα δεν θέλει την αλήθεια, δεν τη χρειάζεται. Κι έτσι μένουν κάποιοι γραφικοί να προσπαθούν να πείσουν τους μη γραφικούς ότι 1+1 δεν κάνει 3 αλλά 2, όχι γιατί έτσι μας έμαθαν στο σχολείο, αλλά γιατί έτσι αποδεικνύεται στην ίδια τη ζωή.Ευχαριστώ όλη την υπέροχη ομάδα και τον Γεράσιμο που καταφέρνει και συγκινεί τις ψυχές μας κάθε φορά που το ερμηνεύει. Θα κλείσω με μία φράση από το αναθεωρημένο κείμενο, που κρύβει μέσα της αρκετό από τον πυρήνα του έργου: «Αν όλοι αγαπούσαμε όσο μισούμε, ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.».Κώστας Λεϊμονής
Το έργο είναι βραβευμένο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών. Η παράσταση παρουσιάστηκε για πρώτη φορά την περίοδο 2016-2018 (Θέατρο Αλκμήνη, Θέατρο Ιλίσια, περιοδεία στην Ελλάδα). Στις 27 Μαρτίου 2018, Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, παρουσιάστηκε στον φυσικό της χώρο, μέσα στην Βουλή των Ελλήνων και το 2019 στις Βρυξέλλες και τη Στουτγκάρδη.
Συντελεστές:
Κείμενο: Κώστας Λεϊμονής
Σκηνοθεσία, κοστούμια, φωτισμοί: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
Σκηνικά: Μαρία Φιλίππου
Πρωτότυπη μουσική: Γιώργος Περού
Creative Agency: GridFox
Παραγωγή: Γίνονται έργα
Επικοινωνία - Προβολή στα ΜΜΕ: Ανζελίκα Καψαμπέλη
Στο ρόλο του υπουργού ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης
Μαζί του οι: Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Κωνσταντίνα Λάλου, Θανάσης Καφενταράκης
Από τις 17 Ιανουαρίου 2025 κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.00 στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης [Πειραιώς 206, Ταύρος, 2103418550]
Διάρκεια: 70'
