Ευκαιρία

Ελένης Σταθοπούλου

Βαθέως όρθρου

καθρέφτιζε τη γη

ολόγιομο φεγγάρι

κι εμείς εθεάθημεν

με διάθεση της εκτροπής,

της πιθανής παρεκτροπής,

της ενδεχόμενης ανατροπής.

Μοσχοβολούσε πεύκο,

ελιά και γιασεμί,

μιλούσε το νερό στις πέτρες,

κρυμμένο το αηδόνι τραγουδούσε

κι εμείς σχολαστικά αναλύαμε

τις φράσεις και τις ανάσες στα σημεία στίξης,

τα ξόβεργα και πάλι στήναμε

για τις προθέσεις τα ξεπεταρούδια,

για την κρυμμένη αλήθεια ελλοχεύαμε

με μόνον φόβο το ψυχανέμισμα,

με μόνη έννοια τη νηνεμία

την επιπολάζουσα.

Αν θα δινόταν χάρη της χαράς

στην αγκαλιά σου θα ριχνόμουν,

θα έλιωνα στα χάδια και φιλιά,

θα βυθιζόμουν σε χαλί του πάθους,

θα μ' έπαιρνε του έρωτα το ρέμα,

σαν τη βυζαντινή εκείνη κόρη,

που στου Μυστρά το κάστρο τόλμησε

να βγει από το παραπόρτι

σε πέρασμα κρυφό του Ταϋγέτου

και ν' απαντήσει τον καλό της,

ακολουθώντας τον

στους δρόμους του χωρίς επιστροφή,

για πάντα μακριά

από την παιδική της κάμαρα!

Αλλά δεν τόλμησα εγώ

και δεν επέμεινες εσύ να με λυγίσεις

σαν το μελισσοκέρι.

Κρεμάσαμε τη θέληση στις σκιές

σαν καλοκαιρινό χιτώνα

κι αποχωρήσαμε αξιοπρεπείς.

Την ευκαιρία χάσαμε

ν' απλώσουμε τους εαυτούς μας

στις εκκλησιές και στα παλάτια της πόλης,

για να μαζέψουν χρώματα και ήλιο.

Υπήρξαμε άφρονες

εντός της σωφροσύνης μας!

🍂

Copyright © Ελένη Σταθοπούλου All rights reserved

Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Φωτεινής Χαμιδιέλη [Swing]

Το ποίημα περιλαμβάνεται στη συλλογή της Αν κλέψεις γιασεμί