Γιάννη Σμίχελη
2
α
Τα φάρμακά μου ρε. Μου τα ζητήσαν οι άγγελοι
καθώς ανηφόριζα στο βουνό του χρόνου
Ποιος γιατρός σάς κουράρει;
Η κυρία Κατίνα είναι καλή, πολύ καλή κομμώτρια
αλλά έχει κλείσει εδώ και χρόνια
μόνος μου, εγώ, ολομόναχος κουρεύομαι.
Ο ήλιος ο μπεκρής. Τύφλα να έχουν οι καλφάδες των μπαρ
Δεν παν να πατάνε στις πίστες οι αιμοβόροι
τόνους drugs, το νόημα κρύβεται στο τρίψιμο
του πιπεριού κάτω από τον ίσκιο της μαντουβάλας
άμα είναι καλής ποιότητας οι κόκκοι της αλανιάρας
δεν φτουράει η καμπριολέ των χολιγουντιανών τσίου.
Άναψαν τα φώτα στα εγκεφαλικά μονοπάτια
και ο άγιος των Εξαρχείων θανάτωσε τον όφη
μπρος στα μούτρα του κάβουρα.
Η ζεμπεκιά της νυχτερίδας απαράμιλλη
αρχίσανε τα μαστούρια τον καλαματιανό
και οι φυλακές γεμίσανε πολιτικάντηδες
τελικά οι εγκληματίες δεν έχουν ποτέ πρόσωπο
παρά μόνο προσωπείο απρόσωπο
β
Γράφω, γράφω τον καημό μου
στα παλαμάρια των θεών
είναι το παράπονό μου
μια πατέντας ουρανό
στο μικρό το ακρογιάλι
περπατάνε τα φλουριά
στέκουνε τα καλαμάρια και οι γλάροι
καταπίνουν τα παιδιά.
Κι είναι όμορφα το δείλι
σαν δηλώνεις σ' αγαπώ
ανθοδέσμες με πατούσες
κυνηγάνε το θεριό
πάει η νύχτα στα κατρούτσα
μπεκρουλιάζει η μαμή
ανακύπτουν τα γαϊδούρια
με την πιο χορδή πορδή
Ω την μέρα, ω το βράδυ
νύχτα μέρα, νυχθημερόν
το βαπόρι στο φλιτζάνι
τσαφ και τσουφ το Κατινιώ
γ
Κατεβαίνουν τα σκαλοπάτια φλεγόμενα
και σπέρνουν φλόγες γεννώντας φωτιά
αγκαλιά με τα σύννεφα, συνουσιάζονται
η βροχή των νεραχτίδων μια πανδαισία
στρείδια βογκάνε από ηδονή
ο ιδρώτας τους σαν δάκρυα παχιά βογκητά
απλώνουν τα κύματα της τέρψης τους
στα υπόγεια της σαρκικής θάλασσας
τα τελώνια κατεβάζουν τα βρακιά
στις παρασημοφορημένες μαργιόλες
και τα όργανα της δημόσιας παραίσθησης
εξοκέλλουν στα λουκουματζίδικα της
χανουμένιας ζαλάδας
τα μέλια ρέουν σαν ποτάμια
στα ουράνια μεσοπέλαγα
και λούζουν τις παλλακίδες της αγιοσύνης.
Οι δόσεις έχουν ανοίξει τα μπούτια
από τ' αχαμνά ξεπηδάνε βιολέτες.
δ
Όρτσα τα βρακιά στις σκοτεινές ραχούλες
της φωτεινής παραζάλης
τα λαχταριστά μεταλλεία βαθιά στην καρδιά
των ζυμαριών
εκεί που το μυικό σύστημα σαν άρπα
σαλεύει και ξεσαλώνει τον νου
του πιο δύστροπου καραβιού.
Στα πέλαγα της ανθρώπινης παράκρουσης
τα παρθένα δάση των αχαρτογράφητων ονείρων
μπορούν και κυματίζουν ασύστολα στις χούφτες
των νερών.
Μερέντες με την ορμή των φουντουκιών
ξηλώνουν τα φράγματα κι εμφράγματα
στις σεμνοτυφίες των ενδοκρινικών καταλαγιασμάτων
Η Αφροδίτη αφοδεύει τον αφρό των αστεριών
στα σαρκία των διαμαντένιων κρυστάλλων
μέχρι να φτάσει η μέρα η αυγή συνουσιάζεται
με το ουράνιο τόξο στους δρυμούς των αρμονίων
οι αναστεναγμοί από τον οργασμό των φυκιών
απαλύνουν την αιμοβόρικη θωριά της σμέρνας
από τα σουβλερά της δόντια γεννιούνται
τα παιδιά των βοτάνων
ε
Η αυστηρότητα του βλέμματος γεννούσε ηδονή,
καθόταν με τις ώρες απέναντι
στον καθρέπτη της, σαν να είναι ο μαέστρος
των αλλόκοτων επιθυμιών της.
Την φανταζόταν χοιρομέρι καπνιστό
και δίχως να κάνει κάτι εκείνη
εμφανίζονταν ως αντανάκλαση στο γυαλί
δυο τύποι να την καταβροχθίζουν με τις χερούκλες τους
και να τρέχουν απ' τα σάλια τους τα μάτια της.
Όχι μόνο δυο αλλά ασταμάτητα ζευγάρια μελένιοι οφθαλμοί
προς όλες τις κατευθύνσεις, λες και διαρκώς ν' αλληθώριζαν
σαν να μην έβλεπαν την ίδια αλλά άγνωστο αντικείμενο αόρατο.
Κάποια στιγμή από την υπερπροσπάθεια ο καθρέπτης ραγίζει
και από τις ραγισματιές του προβαίνουν οι εαυτοί της
που συζητάνε μπροστά της για τα ενδόμυχά της
σαν να είναι δικά τους, δίχως να της απευθύνουν τον λόγο.
Μονό που σε κάθε ετυμηγορία της τράβαγαν κι ένα μέλος του σώματος
κι αυτό αποκολλείτο ανώδυνα και ταυτιζόταν μ' ένα ομοίωμά της
στο τέλος έμειναν τα ξανθιά μαλλιά της αδέσποτα κι ορφανά
άρχισαν τότε οι τρίχες μια μια ν' αποχωρούν
παίρνοντας το σχήμα της χαμένης ελπίδας.
Κάποια στιγμή ο χρόνος βαρέθηκε να μετράει τ' ανεκπλήρωτα
και διέγραψε τον εαυτό του από τη θέση της
εξαφανίστηκαν όλα και η μνήμη μαζί τους
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το κείμενο αποτελεί μέρος της συλλογής του Γιάννη Σμίχελη Διάχυση. Μέρος δεύτερο: Σημειωματάριο.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Luiz Zerbini.
Η συλλογή δημοσιεύτηκε τμηματικά στο koukidaki.gr από τον Απρίλιο του 2024, κάθε Παρασκευή. Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συλλογή ξεκινήστε από εδώ. Ή συνεχίστε στο επόμενο.