180 χρόνια από την έκδοση του ποιήματος Το κοράκι.
Μολονότι βρισκόταν σε μία συνεχή κατάσταση μέθης, ο λογοτέχνης Πόε αποκτούσε όλο και περισσότερη αναγνώριση, με αποκορύφωμα το «σκοτεινό» ποίημα Το κοράκι, το οποίο εκδόθηκε το 1845, κάνοντας τον ποιητή διάσημο μέσα σε μια μέρα.
Λίγα χρόνια αργότερα εξαφανίστηκε και βρέθηκε να κείτεται στο κατώφλι μιας ταβέρνας. Μεταφέρθηκε γρήγορα στο νοσοκομείο, όπου και πέθανε στις 7 Οκτωβρίου 1849, ύστερα από παρατεταμένο παραλήρημα. Οι τελευταίες του λέξεις ήταν «Κύριε, βοήθησε τη φτωχή ψυχή μου» (Lord help my poor soul).
To Rabbithole και η ομάδα Νοσταλγία επιστρέφουν σε μια καινούργια περίοδο γνωριμίας του Αμερικάνου διηγηματογράφου Έντγκαρ Άλαν Πόε με το ελληνικό κοινό. Αφορμή τα 180 χρόνια από την έκδοση του πιο γνωστού και αντιπροσωπευτικού του έργου, Το κοράκι, ένα αφηγηματικό ποίημα που συγκεντρώνει τις πιο γνωστές από τις τεχνικές και τα θέματα με τα οποία ο συγγραφέας διέγραψε την λογοτεχνική του πορεία.
Ο Πόε ισχυρίστηκε ότι έγραψε το Κοράκι λογικά και μεθοδικά, με την πρόθεσ να φτάσει σ' ένα αποτέλεσμα που θα συνδύαζε ταυτόχρονα την ανάλυση, τις ψευδαισθήσεις, την πρωτοτυπία στην ποιητική δομή, ακόμη και την εικονογράφηση.
Φεστιβάλ:
Πρόκειται για μια περίοδο εννέα εβδομάδων μέσα στην οποία έντεκα ομάδες/καλλιτέχνες θα παρουσιάσουν στο κοινό και από μία παράσταση βασισμένη πάνω σε ένα από τα έργα του (νουβέλα, ποίηση, διήγημα).
Παράλληλα, το Φεστιβάλ θα φιλοξενήσει πρόσθετες δράσεις και events, συγκεκριμένα δύο πάρτι έναρξης και λήξης και ένα μουσικό αναλόγιο του ποιήματος Το κοράκι, καθώς και θα παρέχει, μέσω της ιστοσελίδας του, υλικό έρευνας και αφιερώματα για τη ζωή και το έργο του σκοτεινού αυτού συγγραφέα που σημάδεψε τον 19ο αιώνα.
Το φεστιβάλ Νύχτες Έντγκαρ Άλαν Πόε: Το κοράκι 1845-2025 είναι το δεύτερο φεστιβάλ της ομάδας Νοσταλγία πάνω στο έργο του διάσημου συγγραφέα – έργα του οποίου έχει συχνά διασκευάσει για την σκηνή και παράλληλα έχει προσδώσει σε αρκετές παραγωγές της το ύφος και την ατμόσφαιρα με τα οποία και ταυτίστηκε.
Το Φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί στους δύο χώρους της ομάδας, το Θέατρο Rabbithole και το Στούντιο Εικαστικών και Παραστατικών Τεχνών Space Baby, στο Μεταξουργείο.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ:
22 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2024
ΠΑΡΤΙ ΕΝΑΡΞΗΣ | SPACE BABY
28, 29, 30, 31 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2024 | 21:00
ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗΣ ΤΟΥ ΔΟΚΤΟΡΑ ΠΙΣΣΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΦΤΕΡΑ
Ένας περιηγητής επισκέπτεται ένα θεραπευτήριο πρότυπο, ένα θεραπευτήριο για το οποίο μιλούν όλοι στα ιατρικά συνέδρια του Παρισιού, ένα θεραπευτήριο που εφαρμόζει το «καταπραϋντικό σύστημα» που βασίζεται στο έργο του δόκτορα Πίσσα και του καθηγητή Φτερά. Μέσα από ένα εντυπωσιακό γεύμα, θα γνωρίσει όλους τους εργαζόμενους του θεραπευτηρίου και θα εντρυφήσει στο «καταπραϋντικό σύστημα». Με την εκκεντρικότητα που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους του νότου της Γαλλίας θα έχει την ευκαιρία να γνωρίσει έναν νέο κόσμο που είναι μια πηγή έμπνευσης και ευημερίας για όλη την ανθρωπότητα. Έτσι, θα του δοθεί η ευκαιρία να επικεντρωθεί στη διασφάλιση των εννοιών της δικαιοσύνης, της ισότητας και της ελευθερίας σε ένα περιβάλλον όπου οι άνθρωποι μπορούν να ανθούν και να εξελίσσονται χωρίς τις ανησυχίες από ακραίες και ανεξέλεγκτες συμπεριφορές. Έχει γνωρίσει όμως τα σωστά άτομα;
Σύλληψη - Σύνθεση - Σκηνοθεσία: Τέγου Λίλη
Μετάφραση: Γοργολίτσα Γεωργία
Παραγωγή: Αίθουσα 10
Εκτέλεση παραγωγής: Ομάδα Ε-Πυρ-Ροη
Σχεδιασμός αφίσας: Ραπτάκης Μιχάλης
Μουσική επιμέλεια - επεξεργασία: Γκουντούμη Νίκη
Παίζουν (αλφαβητικά): Αναγνωστόπουλος Πάνος, Βαργιαννίτη Ιωάννα, Γιαννακοπούλου Μυρσίνη, Δαμουλή Πέγκυ, Θαλασσινή Σέβη, Κυρκοπούλου Αγγελική, Παλαιολόγος Ερρίκος, Τέγου Λίλη, Τσιάπλας Θάνος, Χριστογιαννάκη Μαρκέλλα και η μικρή Ραπτάκη Ελένη
Διάρκεια: 85'
ΟΜΑΔΑ ΑΙΘΟΥΣΑ 10 | RABBITHOLE
2, 3, 9, 10 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2024 | 21:00
Ο ΠΟΕ ΣΤΟ ΧΑΡΤΙ
ΤΕΧΝΩΝ ΣΥΝ ΔΡΑΣΕΙΣ | SPACE BABY
5, 6, 7, 8 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2024 | 21:00
Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ ΤΩΝ ΑΣΕΡ | RABBITHOLE
Ένας ανώνυμος ήρωας καταφθάνει επισκέπτης στο σκοτεινό Οίκο των Άσερ, προκειμένου να επισκεφθεί τον παιδικό του φίλο και ασθενή πλέον, Ρόντερικ Άσερ. Ο οικοδεσπότης τού αποκαλύπτει σταδιακά πως η δίδυμη αδερφή του Μάντλιν έχει τοποθετηθεί στην οικογενειακή ταφική κρύπτη, στα βάθη της έπαυλης, δίχως να είναι νεκρή. Όταν εκείνη επανεμφανίζεται, ο επισκέπτης φεύγει σαν κυνηγημένος, καθώς ολόκληρη η έπαυλη σχίζεται στα δύο και τα συντρίμμια της καταρρέουν δια παντός μες στη λίμνη.
Ο ήρωας θα καταστεί, όπως και ο επισκέπτης, παρατηρητής και ταυτοχρόνως συμμέτοχος μιας αλυσίδας μεταφυσικών γεγονότων, και θα δοκιμάσει διαδοχικά έντονα αισθήματα τρόμου, άγχους και φόβου. Βέβαιο είναι πως και ο θεατής θα βρεθεί εγκλωβισμένος μέσα σε αυτόν τον πνιγηρό οίκο.
Παρόντες εδώ εξ αρχής ο θάνατος και η παρακμή. Το φυσιολογικό έχει πλέον εξοριστεί δίνοντας τη θέση του οριστικά στο αφύσικο. Πάντα θα υπάρχουν πτυχές που θα παραμένουν στο σκοτάδι κι ασαφείς. Οι διεργασίες του μυαλού αδυνατούν να δώσουν εξηγήσεις.
Η παράσταση εκμεταλλεύεται στο έπακρο την αφηγηματική συνθήκη του κειμένου – χωρίς ν' αγωνιά για την πρόκληση δράσης εκεί όπου οι περιγραφές του Πόε πρωταγωνιστούν σαγηνευτικά. Το συγγραφικό σύμπαν του Μαύρου Ποιητή λειτουργεί ως χάρτης πλοήγησης σε ζητήματα που μας απασχολούν και σήμερα: ο εγκλωβισμός του ανθρώπου στο παρελθόν, ο φόβος της μοναξιάς, η απώλεια και η διαχείρισή της, καθώς και το αιώνιο ερώτημα: το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον; Στοιχεία όπως ο ρομαντισμός, οι έντονες αντιθέσεις και το γκροτέσκ στοιχείο χαρακτηρίζουν αυτή την παράσταση συνόλου.
Συντελεστές:
Μετάφραση: Κοσμάς Πολίτης
Δραματουργία - Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Κοέν
Κινησιολογία - Μουσική επιμέλεια: Σοφία Μιχαήλ
Παραγωγή: Εταιρεία Θεάτρου Υπερίων
Παίζουν (αλφαβητικά): Αντώνης Αγγελιδάκης, Σωτήρης Αναστασόπουλος, Στέλλα Βασιλάκη, Αβραάμ Βούλγαρης, Μαρινέλα Βουλόγκα, Χρήστος Γαβούρας, Ελίζα Γεροντάκη, Βιβιάννα Γιαννούτσου, Χρήστος Δούφης, Claudio Kaya, Άννα Καναβάρου, Νικολέτα Καρνέζη, Μαρίνα Κονδάκη, Γιώργος-Άγγελος Κορώνης, Δέσποινα Κοσμίδη, Αναστασία Κοτσώνη, Γιάννης Κούλπερ, Μαρία Κραμποκούκη, Φένια Μαϊδώνη, Αθηνά Μαμωνά, Ελένη Μανώλογλου, Λευτέρης Μαργιόλας, Αρχοντούλα Μαρίνου, Καλλιόπη Ματούλη, Πηνελόπη Μαυρίδη, Μαριάννα Μεσσαλά, Στάθης Μητσιώνης, Δανάη Παπαδάκη, Μαρία Πλατάρου, Μαίρη Πούλα, Έλλη Ρόκκα, Μάρθα Σοφιανοπούλου, Αγγελική Τούντα, Λυδία Τσαμασφύρα, Κριστίνα Τσιουμποτάρου, Γιώργος Φάκας, Νίκος Φραγκιουδάκης, Πηνελόπη Φωτίου, Ζωή Χρόνη
Διάρκεια: 70'
12, 13, 14, 15 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2024 | 21:00
ΑΟΡΙΣΤΟΣ || PAST PERFECT
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΟΥΜΙΔΟΥ | RABBITHOLE
Το 1909, ο D.W. Griffith γυρίζει την βιογραφική ταινία Edgar Allan Poe. Στην ταινία, η αγαπημένη του ποιητή είναι άρρωστη στο κρεβάτι. Ο Edgar γράφει ποιήματα και προσπαθεί με κόπο να τα πουλήσει στους εκδότες με μόνο σκοπό να εξοικονομήσει φάρμακα για τη νοσηλεία της. Όταν μετά από πολλές απορρίψεις καταφέρνει να λάβει την πολυπόθητη αμοιβή, η αγαπημένη του είναι νεκρή.
Το 2024, οι Weird Sisters δημιουργούν τον ΑΟΡΙΣΤΟ || PAST PERFECT, ένα ιαματικό devised project που θα αναστήσει από το επέκεινα, γυναίκες που ενέπνευσαν τον Poe. Συνεχίζοντας, σαν πάνω σε μία αδιόρατη γραμμή, το σενάριο του Griffith, οι γυναίκες, για τις οποίες έγραψε τα «πάνω από τα ανθρώπινα ποιητικά μέτρα» αριστουργήματά του, επιστρέφουν στη ζωή.
Μέσα από την διαβατήρια τελετή των μουσικών συνθέσεων της Ερασμίας Τσίπρα, τον σκοτεινό χορό της απόσταξης Butoh της Κατερίνας Δρακοπούλου, τις μεταφράσεις των ποιημάτων από τον Γιάννη Ευθυμιάδη, τις γοτθικές σκιές των φωτισμών της Εύης Παπαμάρκου, η Αναστασία Κουμίδου σκηνοθετεί έναν λαβύρινθο μνήμης που διεγείροντας ηχητικές, οπτικές, αισθητηριακές συνάψεις δημιουργεί ένα περιβάλλον που απομακρύνεται από την καθημερινότητα, ένα περιβάλλον θεραπευτικά και ποιητικά ΑΟΡΙΣΤΟ || PAST PERFECT.
Συμμετέχει με εικαστικό του έργο ο Άγγελος Αντωνόπουλος.
Συντελεστές:
Κείμενα: Edgar Allan Poe
Μετάφραση: Γιάννης Ευθυμιάδης [Το κοράκι, Ουλαλούμ], Αναστασία Κουμίδου
[Αϊρίν]
Σκηνοθεσία: Αναστασία Κουμίδου
Εικαστικό έργο: Άγγελος Αντωνόπουλος
Σκηνικά, κοστούμια: Weird Sisters
Μουσική σύνθεση: Ερασμία Τσίπρα
Κίνηση, διδασκαλία Butoh: Κατερίνα Δρακοπούλου
Σχεδιασμός φωτισμών: Εύη Παπαμάρκου
Μακιγιάζ: Αλέξανδρος Μαρίνος
Φωτογράφιση: Ιουλία Λαδογιάννη
Παραγωγή: γκΑΡΤεν ΑΜΚΕ
Ερμηνεία: Weird Sisters (Κατερίνα Δρακοπούλου, Αναστασία Κουμίδου, Ερασμία
Τσίπρα)
Η Αλεξάνδρα Λαδικού ερμηνεύει το ποίημα Ουλαλούμ
16, 17 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2024 + 6, 7 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2025 | 21:00
ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ | SPACE BABY
Το κοράκι του Έντγκαρ Άλλαν Πόε, ίσως το πιο γνωστό και αντιπροσωπευτικό έργο του συγγραφέα, πρωτοδημοσιεύτηκε πριν από 180 χρόνια, το 1845, στην εφημερίδα New York Evening Mirror. Η δημοσίευση του ποιήματος χάρισε φήμη στον Πόε όσο ζούσε, χωρίς όμως να του εξασφαλίσει κάποια εμπορική επιτυχία.
Με αφορμή το δεύτερο φεστιβάλ με θέμα το συγγραφικό έργο του Έντγκαρ Άλλαν Πόε, η ομάδα Νοσταλγία προτείνει, ως παράλληλη δράση με τις παραστάσεις που φιλοξενεί, ένα ασυνήθιστο «μουσικό» αναλόγιο.
Ένα μικρό σύνολο ηθοποιών, μαζί με τη σκηνοθέτη και μουσικό Τώνια Ράλλη, εξερευνούν Το κοράκι και επιδιώκουν να δημιουργήσουν μια σύντομη, ολοζώντανη εμπειρία, αναδεικνύοντας τον πόνο, τη ματαιότητα, το χιούμορ και τη συγκίνηση που εσωκλείονται στους στίχους του Πόε.
Ο Christopher F. S. Maligec χαρακτηρίζει το ποίημα ως «ελεγειακό παρακλαυσίθυρο», μία αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή ποιητική φόρμα, αποτελούμενη από τον θρήνο ενός ματαιωμένου εραστή μπροστά στη σφραγισμένη πόρτα της αγαπημένης του. Στην προσέγγισή μας, αυτός ο χαρακτηρισμός συνταιριάζεται με το θέμα του θανάτου, ιδωμένου στο ποίημα μέσα από τα μάτια ενός νεαρού ανθρώπου που αναζητά απεγνωσμένα απαντήσεις, ανήμπορος να ακούσει τη φωνή του αγγελιοφόρου που τον επισκέπτεται.
Συντελεστές:
Κείμενα: Edgar Allan Poe
Μετάφραση: Κατερίνα Σχινά
Σκηνοθεσία - μουσική σύνθεση: Τώνια Ράλλη
Φωτογράφιση: Παναγιώτης Λαμπής
Ηχοληψία: Γιάννης Σκανδάμης
Παραγωγή: Ομάδα Νοσταλγία
Παίζουν (αλφαβητικά): Στάθης Κόκκορης, Έλενα Μεγγρέλη, Ματίνα Περγιουδάκη
Διάρκεια: 40'
19, 20, 21, 22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2024 | 21:00
ΛΙΓΕΙΑ | RABBITHOLE
Σας καλωσορίζουμε κι απόψε στο «spectacle anormal» μας. Σ' αυτό το μικρό «σόου παραδοξοτήτων» σάς ζητούμε μόνο: να κρατάτε τα μάτια σας ανοιχτά, τα νεύρα σας σε εγρήγορση και την καρδιά σας χαλαρή. Και η όποια ανατριχίλα φιλοδοξεί να σας διαπεράσει το κορμί αφήστε την ελεύθερα να εκφραστεί. Κι αν σας ξεφύγει κάποια κραυγή, μην ντραπείτε, εμείς θα την θεωρήσουμε την πολυτιμότερή μας πληρωμή.
Η Λίγεια πέθανε. Απόψε της αποτίνουμε φόρο τιμής. Αυτή που για τον Έντγκαρ υπήρξε φίλη και μνηστή, σύντροφος στην σπουδή της μαγείας και τελικά αγαπημένη σύζυγος στη ζωή. Ο Έντγκαρ έσκυψε κοντά στα χείλη της. Κι αυτή του χάρισε τα τελευταία της λόγια: «Ο άνθρωπος δεν υποκύπτει ούτε στους αγγέλους, ούτε κι ολοκληρωτικά στον θάνατο, παρά μόνο από την αδυναμία της ισχυρής του θέλησης.». Η παράσταση μεταμορφώνεται σε μια εξομολόγηση, σε μια προσπάθεια των δύο εραστών να θυμηθούν τι τελικά τους ενώνει, να ξεδιαλύνουν την ομίχλη που βαραίνει τις αναμνήσεις τους, να αλληλοκατασπαραχθούν και να ερωτευτούν από την αρχή.
Η Λίγεια του Έντγκαρ Άλαν Πόε δημοσιεύεται στο περιοδικό The American Museum το 1838. Το αφήγημα ήταν από τα αγαπημένα του συγγραφέα: «Το πιο ευγενές είδος διηγημάτων είναι εκείνο που ενεργοποιεί στον υπέρτατο βαθμό τη φαντασία. Γι' αυτόν και μόνο τον λόγο, μπορούμε να θεωρήσουμε τη Λίγεια ως την καλύτερη ιστορία μου».
Η Δανάη Κατσαμένη αποφασίζει, με την ξεχωριστή της καλλιτεχνική οπτική, να αναμετρηθεί με ένα από τα πιο αινιγματικά αλλά και προσωπικά διηγήματα του Πόε. H Αφροδίτη Βραχοπούλου και ο Αλέξανδρος Τσίτσος, δύο έμπειροι ηθοποιοί κι ανήσυχοι καλλιτέχνες, ενσαρκώνουν τον Έντγκαρ και την Λίγεια. Στη φαρέτρα τους ποιητικά κι αφαιρετικά μέσα, έντονη σωματικότητα και κίνηση που συνυπάρχουν κι αντιμάχονται με το μουσικό τοπίο της παράστασης. Το κείμενο του διηγήματος Λίγεια παρουσιάζεται στο κοινό, στην πρώτη του μετάφραση, σε μια όχι μόνο αφηγηματική παράσταση, αλλά και με στοιχεία διάδρασης και ποιητικού ρεαλισμού.
Αφήστε τον τρόμο του «spectacle anormal» μας να σας διεγείρει και βυθιστείτε στο εβένινο έργο του Έντγκαρ Άλαν Πόε. Συνοδεύστε μας σε μια διαγώνια, αλλά βαθιά γνωριμία του «μάστορα» του τρόμου, του ρομαντικό ποιητή και του ανθρώπου Έντγκαρ πίσω από τον διάσημο συγγραφέα, που καταφέρνει να επηρεάζει την τέχνη μας μέχρι και σήμερα.
Συντελεστές:
Μετάφραση: Νικόλαος Σπανδωνής
Σκηνοθεσία: Δανάη Κατσαμένη
Επιμέλεια κίνησης: Άννα Λιανοπούλου
Σκηνικά, κοστούμια: Μάρτιν Γαβρίλης, Δανάη Κατσαμένη
Φωτισμοί: Ευσταθία Δρακονταειδή
Μουσική: Fuchs&Löwe
Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης
Αφίσα, Promotional material: Αριάδνη Μιχαηλάρη
Παραγωγή: ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ
Ερμηνεύουν: Αφροδίτη Βραχοπούλου, Αλέξανδρος Τσίτσος
Διάρκεια: 90'
26, 27, 28, 29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2024 | 21:00
ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ
ΕΡΩΔΙΟΙ | RABBITHOLE
Βασισμένο στο ποίημα A Dream within a Dream
Όλα ξεκινούν μ' έναν ανεκπλήρωτο έρωτα.
Ένα ποίημα του Ε. Α. Πόε. Το Ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο. Ένα ποίημα που μιλάει για έναν χωρισμό και που τελειώνει με έναν από τους πιο διάσημους στίχους του:
Δεν είναι όλα όσα βλέπουμε ή φαίνονται
Παρά ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο;
Ακολουθώντας μια ιδέα ποιητικής πύκνωσης του αρχικού κειμένου, γεννήθηκε ένα ποίημα μέσα σε ένα ποίημα, που αποτελεί τον κειμενικό πυρήνα της παράστασης.
Σ' ένα χοροθεατρικό ονειρόδραμα εκτυλίσσεται άλλος ένας εφιάλτης ανεκπλήρωτου έρωτα. Ποιος όμως ονειρεύεται εδώ; Ο ποιητής ή η γυναίκα των ονείρων του; Τα εμπόδια και οι εφιαλτικές παραλλαγές τους είναι εξωτερικά ή τα γεννούν οι φόβοι τους και οι ενδοιασμοί τους; Μήπως το ανεκπλήρωτο είναι η απαραίτητη συνθήκη για τη γραφή; Ο χρόνος που χάνεται μέσα απ' τα δάχτυλα σαν άμμος που γλιστράει, κάνει όλη τη ζωή του Πόε να φαντάζει σαν όνειρο. Το όνειρο όμως είναι για μας το υλικό μας. Η ύλη από την οποία είμαστε φτιαγμένοι. Κι ας είναι μόνο ένα τελευταίο φιλί.
Συντελεστές:
Κείμενο, σύλληψη, σκηνογραφία, σκηνοθεσία: Κ. Αλέξης Αλάτσης
Ερμηνεία: Κατερίνα Γιαννίση, Χριστίνα Γκέγκα, Κωνσταντίνα Ευθυμίου, Πένυ Μουμτζή, Αλέξανδρος Παπανικολάου, Αλεξάνδρα Παππά, Χρυσούλα Παππά
Συν-δραματουργία: Κατερίνα Γιαννίση
Ηχητικό υλικό, σχεδιασμός ήχου: Εσθήρ Λέμη
Βοηθός σκηνοθέτη, βοηθός εκτέλεσης παραγωγής: Σπυριδούλα Γκέκα
Λογότυπο ομάδας: Archlab10
Φωτογραφίες: Βασιλιάννα Τσαλαπάτη
Διάρκεια: 60'
2, 3, 4, 5 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2025 | 21:00
THE TELL TALE HEART
ΑΜΕΛΙΑ ΚΑΙ ΜΑΝΩΛΗΣ | RABBITHOLE
Μια μεταδραματική προσέγγιση, εμπνευσμένη από το ομώνυμο διήγημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε The tell tale heart. Στην ανάγνωσή μας το κυρίαρχο ζήτημα είναι η καταδυνάστευση του μυαλού και του σώματος από το βλέμμα του Άλλου και πιο συγκεκριμένα το πατρικό βλέμμα. Ο θάνατος του λογικού και η απώλεια ελέγχου της πραγματικότητας παρουσιάζεται ως αποκύημα της ασφυκτικής παρακολούθησής του Πατέρα - Θεού - Αφέντη.
Ο τρόμος είχε την όψη αρπαχτικού πουλιού. Είναι βίαιο να είσαι κορίτσι. Είναι επικίνδυνο να είσαι γυναίκα. Μα εγώ ποτέ δεν μεγάλωσα. Δεν έγινα γυναίκα. Έμεινα κόρη. Η κόρη του. Μια κούκλα. Και δεν μ' αρέσαν ποτέ οι κούκλες. Ούτε οι μεγάλες. Ούτε οι μικρές. Τους ψαλίδιζα τα μαλλιά. Τους έκοβα τα κεφάλια. Τους πετσόκοβα χέρια και πόδια. Με αγαπημένο μου να τους ξεριζώνω αργά και μεθοδικά τα μάτια. Μάλλον από μικρή συγκροτούσα μια προσωπικότητα μέσα στο πηχτό κόκκινο.
Η κοινωνική επιτήρηση εκφράζεται μέσα από το άγρυπνο μάτι του γέρου και η επίβλεψη επιτείνεται και μετά από τον φόνο του. Η καρδιά της πατριαρχίας, συνεχίζει να χτυπάει και μετά την πατροκτονία. Οι παλμοί της πυρηνικής οικογένειας έχουν στοιχειώσει το φαντασιακό της κόρης. Και έτσι, επέρχεται ο νευρικός κλονισμός και η κατάρρευση της ρευστής της ταυτότητας.
Θεέ μου! Τι μελαγχολία η ύπαρξη. Αυτό το φθινόπωρο, ντυμένη όσο πιο ελαφρά γινόταν, παρευρέθηκα στην κηδεία μου δύο φορές. Ήμουν τρελή, ανάμεσα σε μεγάλα διαλείμματα φριχτής λογικής. Κατά τη διάρκεια αυτών των κρίσεων πλήρους ασυνειδητότητας, έπινα. Οι εχθροί μου απέδωσαν την τρέλα στο ποτό και όχι το ποτό στην τρέλα. Αυτή τη φρικτή, ατέρμονη ταλάντωση μεταξύ ελπίδας και απόγνωσης ήταν αδύνατον να την αντέξω δίχως να χάσω τελείως τα λογικά μου. Πρόκειται για προκατάληψη το γεγονός ότι είμαι άνθρωπος. Ωστόσο, έζησα συχνά ανάμεσα στους ανθρώπους και γνωρίζω όλα όσα μπορεί να βιώσει το ανθρώπινο είδος, από το πιο ταπεινό έως το ανώτερο. Το δυσάρεστο και βασανιστικό για τη μετριοφροσύνη μου είναι πως κατά βάθος είμαι κάθε όνομα στην Ιστορία. Στους Ινδούς ήμουν ο Βούδας, στην Ελλάδα ο Διόνυσος-Αλέξανδρος και Καίσαρας είναι ενσαρκώσεις μου, το ίδιο και ο Σαίξπηρ. Τελικά υπήρξα ο Βολταίρος και ο Ναπολέων, ίσως ο Ρίχαρντ Βάγκνερ κι ο Νίτσε. Αυτήν τη φορά, όμως, έρχομαι ως νικηφόρος Διόνυσος, που θα μεταμορφώσει τη γη σε μέρα γλεντιού. Όχι πως θα είχα πολύ χρόνο. Οι ουρανοί ευφραίνονται που
βρίσκομαι εδώ. Μιας και είμαι καταδικασμένη να διασκεδάζω την επόμενη αιωνιότητα με κακόγουστα αστεία. Επίσης, κρεμάστηκα στο σταυρό. Θεέ μου! Τι μελαγχολία η
ύπαρξη.
Συμπληρώνοντας τα αποσπάσματα του διηγήματος με επιστολές των Νίτσε, Αρτό, Πόε κατά τη διάρκεια των μανιακών τους επεισοδίων, με το ποίημα Le Revenant του Μποντλέρ από τα Άνθη του κακού, με το Βάλτε να πιούμε από τα Διάφανα κρίνα, καθώς και μέσα από δικά μας κείμενα, προβάλουμε την προσπάθεια χειραφέτησης της Κόρης από τα κανονιστικά πρότυπα του οίκου.
Εγώ που τύφλωσα τον πλάστη
Τον δημιουργό της συνείδησης.
Patricide. Αsesinato del director.
Για να μην ελέγχει τις σκέψεις και τις αξίες μου.
Έπαψα να σταυροκοπιέμαι,
προτού σπάσω τον δεξιό μου καρπό.
Έπαψα να προσεύχομαι,
μόλις οραματίστηκα την ανυπαρξία.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία, δραματουργική επεξεργασία: Αμέλια και Μανώλης
Μουσική σύνθεση: Στράτος Στεριανός
Χορογραφία: Κώστας Τσιούκας
Εικαστικές εγκαταστάσεις: Χάρης Λαλές, Στράτος Στεριανός, Κώστας Λαλές
Ενδυματολογία: Αφροδίτη Αναστασοπούλου
Σχεδιασμός θεατρικού φωτισμού: Αλέξανδρος Πολιτάκης
Επί σκηνής:
Performer: Μichelle Morgan Houwers
Μουσικός επί σκηνής: Στράτος Στεριανός
Διάρκεια: 40'
9, 10, 11, 12 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2025 | 21:00
ΤΟ ΚΕΛΑΗΔΗΜΑ ΤΟΥ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ
ΝΕΦΕΛΕΣ | RABBITHOLE
13, 14, 20, 21 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2025 | 21:00
ΟΙ ΦΟΝΟΙ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΜΟΡΓΚ | SPACE BABY
Τρεις αστυνομικοί υπάλληλοι, ο Ντιπέν, ο Ισίωδος και ο Αλφόνσο, βρίσκονται εσπευσμένα στο τμήμα της πόλης τους, μια κρύα νύχτα του χειμώνα ύστερα από μια αιφνίδια πληροφόρηση για φονικές επιθέσεις σε σπίτι επί της οδού Μοργκ. Τα τρία αυτά πρόσωπα θα βρεθούν αντιμέτωπα όχι μόνο με την ζοφερή εξέλιξη της υπόθεσης, καθώς τα νέα φτάνουν στον χώρο εργασίας τους, αλλά και με την (κάθε) πιθανή εξήγηση που θα διαλευκάνει το μυστήριο. Σενάρια δίνουν και παίρνουν, καταθέσεις εμφανίζονται με διαφορετικές οπτικές από το πουθενά και πτώματα ξεθάβονται ή τα βρίσκουν στο διάβα τους σε διαφορετικά σημεία. Όλα δείχνουν πως θα είναι μια δύσκολη και αποκαλυπτική νύχτα μέχρι το μυστήριο της αποκάλυψης του δολοφόνου να ξεκαθαρίσει.
Συντελεστές:
Διασκευή, σκηνοθεσία: Γιώργος Σίμωνας
Σκηνογραφία: Ιωάννα Μακαβέι, Ηώς Αντωνοπούλου, Τώνια Ράλλη
Ενδυματολογία: Ευαγγελία Γκότση (Grace Gely)
Φωτισμοί: Γιώργος Βλαχονικολός, Γιώργος Σίμωνας
Χειριστής: Ελεάννα Γιασεμή
Φωτογραφία: Μαρία Τούλτσα
Ειδικά εφέ: Αλέξανδρος Λόγγος
Ηθοποιοί: Φώτης Λαζάρου, Αχιλλέας Βατρικάς, Γιάννης Καραλής
Έκτακτη συμμετοχή: Ηώς Αντωνοπούλου
Διάρκεια: 75'
13, 14, 20, 21 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2025 | 21:00
ΛΗΘΗ VS ΘΥΜΗΣΗ - ΔΟΚΙΜΗ ΠΟΕ | RABBITHOLE
Το έργο Λήθη vs Θύμηση - Δοκιμή Πόε είναι ένα θεατρικό κείμενο work in progress. Έχει προκύψει μέσα από μια ερευνητική διεργασία και θεατρικούς αυτοσχεδιασμούς, μέθοδος πάνω στην οποία εργάζεται η σκηνοθέτης Κατερίνα Χάσκα με τη θεατρική της ομάδα και η οποία στοχεύει να εμβαθύνει σε θέματα όπως η ψυχική σύγκρουση, η σύγκρουση ταυτότητας και η κοινωνική σύγκρουση, ο ποιητικός λόγος και η κίνηση, μέσα από το πρίσμα του υπαρξισμού. Πρόκειται για μία περφόρμανς που εισχωρεί στις μύχιες σκέψεις, τις περιπλοκές της ανθρώπινης ψυχής, εξερευνώντας εσωτερικές και συγκρουσιακές μνήμες της ταυτότητας και των κοινωνικών συγκρούσεων μέσα από τις οποίες μάχονται οι χαρακτήρες να βρουν την αλήθεια τους στον περίπλοκο κόσμο μας. Οι χαρακτήρες δεν έχουν ταυτότητα και συναντιούνται σε έναν άγνωστο χώρο και αόριστο χρόνο. Η αφήγηση ξετυλίγεται μέσα από ένα μοναδικό μείγμα ισχυρών μονολόγων και διαλόγων από επιλεγμένα ποιήματα και διηγήματα του Άλαν Πόε, με επαναλαμβανόμενες φράσεις, μυσταγωγικές παύσεις και σιωπές, και καινοτόμων τεχνικών σωματικού θεάτρου και θέατρο του παραλόγου. Ντύνεται με ατμοσφαιρικούς απόκοσμους φωτισμούς, σκηνικό διάκοσμο installation το οποίο χτίζεται και γκρεμίζεται επί σκηνής και πρωτότυπη μουσική-ηχοτοπία.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία - Επιμέλεια κειμένων: Κατερίνα Χάσκα
Κίνηση: Μίκα Στεφανάκη
Μουσική: Κωστής Κόντος
Σκηνικά - Installation Art: Δημήτρης Μέλλος
Κοστούμια: Μάγδα Καλέμη
Κατασκευή κοστουμιών: Βάλια Πιτσούνη
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Πολιτάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ραφαέλα Καβαζαράκη
Γραφείο τύπου - Επικοινωνία: Ράνια Παπαδοπούλου, Blue Rosebud Productions AMKE
Social Media: Betterfly Digital
Παραγωγή: Creatists AMKE
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μίκα Στεφανάκη, Κατερίνα Χάσκα, Ραφαέλα Καβαζαράκη
Διάρκεια: 80'
16, 17, 18, 19 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2025 | 21:00
ΣΙΩΠΗ: Ένα αποδομητικό καμπαρέ
SUNNY & BLUE | RABBITHOLE
Όλα ξεκίνησαν με μια σιωπή που κανείς δεν θυμάται. Μια κλήση στο κινητό από έναν άγνωστο αριθμό.
— Ναι; (Μεγάλη σιωπή)
— Σε έψαχνα.
— Και γω…
— Είσαι από δω;
— Δεν ξέρω. Μου αρέσει η μουσική…
— Πάμε μια βόλτα; Θέλω να μεθύσω…
— (Σιωπή) Θα αργήσουμε;
— Ίσως. Έρχομαι να σε πάρω.
— Θέλεις να βρισκόμαστε να τραγουδάμε;
— Εντάξει.
Και βρεθήκαμε. Και τραγουδήσαμε.
Πρώτα ήρθε ο Κάφκα, μετά ο Πόε, αφορμές για βόλτες, τσιγάρα, καφέδες και γλυκά. Συναντήσεις με αγνώστους, τρέξιμο και χάος και άγχος για πρόβες και λεφτά. Παίρνουμε πλαστικά λουλούδια από τα ψιλικατζίδικα στην Πατησίων, πλαστικούς κουβάδες, κουβαλάμε τα αρμόνια και τα μικρόφωνα και τις σκάλες και στο τέλος βάζουμε ρούχα και βαφόμαστε, παριστάνουμε τους ροκ σταρ. Ψάχνουμε κάτι, λίγη ομορφιά, κάποια βλέμματα και κάποιες σιωπές. Θέλουμε μάλλον να γνωριστούμε και να γνωρίσουμε τους εαυτούς μας. Λίγος χρόνος για μας, γέλια και πίεση και μικρές ανάσες.
Και τώρα τι; Μια παράσταση για τη σιωπή; Και το πρόγραμμα τι θα λέει; Τίποτα. Ένα λευκό χαρτί, άδειο, κενό, χωρίς λέξεις. Σκέψεις που τρέχουν, ένας αντικατοπτρισμός, μια στροφή προς τα μέσα, ένα καταφύγιο. Να αφήσουμε για λίγο το έξω και να ζήσουμε μαζί εδώ, τώρα, να παίξουμε, να φωνάξουμε, να συναντηθούμε. Με αφορμή έναν μύθο που μας είπε μια μυστηριώδης γυναίκα που έσπρωχνε ένα καρότσι στη Βικτώρια.
Ο μύθος έχει ως εξής: Σε έναν θλιβερό τόπο, στις όχθες ενός ποταμού, δεν υπάρχει ούτε ησυχία ούτε σιωπή. Ένα πλάσμα μέσα σ' αυτόν τον βάλτο ακούει τη φύση να αναστενάζει. Ένας βράχος φωτίζεται από το φεγγάρι ο οποίος έχει σκαλισμένα γράμματα που σχηματίζουν τη λέξη ΕΡΗΜΩΣΗ. Ένας άνθρωπος στέκεται στον βράχο. Το πλάσμα κρύβεται στη λίμνη και παρακολουθεί τον άνθρωπο, ο οποίος αγναντεύει την ερήμωση μόνος από τον βράχο. Το πλάσμα της λίμνης θυμώνει και καταριέται τη φύση. Τότε όλα σταματάνε και ησυχάζουν. Ο βράχος σχηματίζει τη λέξη ΣΙΩΠΗ.
Αυτός είναι ο πιο υπέροχος μύθος από τα βιβλία των μάγων που μας διηγήθηκε η γυναίκα που μας είδε καθισμένους σε ένα παγκάκι και μας ζήτησε ένα τσιγάρο. Της το δώσαμε, το άναψε και έφυγε σέρνοντας το καρότσι της και γελώντας. Ο μύθος αυτός έμοιαζε με μια κοσμολογική προφητεία, με έναν γρίφο που έπρεπε να αποκωδικοποιήσουμε.
Τι εννοούσε; Ακόμη ηχούσαν στα αφτιά μας οι πρώτες λέξεις που βγήκαν απ' το στόμα της.
«Ο τόπος που σας αναφέρω, είναι ένας τόπος θλιβερός. Τα νερά του ποταμού έχουν χρώμα θειαφί και αρρωστημένο».
Τα λόγια της, μα πιο πολύ οι σιωπές της μας έκαναν να «επισκεφτούμε» ποιήματα και ήχους για την σιωπή. Φιλοσοφικά ρεύματα και θρησκείες, καλλιτέχνες και εξερευνητές μια σιωπής που δύσκολα κατανοούμε. Μας γεννήθηκαν πολλές απορίες και ένα μυστήριο γύρω απ' τη Σιωπή. Τελικά υπάρχει; Τι είναι; Πού βρίσκεται; Υπάρχει στη Γη; Στο διάστημα; Γιατί μας είναι σημαντικότερη από οτιδήποτε άλλο;
Η σιωπή περιέχει μια μεγαλοπρέπεια, μια ισχύ σαν θάλασσα ή σαν ένα απέραντο χιονισμένο τοπίο. Κι όσοι δεν μπορούν να θαυμάσουν αυτή τη μεγαλοπρέπεια, τη φοβούνται. Και πιθανόν γι' αυτό πολλοί φοβούνται τη σιωπή, είπε κάποιος. Κάποιος μίλησε για την ποιητική της σιωπής, άλλος για την αναρχία της, άλλος για την αισθητική της, για την αρχιτεκτονική της. Αν μιλούσε η σιωπή, αν φυσούσε, αν ξέσπαγε, θα ξερίζωνε όλα τα δέντρα του κόσμου, είπε κάποιος άλλος.
Όμως αρκετά με τις λέξεις. Ήρθε η ώρα να ψάξουμε τις δικές μας σιωπές, τους δικούς μας θορύβους, το φως, τα σκοτάδια, την ποίηση, την ομορφιά και την ασχήμια και κυρίως να αφουγκραστούμε με αφορμή ένα διήγημα του Πόε τις ανάγκες μας, τα όνειρα μας, τη φύση και τους ανθρώπους γύρω μας φτιάχνοντας τους δικούς μας μύθους. Τα υπόλοιπα είναι Σιωπή.
Η παράσταση Σιωπή είναι μία σκηνική, ηχητική μεταφορά του φανταστικού διηγήματος Σιωπή: Ένας μύθος του Ε.Α.Πόε. Το έργο συνεχίζοντας το ύφος καμπαρέ της ομάδας, θα αποτελεί ένα πειραματικό καμπαρέ και μέσα από τους ήχους, τα τραγούδια και την κίνηση θα μεταφέρει το διήγημα του Πόε.
Συντελεστές:
Σύλληψη, σκηνοθεσία: Αντώνης Αντωνιάδης, Γρηγορία Μεθενίτη
Σκηνικά, κοστούμια: Εύα Τρουπιώτη, Sunny and Blue
Μουσική σύνθεση: Sunny and Blue, Παύλος Παλιούρας
Ηχητικός σχεδιασμός: Παύλος Παλιούρας
Κατασκευή μάσκας: Εύα Τρουπιώτη
Φωτογραφίες, φωτισμοί: Άγγελος Καλτσής
Ερμηνεία: Sunny and Blue (Γρηγορία Μεθενίτη, Αντώνης Αντωνιάδης)
Διάρκεια παράστασης: 50'
23, 24, 25, 26 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2025 | 21:00
6 ΜΕΡΕΣ· ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΠΟΙΗΤΗ
MODODENTRO | RABBITHOLE
26 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2025
ΠΑΡΤΙ ΛΗΞΗΣ | SPACE BABY
RABBITHOLE [Γερμανικού 20, Μεταξουργείο, Αθήνα, 2105249903]
SPACE BABY [Μεγάλου Αλεξάνδρου 80-82, Αθήνα, 2130481616]
