Γεωργίου Κονίδη
Πίσω από τα ξύλα.
Πίσω από την ανήσυχη ζωή, την αποπλάνηση και την σκληράδα του Εγώ, αυτό που όλοι εμείς –ο καθένας με τον δικό του τρόπο– προσπαθούμε να προστατεύσουμε.
Πάλι κάθομαι και γράφω.
Ο άνεμος φυσάει και μου ανακατεύει τα μαλλιά, μα εγώ γράφω.
Μπροστά στα μάτια μου ένα πράσινο χωράφι και στη μέση του ένα γυμνό δέντρο.
Τίποτε άλλο, μονάχα ένα γυμνό δέντρο, το δέντρο που τόσες φορές καθίσαμε από κάτω και ονειρευτήκαμε.
Το δικό μας δέντρο, που στις φλέβες του τρέχει νερό όπως στις δικές μας αίμα.
Εκείνο που μόνο του ζει στεκούμενο στη μέση του χωραφιού λες και το προστατεύουν τα πράσινα χόρτα που ικετικά προσκυνούν τον βασιλιά τους· δέντρο με το πρώτο φύσημα του αέρα.
Και εκείνο εκεί ψυχρό, γυμνό με τα μακριά του κλαδιά που υψώνονται ικετικά στον ουρανό και χαμηλώνουν προστατευτικά για το χωράφι του.
Ένας ρόλος για το δέντρο, όλα έχουν έναν ρόλο.
Εγώ τελειώνω το γράψιμό μου και βυθίζομαι στις σκέψεις μου.
Τα πράσινα χόρτα, που ξεκινούν να κιτρινίζουν στην αρχή της άνοιξης και πεθαίνουν πάντα στην αρχή του καλοκαιριού.
Μα ξαναφυτρώνουν για να ξαναπαίξουν τον ρόλο τους.
Τον ρόλο του ικέτη, του σκλάβου, στο δέντρο εκείνης, στο δικό μου δέντρο, σαν ένα σώμα, σαν μία πλάση.
Εμείς.
Copyright © Γεώργιος Κονίδης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Daniele Fissore (1947-2017)
