Σημειωματάριο

Γιάννη Σμίχελη

4

α

Ένα ποτάμι έχει πόρτες που οδηγούν στα άγνωστα ύδατα

εκεί εσύ μένεις ακίνητος και σε κολυμπάνε τα νερά

εκεί βρίσκεσαι στον ρυθμό του αιώνιου κυματισμού

δεν προκαλείς, ούτε παρακολουθείς

είσαι η απειροελάχιστη ύπαρξή του σ' ένα μόριο της ενέργειάς του

δεν είναι απαραίτητο να είναι το υγρό νερό

αλλά το ρευστό στοιχείο που παντελώς αόρατο ταξιδεύει

στην απεραντοσύνη με τα μυστικά ν' αποκαλύπτονται

εσωτερικά.

Δεν υπάρχει τίποτα έξω από μας, ό,τι έχει το σύμπαν διαθέτουμε

στη διάσταση της ζωής. Εντός κι εκτός, υποκείμενο αντικείμενο

ύλη πνεύμα, λογική συναίσθημα, πεπερασμένο άπειρο

αλήθεια ψέμα, όλα συνευρίσκονται με τρόπους αόρατους

όχι ως αντιθέσεις ή αντιφάσεις αλλά σε διαρκή αρμονική συνεύρεση

είναι μια συνύπαρξη ταυτόχρονη, δίχως καμία διαδοχή, χωρίς

προτεραιότητες αλλά σαν ροή δημιουργίας

ενδοέξω, εσωεξωτερικό, ενδοέσω, εξωεκτός,

ψεμαλήθεια, αληθινοψεμά, ψευτικοψέμα, αληθοαλήθεια

υποκειμενοαντικειμενικό, αντικειμενυποκείμενο, ζωοσύμπαν, συμπανζωή

υποκειμενικοϋποκείμενο, αντικειμενικοαντικείμενο

λογικοσυναίσθημα δεν είναι συναισθηματική νοημοσύνη

ακόμη και το πιο τυφλό συναίσθημα έχει λογική

και η πιο τετράγωνη λογική κρύβει συναισθηματικές καμπύλες

το έξω έχει εσωτερικότητες και όχι εισόδους

το ενδότερο ακόμη και το ενδόμυχο διαθέτει εξωτερικότητα

φανερώνεται στους άλλους κι όχι απλά εξωστρέφεια

το σύμπαν όσο απόλυτο κι αμείλικτο στους φυσικούς νόμους του κι αν είναι

συμπεριφέρεται σαν έμβιο ον, λες κι αναπνέει για να ζει απλά σε σχετικότητα

του πεπερασμένου που διαθέτει όλη την ευαισθησία του μωρού.

Υπάρχει ένα σημείο που από το ένα άκρο περνάμε στ' άλλο

δίχως πλήρη συνείδηση

όπως ένας κομμουνιστής που μεταμορφώνεται σε φιλελεύθερος

ένας τύραννος συμπεριφέρεται δημοκρατικά

ο αναρχικός που ενεργεί με αδήλωτη πίστη σε μια ύψιστη αρχή

όμως σε όλα αυτά η μεταστροφή του φονιά σε φιλήσυχου

και του εγκληματία πολέμου σε ειρηνιστή

δεν καταπίνονται ακόμη κι όταν με σοφιστείες δικαιολογούνται

εντούτοις υφίστανται

η εξάλειψή τους τι θα φέρει άραγε;

Πάντως τα ενδότερα του έσο και τα εξώτερα του εκτός

κρύβουν τις αψεγάδιαστες ειλικρίνειες των ενεργειών μας

β

Ζούμε στο αιώνιο τώρα του σύμπαντος

το παρελθόν αποτυπώνεται στον ουρανό της γης και στην μνήμη

του ανθρώπου

ό,τι κάνουμε είναι τώρα, ακόμη κι ό,τι σκεφτόμαστε πριν και μετά

το σκεφτόμαστε στο άμεσο παρόν

τα συναισθήματά μας εκδηλώνονται πάντα παροντικά

κι όμως η λογική αποτύπωσή του είναι το μέλλον ενός

παρελθόντος

η άποψη που εκφράζεται σε ένα τωρινό χρόνο.

Αλλά η συνειδητοποίηση της αλήθειας της

ακόμη κι αν είναι ορθή ή λανθασμένη

αναφέρεται στο μέλλον ενός χαμένου παρελθόντος

το ξεχασμένο παιδί στο χρονοντούλαπο είναι ένα παρόν

που θάφτηκε στη λήθη ώστε ν' αφανιστεί στο διαγραμμένο παρελθόν

για να επιβεβαιωθεί ως πρωτότυπο κι αυθεντικό στο παρόν ενός μέλλοντος.

Η ενέργεια είναι η παραγωγή ενός παρελθόντος

μας τροφοδοτεί η ακτινοβολία ενός εξαντλημένου υλικού

τα φωτόνια είναι το φως ενός θανάτου

εμείς ούτως ή άλλως ζούμε σ' ένα διαρκές σήμερα

ένα αιώνιο τώρα και συνεχώς το προγενέστερό του

αποκαλύπτεται στο μεταγενέστερο

το εδώ και τώρα σημαίνει μια αποκάλυψη του μετά

και μια διάψευση του πριν

το όλο κι αιωνίως το διηνεκές του παρόντος

γ

Να παίζουν οι λέξεις σαν χάντρες από διαλυμένο κομπολόι

κι ας σέρνομαι στα βάθη της ψυχής μου δίχως το φως

ν' ανάβει από τα κύτταρα της επιδίωξής μου

σαν να είμαι ένα δέντρο που αφημένο

στην ξηρασία αναπνέει ό,τι υγρασία έχει για να στείλει

στις ρίζες μια ψευδαίσθησή της

οι λέξεις δεν είναι από γράμματα φτιαγμένες

μήτε απλά φορείς νοημάτων, είναι η εκδήλωση μιας πείνας

της ορμής των αγνώστων αιτημάτων. Γράφουμε γιατί το

ανικανοποίητο είναι ένα ανεξήγητο φαινόμενο που

υπονοεί το απύθμενο στα αόρατα πεδία της συνεύρεσης

δεν είναι μια εξωτική εξερεύνηση, μήτε μια επιστημονική

αναζήτηση, δεν είναι ιερή αποστολή και φυσικά κανένα

πολιτισμικό διακύβευμα, ούτε καν ένας υπαρξιακός

αυτοπροσδιορισμός. Ορίζουμε τον εαυτό μας σε σχέση με

το εσωτερικό κέντρο μας για να δρούμε στην αρμονία

κι ενώ είναι αυτό κάτι καθοριστικό και κρίσιμο

δεν είναι το υπέρτατο. Στην ποίηση την ακατάληπτη

εκείνη που γράφεται από λέξεις ανεπιτήδευτα συνταιριασμένες

και το νόημα των προτάσεων είναι μια αλλόκοτη απόπειρα σύνθεσης

η σκιά της αισθητικής του αγνώστου που εμφανίζεται

έχει να κάνει με το πλέγμα επικοινωνίας εκεί που

οι αντιθέσεις υπερβαίνουν τον ορισμό τους για να

επικοινωνήσουν οι υποστάσεις σε διαστάσεις και όχι τα μέρη

στον υπέρτατο βαθμό, ως ένα όριο που διαρκώς

καταρρίπτεται

δ

Χτύπησε ο πόρτα κι άρχισε να τρέχει πανικόβλητος

γύρω από το τραπέζι. Ξαναχτυπά και επιτάχυνε μέχρι που

σκόνταψε στο πόδι της ξύλινης καρέκλας και φίλησε με τα χείλη

την σκόνη του πατώματος. Είχε να σκουπίσει πάνω από δύο εβδομάδες

και παρατήρησε πως έτρεχαν μαζί του και τα χνούδια που είχε σχηματίσει

το ρεύμα παράθυρο - πόρτα - διάδρομος - κεντρική είσοδος - τρία σκαλιά

και κάθοδος . Κλινγκ κλανγκ και χώθηκε κάτω από το κλασικό τραπέζι

της αλλοτινής τραπεζαρίας της μάνας του. Κάποτε έπαιζε με τον αδελφό του

κάτω από αυτό, στα δυο και τρία του χρόνια, ρίχνοντας κλέφτες ματιές

στα μπούτια των επισκεπτριών φιλενάδων της οικογένειας.

Μάλιστα έκανε και το καταπληκτικό κόλπο κατά λάθος με τη φορά του

να χώνει το κεφάλι του ανάμεσά τους, δήθεν είδος παιχνιδιού ταύρου

Η πρώτη λανθάνουσα επαφή με τις μελλοντικές πειραματικές εκλάμψεις

της σαρκικής ηδονής με μπόλικη τοξική συναισθηματικότητα.

Ντριν ντραν. Έχωσε τα αφτιά του ανάμεσα στα πόδια για να μην ακούει

τον ήχο. Όπα μα αυτό το κουδούνισμα είναι διαφορετικό . Ντρινννννννννννννννν

γκρανννννννννννννν. Πάλι αλλιώτικο τ' ακούει. Αρχίζει και κατουράει

στο χαλί. Θα τον σκοτώσει η μάνα του μόλις το πάρει χαμπάρι

άντε να το καθαρίσει από την κατρουλίλα. Θα το βουρτσίζει για μια δυο μέρες

θα το στεγνώσει ελπίζοντας πως τα κατάφερε κι όταν πια στεγνό

θα της επιβεβαιώνει την σκανταλιά με δυο τρεις δαγκωνιές θα τον στείλει

να το κουβαλήσει στο καθαριστήριο με το ψυχαναγκαστικό βλέμμα της

καταδικαστικής απόφασης του απαράδεκτου.

Ντουουουνννννν, νταννννννννννν. Έριξε και την σκατούλα σαν ένα τεράστιο

λουκουμά στο βρακί του. Τετέλεσθαι. Θα τον πάνε για εκτέλεση.

Πνιγμός στη θάλασσα με μια πέτρα στον λαιμό, ή με τσιμεντωμένα πόδια

από την μαφία της φακής. Ως εναλλακτική να τον σφάξουν οι συγγενείς

για τα μπινελίκια που τους έσουρνε από τη γέννα του ήδη. Ανοίγει η πόρτα

και εισβάλλει μια τεράστια μακαρονάδα με καβούρια και καραβίδες

μια δαγκάνα τραβά την σκατούλα του και την περιποιείται καταλλήλως

αφού εξαφανίστηκε, σειρά παίρνουν τα ούρα, ένα όστρακο ανοίγει

στρείδι τεράστιο, με το ανάγλυφο του κελύφους του από πεπρωμένα μάτια

σκορπιού, καθώς ρουφά τα τσίσα παίρνει μαζί του και το χάλι

κατόπιν το τραπέζι, το δωμάτιο, το σπίτι.

Μένει μόνος σε στάση φοβισμένου μωρού να ακούει τον ήχο της βροχής.

Ξύπνησε ανάμεσα στα βυζιά της και δεν ήξερε αν ήταν αγελάδα ή

κατσίκα

Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Το κείμενο αποτελεί μέρος της συλλογής του Γιάννη Σμίχελη Διάχυση. Μέρος δεύτερο: Σημειωματάριο.

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Luiz Zerbini.

Η συλλογή δημοσιεύτηκε τμηματικά στο koukidaki.gr από τον Απρίλιο του 2024, κάθε Παρασκευή. Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συλλογή ξεκινήστε από εδώ. Ή συνεχίστε στο επόμενο.